…. groeten u en daarmee werken we veer verder aan ons imago van “die zijn nooit thuis!”. Als we wel thuis zijn en ons ergens onder de mensen begeven, worden we regelmatig aangesproken met een “Wanneer gaan jullie weer?” Zelfs als we net weer thuis zijn. “Ook weer eens in het land?” of woorden van gelijke strekking horen wij ook vaak. Zelfs voor ons onbekende mensen stellen dat soort vragen om dan op je vragende blik te reageren met een “ik volg jullie altijd!”. Meer dan in andere jaren hebben ze in 2024 recht van spreken, want we zijn deze zomerperiode meer dan gemiddeld weg geweest. Dat geldt in het bijzonder voor ondergetekende, die dit jaar voor het eerst in acht jaar weer eens aan de Tulpen Rallye heeft meegedaan, een evenement, dat dit jaar in Bilbao startte en in Parijs eindigde, waardoor je al met al toch zo’n tien dagen van huis bent. Meteen de week erna met het voormalige tennisclubje een midweek uitstapje naar het Brabantse land. Wil en ik behoorden dit jaar tot de organisatie, hetgeen natuurlijk wat extra werk met zich meebrengt. Nog nauwelijks een week thuis, hebben we de cabrio ingepakt voor ons jaarlijkse, sportieve ritje met een aantal gelijkgestemde geesten. Dit keer hadden we gekozen voor een trip door Duitsland, Oostenrijk, Italië,
Zwitserland en Frankrijk. Met de heen- en terugreis meegerekend waren we al met al ook bijna twee weken weg. Toch wel onverwacht zijn we ook nog drie dagen in Spanje geweest, waar een paar van onze cabrio-vrienden een huis hebben en wij de enigen van ons clubje waren, die er nog nooit op bezoek geweest waren. En ja, als een retourtje maar 85 euro kost kun je natuurlijk geen “nee” meer zeggen, als we voor de zoveelste keer uitgenodigd worden. Dan spreken we inmiddels over eind juni en zitten de eerste drie maanden van ons halfjaarlijkse zomerreces er alweer op. Juli en augustus zijn dan rustig en worden gekenmerkt door veel gezelligheid en plezier. We vieren in kleine kring, maar wel nagenoeg voltallig, onze gemeenschappelijke 79ste verjaardag. Scribent dezes gaat voor de 21ste (!) keer naar de Zwarte Cross d.w.z. de 21-ste editie. Omdat ik sinds een aantal jaren lid ben van de fanclub en daardoor wat gemakkelijker aan kaarten kan
komen, ga ik de laatste jaren alle drie dagen van het festival! De zomer wordt eind augustus in Winterswijk traditioneel afgesloten met het Volksfeest. Het was weer heel gezellig.
Ondertussen waren we natuurlijk ook volop bezig met de voorbereidingen op onze volgende reis, die morgen, 24 september, van start gaat. Bij die voorbereidingen hoorde dit keer ook de verhuizing van mijn website. Het software platform waar het sinds 2011 op draaide is verouderd en nadert het einde van zijn technische levensduur. Bovendien heeft Daniël Hoitink, mijn steun en toeverlaat bij zowel het opzetten van de site als wel bij de begeleiding in al die jaren, besloten zich volledig op zijn andere belangrijke activiteit te storten en dat is de fotografie. Het zat er al een tijdje aan te komen, maar nu moest het ineens ook echt gebeuren. Op advies van Daniel ben ik bij Ferdi Lammers van Webwaarmakers.nl terecht gekomen. Die heeft zich over www.knak.nl
ontfermt en de website draait inmiddels alweer weken op een ander platform. Omdat daarmee natuurlijk niet het verouderingsprobleem is opgelost, ben ik ook op zoek gegaan naar een andere manier om onze verhalen op het internet te zetten. Je komt dan al gauw uit bij een website waar je als (betalende) gast meelift. Ik heb gekozen voor reislogger.nl. In de afgelopen maanden ben ik druk bezig geweest met het overzetten van alle verhalen en foto’s van de afgelopen 13 jaar. Het moet zo hier en daar nog gefinetuned worden, maar dat kan nog wachten. Als je nieuwsgierig bent hoe het eruit ziet, moet je maar even naar knak.reislogger.nl gaan. Voor alsnog blijft www.knak.nl leidend.
