You are here: Home > Zuid-Afrika > Family on X-mas tour

Family on X-mas tour

In december 2017, toen we met Kerstmis met z’n allen naar de Kaapverdische Eilanden gingen, heeft Bregje de familieapp met die naam aangemaakt. Sindsdien gebruiken we die app nog steeds om familie-weetjes uit te wisselen. Omdat dat samenzijn zo goed beviel werd het plan opgevat om te gaan sparen voor een volgend uitstapje. Hoewel de afstand best wel groot is voor een vakantie van slechts negen dagen, werd unaniem besloten, dat het Zuid-Afrika moest worden.

Dat de keuze daarop viel zal ongetwijfeld te maken hebben met onze omzwervingen in de afgelopen jaren. Tijdens de jaarwisseling van 2020/2021 zou het moeten gebeuren, maar Corona gooide roet in te eten. Bovendien hield South African Airways (SAA) op te bestaan, zodat we naar onze centen konden fluiten. In 2021/2022 een nieuwe poging gewaagd, maar nog steeds hield Covid huis, dus weer moesten we noodgedwongen thuisblijven en ondanks alle beloften van de luchtvaartmaatschappijen over flexibele regelingen, kostte dit ook weer geld. Maar zie, in 2022 brak de figuurlijke zon door. Best wel onverwacht kregen we vrijwel het hele bedrag van het weer tot leven gebrachte SAA terug. Ineens was de spaarpot heel goed gevuld en zo kon het familiefeestje in Zuid-Afrika dit keer wel doorgang vinden. Het voornaamste doel was het Kruger NP met als toegangsroute de bekende Panoramaroute.

De al eerder gememoreerde pech bleef ons echter nog achtervolgen, waardoor het steeds twijfelachtiger werd of we wel met ons Mannetje mee konden. Omdat de situatie er steeds hopelozer uit begon te zien, hadden we voor ons zelf ook nog een 2-persoons 4×4 campertje geboekt. Op de eerste Kerstdag, toen de kinderen zich op weg naar de luchthaven begaven, zag zelfs Ronald het ook niet meer zitten; het lukte niet om weer druk op het koppelingspedaal te krijgen. Alle hoop was gevestigd op de nieuwe onderdelen, die uit Nederland meegenomen zouden worden. Ronald bracht ons op de ochtend van de tweede Kerstdag naar de luchthaven van Johannesburg, zodat wij daar onze kinderen konden verwelkomen om vervolgens samen de campers op

Als we Ronald niet hadden…

Remvloeistof

te halen. Ronald ging intussen als een speer met de onderdelen weer terug naar Kameelfontein in een ultieme poging om ons Mannetje weer aan de praat te krijgen. Nadat we de kinderen naar de supermarkt hadden begeleid, zijn wij vervolgens in ons 4×4 campertje ook terug naar Ronald gereden. Daar aangekomen troffen we hem aan, helemaal onder de remvloeistof, maar wel met een voldane grijns op zijn gezicht. Het was gelukt! Althans, voor het moment, want de twijfels bleven nog, te meer daar hij nu ook voor het eerst sprak over de mogelijkheid, dat de koppeling/drukgroep werkelijk versleten zou zijn. Zo gingen we toch wel met gemengde gevoelens op stap. Doet ie het of doet hij het niet? En vooral: hoe lang houdt hij het vol? Aan het eind van de middag voegden wij ons bij de kinderen, die zich al op de eerste camping hadden genesteld. De eerste dagen heb ik heel bewust zo min mogelijk geschakeld. Op de openbare weg kun je daar niet zoveel mee, maar in het Kruger NP, waar de snelheid zo wie zo gelimiteerd is, lukte dat heel goed. Gaandeweg de week kreeg ik er steeds meer vertrouwen in en uiteindelijk konden we concluderen, dat de nieuwe onderdelen het euvel verholpen hebben.

