Een groen Namibië

Een nieuw verslag maar eerst een huishoudelijke mededeling. Iedere keer als ik een verslag het licht laat zien, kun je onder het hoofdje “foto´s” een selectie van bijbehorende foto’s vinden. Niet iedereen schijnt dat te weten. Dat was de mededeling, nu het verhaal. Als Nederlanders zijn we gewend om buiten in de natuur vele varianten groen te zien.

Het groene Namibië

Heel soms, in een extreem droge zomer, wil het wel eens wat bruinig worden, maar dan praten we al bijna over een klein rampje. Hier in Namibië is bruin de overheersende kleur in de meeste jaargetijden. Het is een woestijn landschap waar de weinige vegetatie dood oogt. Alle planten, bomen en struiken staan in de overlevingsstand, wachtend op die ene regenbui, die vroeg of laat gaat komen. Vaak maar een beetje, net genoeg om weer verder te kunnen, maar soms heel overvloedig zoals dit jaar. Dan komt er ineens een groen waas over het landschap te liggen, plantjes beginnen te bloeien, zodanig zelfs, dat we onderweg, naar buiten kijkend tot de opmerking komen: “Het lijkt hier wel Oostenrijk!” Dat die overvloedige regenval voor ons een aantal verassingen in petto had, zal verderop in het verslag wel blijken.

Als je naar Namibië wilt vliegen kun je bijna niet om Lufthansa of hun dochter Eurowings heen, dus zullen we ook  in de toekomst nog wel een keer van hun aanbod gebruik moeten maken, maar dat dit zo langzamerhand een zeer onbetrouwbare maatschappij is geworden, wordt steeds meer duidelijk. Op de ochtend van ons geplande vertrek, we zijn al ingecheckt, komt er middenin de nacht een mailtje binnen met de laconieke mededeling, dat onze vlucht van Frankfurt naar Windhoek gecanceld is. Men zal met een alternatief komen. Dat wordt dan om 7.00 uur medegedeeld: van Düsseldorf via Parijs en Addis Ababa (Ethiopië) naar Windhoek. Dat lees je dan als je om 8.00 uur je bed uitkomt. Rijkelijk laat om nog uit te zoeken wat je opties zijn, dus het voorstel in arren moede maar geaccepteerd. We krijgen in Düsseldorf geen boarding passes voor Ethiopian Airlines, die moeten we in Parijs halen. Die maatschappij blijkt daar echter geen transfer desk te hebben. Na enig vraagwerk komen we er achter, dat we die boardingpas aan de gate krijgen op het moment dat het boarden begint. En wat we vreesden gebeurde dus ook: onze bagage bleef in Parijs achter. Dank je wel Lufthansa voor deze geweldige service. Gelukkig zijn we op weg naar ons tweede huis met volop zomerkleren in de kast.

Terwijl we in de aankomsthal de formulieren aan het invullen zijn om onze bagage nagestuurd te krijgen, breekt een enorme onweersbui boven de luchthaven uit. Het dak bestaat uit golfplaten en dat maakt een gesprek praktisch onmogelijk. Het elektriciteitsnetwerk vliegt eruit, dus kan de meneer van Europcar onze reservering ook niet vinden. Na veel heen en weer gebel, wordt dat ook opgelost. Ondertussen staat een taxichauffeur naast ons te drammen, dat hij ons komt ophalen. Blijkt achteraf een foutje te zijn van Wil Bouwers, die dacht dat wij een transfer nodig hadden. Maar ach, we zijn weer terug en hebben weer wat te verhalen, nietwaar?

Onze nieuwe trap

Een volgende tegenvaller leidde in combinatie met de in onze ogen idiote inreisbeperkingen van Zambia en Zimbabwe (10 dagen quarantaine naast een negatieve PCR-test) tot een radicale wijziging van ons reisplan. Bij de garage kregen we te horen, dat het bewuste onderdeel niet voorradig was, maar ook niet in Zuid-Afrika. Dus moet het uit Duitsland komen en dat gaat nog weken duren. Nadat we de verzekering hadden gekregen, dat we er wel gewoon mee konden rijden, hebben we besloten de Southern Cape van Zuid-Afrika te bezoeken. Zambia bewaren we dan wel voor het eind van het jaar als we weer terugkomen. Daarom hebben we ook besloten om in maart terug te gaan naar Windhoek en niet naar Johannesburg. Dan kan de reparatie uitgevoerd worden en hopelijk kunnen we dan weer op een normale manier grenzen passeren.