Tijdens onze reizen ontmoeten wij natuurlijk veel mensen van diverse pluimages. Meestal zijn het maar vluchtige ontmoetingen, soms krijgt het meer diepgang, vooral als we ergens met pech noodgedwongen voor langere tijd op dezelfde plek verblijven. Dan blijven we elkaar ook volgen
op het internet. Zo hebben we in Medellín, toen we daar maanden moesten wachten op een onderdeel, dat maar niet door de douane werd vrijgegeven, Thijs en Rieneke Leenders ontmoet. Die waren met een echte wereldreis bezig. Toen ze aan het eind van hun reis door Amerika hun camper te koop aanboden, heb ik zelfs even overwogen om hem te kopen. Dan hoefden we ons Mannetje niet naar Amerika te verschepen, zo was de gedachte, maar een nadere beschouwing bracht ons al gauw tot de conclusie, dat hij niet aan onze wensen voldeed. Wel spraken we af om elkaar in Nederland te ontmoeten, voordat zij aan hun tweede wereldreis zouden beginnen, die als eerste naar Afrika zou leiden. Zij konden dan wellicht van onze Afrikaanse ervaringen nog wat opsteken, wij van hun Amerikaanse. Tot een afspraak is het uiteindelijk niet gekomen, omdat zowel voor hen als voor ons de tijd begon te dringen. Dat was dus het najaar van 2023. Sindsdien volgden we elkaar nog intensiever op Facebook dan voorheen. Zij zochten meer dan wij ooit hebben gedaan het avontuur op. Daar waar wij in West-Afrika zoveel mogelijk het risico uit de weggingen, verlieten zij veel meer de gebaande wegen. Wat een schok was het dan ook eerder dit jaar, om ineens op hun FB pagina te lezen, dat ze allebei, kort na elkaar, in Ivoorkust waren overleden. Het vermoeden bestaat, dat het een voedselvergiftiging was, maar officieel weet men tot op de dag van vandaag nog van niks.
Op de Irente Farm In Tanzania, hebben we meerdere weken moeten wachten op een nieuw wiellager. Daar zijn we toen bevriend geraakt met Ute en Richie. Eerstgenoemde zwaaide daar de scepter en hij liep er een beetje bij. We merkten al snel, dat hun relatie bijzonder was, zonder precies te kunnen duiden, waarom. Toen wij vooral met Richie op meer vertrouwelijke voet kwamen te staan, hoorden we wel dat er van liefde geen sprake was, sterker nog, hij voelde zich op dat moment een gevangene van haar. Hij had geen formele taak en ook geen inkomen, hij was volledig afhankelijk van haar. Dat was best wel bijzonder omdat hij al een heel leven achter zich had, waarop de omschrijving het woord “vrije jongen” past. Op een gegeven moment heeft hij zelfs aan ons geld gevraagd om zijn situatie te kunnen ontvluchten. Omdat wij dat als verraad naar Ute zagen en ook niet wisten hoe serieus hij was, hebben wij dat niet gedaan. Hij heeft ons dat nooit kwalijk genomen en bleef ook heel geïnteresseerd in onze reizen. En toen ineens was hij terug in Duitsland. Hij had een vrouw ontmoet, die en verliefd op hem werd en voldoende geld had om vliegtickets te kopen voor een reis naar Duistland. Hij vond al snel werk als begeleider van zware transporten., waarbij zij dikwijls meereisde. Zo zijn ze ook bij ons thuis op bezoek geweest. Ze leken helemaal gelukkig en maakten plannen om in Tanzania een soort bungalowpark op te zetten. Zover is het nooit gekomen. Net nu het geluk hem
leek toe te lachen, werd bij hem darmkanker geconstateerd. Nu schijnt Ute in het verleden ook ooit kanker te hebben gehad en dat was genezen door het drinken van grote hoeveelheden vrouwenmantelthee. Richie besloot af te zien van chemo’s e.d. en ook voor deze therapie te gaan. Als we het niet van nabij hadden meegemaakt, hadden we het nooit geloofd maar hij werd op enig moment volledig genezen verklaard. Hij stuurde ons zelfs een kopie van de brief van de behandelende arts toe als bewijs. Gedurende de Corona-periode verwaterde het contact omdat hij zich een beetje van ons vervreemde. Hij weigerde gevaccineerd te worden en begon ons allerlei berichten sturen, waarbij hij een soort wappie-gedrag vertoonde. Zo bleef sindsdien de communicatie beperkt tot een enkel bericht, totdat hij in april plotsklaps meldde, dat hij weer kanker had. Dit keer in zijn maag en kennelijk ook veel agressiever. Op mijn laatste bericht kreeg ik geen antwoord meer. Toen ik mij dat enkele weken later realiseerde, was het te laat: op zijn FB-pagina had een vriendin de boodschap gezet, dat hij was overleden. Toen moest ik toch even wat wegslikken want om de een of andere reden, had hij toch een plekje in mijn hart veroverd. Met die vriendin heb ik nog wat gecommuniceerd en ook op verzoek van zijn familie wat foto’s opgestuurd van onze tijd op de Irente Farm in Tanzania.