Wil 77 jaar

Dat het een unieke week geworden is zo met z’n allen behoeft geen betoog. Voor iedereen was het de eerste keer Afrika. Men was verast door het mooie landschap, vooral

Wil wordt toegezongen

ook op de Panoramaroute. Verder bleek het spotten van dieren een verslavend vermaak. Wil had voor iedere camper een boekje gekocht van het Kruger National, waarin naast een kaart van het park ook een afbeelding is opgenomen van alle dieren, die je kunt aantreffen. Uiteraard is het opsporen van de Big Five een belangrijk doel, maar net als wij, komen ook zij tot de ontdekking, dat andere dieren minstens zo leuk zijn om te spotten. Dat de geluksfactor een belangrijke rol speelt werd ook wel duidelijk. Omdat wij ons eigen tempo aanhielden, reden wij zeker de eerste dagen wat andere routes. Wij zien twee keer een luipaard, iets wat we tijdens al onze eerdere bezoeken niet gelukt was. Zij niet. Daarentegen hebben zij vele buffels gezien en wij niet één, hetgeen ook weer best bijzonder is. Maar zo te horen, komen zeker een aantal van onze kinderen nog wel een keer terug om dan langer en op eigen houtje te genieten van al het moois, dat Zuid-Afrika te bieden heeft.

Niet de eerste

Vraag je je misschien af waarom ik niet enthousiaster melding maak van het feit, dat we twee keer een luipaard hebben gezien? Heel simpel: het waren niet de eerste van deze reis. Nadat Ronald en Arend de koppeling gemaakt hadden, wat later toch niet afdoende bleek te zijn, zijn we naar het Pilanesberg NP gereden, niet al te ver van Kameelfontein. Meteen al bij onze eerste rit door dit park zagen we ons eerste exemplaar: een luipaard op een tak in een boom, speurend naar een mogelijk maaltje. Dit keer kregen we ook alle tijd om hem op de foto te zetten zodat het overtuigende bewijs geleverd kon worden! Zo zie je maar weer: in 10 jaar hadden we nooit dat geluk en deze reis drie keer! Het kan verkeren, zo zei Bredero al eens.

In het Pilanesberg NP raakten we ook twee keer verzeild in een hele grote kudde olifanten. Zonder waarschuwing vooraf kwam ineens een kudde uit een pad links van ons, terwijl wij daar ook bijna waren. Hoewel ook in het park verkeer van rechts voorrang heeft, hebben we ons dit keer maar bescheiden teruggetrokken. Als er ineens drie olifanten naast elkaar dreigend op je afkomen, dan is dat, zelfs gezeten in een Mannetje, het verstandigste wat je kunt doen!

Verkeer van links

In de bar van het park hebben we ook de finale tussen Argentinië en Frankrijk gezien. Behalve één hele grote man, die zich al heel vroeg voor een heel klein TV-tje had genesteld en ondergetekende, was iedereen voor Messi c.s. Tot een paar jaar geleden zou ik dat waarschijnlijk ook geweest zijn, maar sinds die soap rond zijn vertrek bij Barcelona, niet meer. Misschien ligt het nog wel dieper: die bal tegen de paal van Rensenbrink, die ons wereldkampioen had moeten maken en een Maradonna die met de “hand van God” scoorde. Maar het vermakelijke zat hem er in, dat die man iedereen om hem heen uitdaagde en toen Frankrijk onverwacht nog gelijk maakte, was de euforie bij hem en mij compleet. Helaas, toen ging het alsnog mis, maar wij hebben best wel een leuke middag gehad.