Diner met Ellen en Vincent

Van maandag tot en met vrijdag zijn we bij de Trans Kalahari Inn gebleven. Naast het doen van de inkopen en de standaard routineklussen, moest de nieuwe trap een plaatsje krijgen. Thuis heb je het allemaal mooi uitgedacht, maar ter plekke moet blijken of het ook allemaal werkt zoals bedacht. Behoudens een klein probleempje met een kastdeur, die een centimeter ingekort moest worden, is alles prima verlopen. De grootste handicap was nog wel de gezelligheid. Beter is het om niet de gezelligheid de schuld te geven, maar de hoeveelheid alcohol, die daarbij genuttigd werd. Dat maakte dat we niet iedere dag fris en fruitig aan de start van een nieuwe dag begonnen. Vooral ons avondje uit met Vincent en Ellen was daar debet aan. Wil had de vorige keer al met Ellen afgesproken om samen te gaan winkelen. Aan het eind van de middag was het verzamelen bij hun thuis. Na daar de eerste dorst gelest te hebben, zijn we vervolgens meegenomen naar het restaurant van een hotel boven op een bergtop gelegen. Je moet weten, dat de stad Windhoek zich uitspreid over vele heuvels en dalen. Het uitzicht vanaf het terras van het hotel is fenomenaal. Zou je ook in normale omstandigheden al onder de indruk zijn, het werd nog veel indrukwekkender toen zich rondom de stad een gigantisch onweer ontwikkelde. Van alle kanten schoten de bliksemschichten langs het firmament. Het duurde uren voordat het tot ontlading kwam, maar toen was het ook goed raak.

Meestal alleen maar zand

Een ware zondvloed brak los boven de stad. Wij hadden uiteraard het terras verlaten en genoten van achter een glazen wand van dit natuurgeweld. Op weg naar huis werden we geconfronteerd met de gevolgen van die hoosbui. Straten waren snelstromende rivieren geworden, die niet meer te berijden waren. Via een hele grote omweg kwamen we tegen middernacht weer bij het huis van Vincent en Ellen aan. Zie ook: Ondergelopen straten

Van onze gastheer hoorden we, dat de overvloedige regenval van de afgelopen tijd ook voor een ander natuurfenomeen ging zorgen. In de buurt van het plaatsje Maltahöhe ligt een vlakte van tientallen hectares, dat in een ondiep meer verandert in die enkele jaren, dat er genoeg (lees veel) regen valt. In korte tijd schieten hier dan de lelies uit de grond hetgeen een prachtig gezicht oplevert. Het is een top attractie, een must see, die we niet mochten missen. Omdat het advies ook was om niet in het weekend te gaan, besloten we een omweg te maken en nog wat van het nimmer vervelende landschap te genieten, door via Solitaire naar Maltahöhe te rijden. Dat werd heel onverwacht een leuk avontuur. Al die droge rivierbeddingen, waarvan we ons nauwelijks konden voorstellen, dat ze  ook werkelijk wel eens water zouden bevatten, bleken wel degelijk een afwateringsfunctie te hebben. De hoogste stand van het waterpeil was duidelijk al voorbij gezien de hoge modderwallen die ontstaan waren, maar die modder maakte het extra uitdagend om zo’n riviertje over te steken. Ons Mannetje sloeg zich er probleemloos doorheen. Niet iedereen was zo gelukkig. Zo kwamen we bij een punt waar een drietal auto’s stonden,

Probleempje

waarvan er eentje duidelijk een probleem had: muurvast in de modder. De twee aanwezige Toyota’s hadden al geprobeerd om hem los te trekken, maar de sleepkabel was gebroken. Toen men ons zag komen, dachten ze meteen: “Daar komt de oplossing!”. En inderdaad, nadat ik onze auto gekeerd had deed de lier zijn werk en hebben we hem losgetrokken. Niet veel later, in een volgend riviertje, stond in zo’n zelfde hoop modder een trucker, die in de rivierbedding was vastgelopen. Hij begreep wel, dat we met onze middelen hem niet konden helpen.

Brug net open

Achteraf bleek dat we geluk hebben gehad, dat we door omstandigheden zo laat uit Windhoek vertrokken waren, want toen we over de Gamsbergpas reden kwamen we uit bij een woest stromende, kolkende rivier. De brug was nog maar enkele uren vrij, zo hoorden we van Nederlandse toeristen, die met pech aan de andere kant van de brug stonden te wachten op hulp. Die brug bracht bij ons het beeld van onder andere Altenahr in de Eifel van afgelopen zomer weer in herinnering. Al die takken en bomen die zich bij de brug hadden opgehoopt. Ook hier was het nauwelijks voor te stellen hoe hoog het water enkele uren daarvoor nog gestaan had. De Nederlanders vertelden, dat ze samen met nog zo’n 30 andere auto’s hadden staan wachten totdat de brug weer begaanbaar was. Het water had tot een paar meter (!) boven de brug gestaan. Helaas wilde hun auto toen niet meer starten. Hoogstwaarschijnlijk een probleem, dat bij een vorige rivierdoorwading was ontstaan. Hun hulptroepen moesten uit Walvisbaai komen. Zie ook: Nog maar net berijdbaar