Nu staan we dan weer aan de vooravond van ons vertrek naar Mexico. De bedoeling is naar de andere kant van Mexico te rijden, de kant van de Grote of Stille Oceaan. Ook nu is het voornemen om het heel rustig aan te doen. Eigenlijk hopen we nog een paar mooie campings te vinden, die uitnodigen tot een langer verblijf. Zo gaan we in ieder geval weer eerst naar Chetumal, naar de tot nu toe mooiste camping van Mexico. Ik zou me erg moeten vergissen als we er dit keer niet minimaal twee weken verblijven. Mooie plek, een zwembad, een restaurant en winkeltjes op loopafstand. Veel meer willen wij tegenwoordig niet meer. Het enige wat ons wellicht toch eerder van gedachten doet veranderen is het weer. Zie hieronder.
In 2018 zijn we aan de kust van de Stille Oceaan op een strand geweest waar honderden schildpadden aan land komen om eieren te leggen. Toen hebben we er slechts een gezien, die zich kennelijk in het seizoen vergist had. Als alles meezit, komen we nu aan op het hoogtepunt van het-eieren-leggen-seizoen. Het hele strand is dan, getuige ook de foto’s die we de vorige keer hebben gezien, bezaaid met schildpadden. Indrukwekkend om dat een keer mee te maken. Zoals gebruikelijk gaan we daar weer verslag van doen.
Maar we beginnen in Cancun, waar ons Mannetje staat te trappelen. Gedurende een tropische storm, had hij zich ontdaan van een dekzeil, wat ik op hem had aangebracht. Gelukkig werd dat al snel geconstateerd door Nathan, de eigenaar van het perceel, en die heeft voor een nieuw zeil gezorgd. Ik had dat gedaan uit voorzorg, omdat we in Afrika nog wat lekkage hebben gehad. Nu zou dat probleem verholpen moeten zijn, want voordat we naar Mexico vertrokken heeft Hugo (Expeditievoertuigen.nl) er een nieuwe rand op gekit. Tijdens eerdere buien bleef ook alles droog dus we hebben er alle vertrouwen in, dat ons Mannetje waterdicht is. Dat is maar goed ook want kijk eens wat ons de eerste dagen te wachten staat!
Dat zou dus een goede reden kunnen zijn om ons heil buiten het schiereiland Yucatan te zoeken! Wordt vervolgd.
Lieve Gerard en Wil,
Het is een gegeven dat naarmate de leeftijden vorderen er van steeds meer mensen afscheid moet worden genomen. We kunnen ons voorstellen dat de gelijkgestemden die jullie op de reizen hebben ontmoet ook bijna altijd bijzondere ervaringen hebben gehad, meer dan wij hier. Dat er dan zoiets tragisch gebeurt met sommigen en er geen duidelijkheid komt over hun verscheiden moet lastig en verdrietig zijn.
We hopen dat er voor jullie mooie en vooral onbezorgde maanden komen in Mexico en dat er weer nieuwe droomplekken te vinden zijn waar jullie en het Mannetje een heerlijke ontspannen tijd tegemoet gaan!
Mooie reis, blijf gezond!
Veel liefs van Henk en mij.😘😘
Dag Gerard,
Dat was een beschouwing. Dat uitdunnende herkennen we hier ook wel. De leeftijd maakt dat ook voorspelbaar. We houden het nog wel even vol (hopen we). Volgend jaar weer met de ooit begonnen als MX5 routes, inmiddels is dat gehalveerd tot drie MX5-en en drie Porches. Volgend jaar 80! Daar horen we vast nog van.
We zijn net een kleine week in Canyelles petites. Joost en Marlien komen nog op bezoek.
We blijven hier tot eind november.
Het leven is niet slecht.
Vr. gr. Han