Laatste beeld uit ZA

In ons vorige verslag, de nieuwjaarwens, hadden we al kond gedaan van het feit, dat we de auto wilden verschepen, maar dat er in januari geen plek meer op de boot was. Dus toen de kinderen weer naar huis waren, moesten we nog iets bedenken voor de dagen tot onze thuisvlucht. We besloten weer terug te gaan naar het Pilanesberg NP, enerzijds omdat het ons goed bevallen was en anderzijds omdat het niet al te ver is. En toen startte een nieuwe rollercoaster. Mevrouw Berger van Sea-Bridge, de organisatie die gespecialiseerd is in het verschepen van campers, liet weten, dat er op de boot een plaatsje was vrijgekomen. Alleen was nog niet duidelijk of de plek ook hoog genoeg was om ons Mannetje te bergen en liet ze ons enkele dagen in spanning zitten.  Eerst laat in de middag van vrijdag de 6e januari kregen wij bericht, dat we geboekt waren! Opeens kregen we haast om de auto zo ver als mogelijk was voor te bereiden op de overtocht. O.a. de lier van de reservewielen moest gedemonteerd worden, omdat ieder uitsteeksel meetelt in de berekening van het aantal kubieke meters en die bepalend zijn voor de transportkosten. Verder hebben we alles uit de auto gehaald, dat we nooit meer zouden gebruiken. Op zondag hebben we afscheid genomen van Ronald, best wel een emotioneel moment, en zijn we op weg gegaan naar Durban. Daar zijn we maandag neergestreken op een camping. Door Sea-Bridge werden we geacht contact op te nemen met een lokale agent, die alle formaliteiten zou regelen. Dat verliep zeer moeizaam. Eerst op dinsdagmiddag kreeg ik een reactie: hij wist van geen boeking! Maar goed, vanaf toen werd er wel aan gewerkt. Op dondermorgen om 09:00 uur moesten we ons bij het douanekantoor in de haven melden; dan  zou ons Carnet afgestempeld worden. Vervolgens zouden de overige documenten gereed gemaakt worden, zodat de auto op vrijdagmorgen aan de havenautoriteiten

Wachtend op de boot

overgedragen kon worden. Dat gaf ons nog net voldoende tijd om met een huurauto terug naar Johannesburg te rijden. Het mocht weer niet zo zijn, opnieuw liepen we tegen een 100% bureaucraat aan. Zijn collega aan de grens met Botswana had een stempel in het verkeerde vakje geplaatst. Dat maakte het voor hem onmogelijk om het Carnet correct af te stempelen. Nee, meneer moest eerst een geschreven opdracht van zijn baas krijgen, met toestemming om hem alsnog te mogen af stempelen. Pure onwil, anders kan ik het niet zien. We moesten dus onverrichterzake terug naar de camping en onze ziel in lijdzaamheid betrachten in afwachting van de dingen die komen gingen. Dat wordt helemaal niks meer, dachten we. Maar zie, ineens was daar weer een hosanna-moment: ‘s middags kregen we bericht dat het Carnet alsnog was afgestempeld. De agent zou zijn best doen om de noodzakelijke papieren voor vrijdagmorgen geregeld te krijgen. Nauwelijks een kwartier later volgde de domper: de boot zou pas dagen later dan aangekondigd de haven binnenlopen; ons Mannetje was nog niet welkom! Er zat niets anders op, dan de auto op de camping achter te laten en Ronald te vragen de honneurs waar te nemen. Juist op het moment van dit schrijven, heeft hij de auto naar de haven gebracht. En of de pechduivel nog niet genoeg gedaan had, ging de auto van Ronald op weg naar huis middenin Durban kapot. Uitgerekend nu hij voor ons op weg was!

Wat een pech!

De tijdsdruk was voor ons weggevallen en we konden vrijdag 13 (!) januari op ons gemak terugrijden. Nog even in Kameelfontein langs geweest, opnieuw afscheid genomen, alvorens we ons naar de luchthaven hebben begeven. Om 01:15 uur vertrok onze vlucht stipt op tijd en via Nairobi kwamen we zaterdag in stromende regen op Schiphol aan, waar Frank en Maaike ons weer op stonden te wachten. Na 155.000 kilometers, zit de laatste reis van ons “From here to …?” avontuur, dat in 2011 begon, erop. Zo lang het ons gegeven is, zullen we nog reizen. Ook zal ik zo lang ik daar nog wat mensen een plezier mee doe, een verslag op de website zetten, maar misschien moet ik wel een andere naam bedenken, want het karakter van die reizen zal echt anders zijn. We zullen zien.