Familie

Na een paar dagen rust in Solitaire zijn we verder gereden naar de Maltahöhe en hebben de gigantische vlakte met lelies bewonderd. Op de heenweg kwamen we het zusje van ons Mannetje tegen. Het kan natuurlijk ook een broertje geweest zijn, maar in ieder geval een “tje”, want hij was qua opbouw toch duidelijk een stukje kleiner. Het bleken gezellige Oostenrijkers te zijn en we hebben nog een tijdje met elkaar staan kletsen. Ze waren razend enthousiast over de lelies en hadden ook meerdere dagen daar gekampeerd. Dat hebben wij niet gedaan, want op een gegeven moment heb je het natuurlijk wel gezien. En om nu alleen voor een paar foto’s bij ondergaande zon hier langer te blijven, vonden wij teveel van het goede. Er lagen immers nog vele kilometers voor ons te wachten!

Oranjemund

In november hadden we Oranjemund aan de monding van de Oranjerivier letterlijk links laten liggen. Dat wilden we nu goedmaken. Bovendien vonden we de route langs de rivier door het Richtersveld NP zo geweldig, dat we hem nu in omgekeerde richting wilden maken. Zo togen wij via Helmeringhausen en Aus naar Oranjemund. Als je naar het strand gaat hoop je natuurlijk op een beetje mooi weer, maar hier in Namibië is het bijna nooit lekker strandweer, daar zorgt de koude golfstroom wel voor. Het waait er bijna altijd heel hard en de temperatuur van de oceaan is zodanig, dat het dan al gauw gewoon koud is. Op het strand lag opvallend veel hout. Een door mijzelf bedachte plausibele verklaring zou kunnen zijn, dat de rivier veel dood hout meevoert en in zee uitbraakt. De golven zorgen er vervolgens voor, dat het enkele kilometers verder op het strand belandt. Na een nachtje in de duinen gestaan te hebben, vonden we het wel welletjes en besloten op weg naar Zuid-Afrika te gaan. In Oranjemund konden we een PCR-test krijgen, dus dat kwam ook mooi uit. De zeer vriendelijke dame in de kliniek, die ons hielp en van onze plannen hoorde, spoorde ons aan om niet in Oranjemund op de uitslag te wachten, maar alvast te gaan rijden. Op het nieuws had ze vernomen, dat er problemen dreigden met de weg langs de rivier. Ze liet een foto zijn van grote scheuren in het asfalt. Nu hadden we die op de heenweg ook gezien, maar

Strand Oranjemund

niet uitgelegd als een probleem, dat mogelijk de totale afsluiting van Oranjemund van de buitenwereld tot gevolg kon hebben. Dat die mogelijkheid zeer reëel was zagen we wel toen we dit punt weer passeerden. Het water stond nu inmiddels op de weg en met man en macht werd gewerkt, om de oevers te verstevigen. Maar dat het water bezig was om de weg te ondermijnen leek zeer waarschijnlijk. Dat vond de overheid kennelijk ook, want op 30 januari is de weg tot nader order gesloten voor alle verkeer! We dachten daarmee het mogelijke gevaar achter ons te laten, maar wat een misrekening was dat! Bij de ingang van het nationale park werd het duidelijk, dat het verderop stroomopwaarts nog erger moest zijn. Een simpel bord zei ons, dat de

Afsluiting dreigt

weg was afgesloten. Terwijl we nog staan te twijfelen, komt er een man met een bakkie, die daar kennelijk ergens woont. Ik hoopte dat hij zou zeggen, dat ik rustig door kon rijden, maar helaas, hij bevestigde dat de weg werkelijk onbegaanbaar was. Dan dringt langzaam tot ons door, wat dat voor ons betekent. Alle grensovergangen aan deze kant van het land zijn sinds de komst van Covid gesloten. En waarom? Omdat ze dan bij iedere overgang een extra ambtenaar neer moeten zetten, die je temperatuur en je testcertificaat controleert. Alsof het bij de buren erger is dan bij jezelf. Om dus in Zuid-Afrika te komen moeten we een omweg van 700 kilometer maken! Nu kun je van ons Mannetje van alles zeggen, maar snel is hij beslist niet. Dat betekent twee lange dagen op weliswaar geasfalteerde, maar zeer saaie wegen. En dat is wat we de afgelopen twee dagen gedaan hebben. Nu een rustdag en dit verslag geschreven.

Ons volgende doel is de Augrabies Falls. Met al dat water in de Oranje rivier moeten die nu fantastisch zijn. We zullen zien, maar dat lezen jullie de volgende keer wel.

In paars de omweg van 700 km