Wellicht ten overvloede: onder het kopje “Foto’s” vind je veel meer foto’s van de deze laatste reis.

 

9 Responses to “Family on X-mas tour”

  1. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard,

    Respect voor het ondergaan voor al dat gezeur zonder de moed te verliezen. Al met al elf jaren Afrika met een uitstapje naar zuid Amerika. Het woord globetrotter in je paspoort heb je eer aan gedaan. Mooi dat het zo’n bijzonder eind had met alle familieleden om jullie heen. Dank voor al je verhalen over toch een speciaal continent. Ook volgende verslagen zullen met aandacht gelezen worden.

    Vr. gr.

    Han

  2. Magda schreef:

    Lieve Gerard en Wil,
    Genoten van jullie reiswetenswaardigheden (wat een woord).
    Kanjers in leuke en spannende reisverslagen schrijven.
    Bedankt hiervoor.
    Liefs van je nichtje

  3. Saskia schreef:

    Hi Wil en Gerard,

    Welkom thuis!! En met wat voor weer meteen…
    Wat geweldig dat jullie laatste weken daar alle (klein)kinderen geweest zijn.
    Dankjewel dat we hebben kunnen meegenieten via alle mooie verslagen en foto’s!

    Tot gauw in Winterswijk,
    Henk & Saskia X

  4. dick schreef:

    Hallo Wil en gGerard,

    Aan alles komt een eind, we zijn blij getuige te mogen wezen van de avonturen van een stel echte reizigers. Veel pezier beleefd aan jullie verhalen, ik hoop dat we jullie wat luxere reisavonturen ook op schrift kunnen volgen,
    Goede (vervolg) teid!

    Dick en Jacq

  5. Joost schreef:

    Hallo Gerard & Wil.
    155000 km. Dat had je niet gedacht toen je destijds nog moest opgaan voor je vrachtwagenrijbewijs Gerard. Wil ook niet denk ik. Zonder twijfel ook de langzaamste kilometers uit je carriere. Bij een gemiddelde van 25 km per uur zat je toch ruim 6000 uur! achter het stuur. Wil ernaast. Pffttt… Wel de mooiste, dat wel.
    Ik herinner me nog onze ontmoeting in Benamaldena, net onder Malaga. Met de toen paspoortloze Wil. Nadat jullie al een keer extra op en neer waren geweest naar NL in verband met septictank problemen. Toen moest alles nog beginnen. Prachtig dat wij hebben mogen genieten van je verslagen en foto’s. Dank daarvoor. We spreken elkaar.

  6. Rik Gommers schreef:

    Hoi Gerard en Wil,

    Wat een relaas weer! Dank voor het met ons delen van alle avonturen. Leest als afsluiting, maar ook dat het verder gaat ‘in de lage giering’.
    Fijn dat jullie weer veilig terug zijn in NL, al duurt dat ook deze keer niet erg lang.
    Naar jullie reisverhalen blijven we uitkijken!

    Liefs
    Jolanda & Rik

  7. Boudewijn en Helga schreef:

    Tja Wil en Gerard,

    Het is volbracht na 11 jaar. Altijd petje af gehad voor jullie avontuurlijke reislust. Heel veel genoten van de spannende verhalen. Ook meegeleefd met de haast oneindige bureaucratie en stupide regels van de ambtenaren in vrijwel alle landen die jullie bezocht hebben. Misschien is het in NL nog zo slecht niet. Wij wensen dat jullie nog vele reizen zullen gaan maken , luxueuze vakanties en vooral zonder autopech.
    Wij gaan jullie weer zien in april voor ons jaarlijkse uitje.

    Helga en Boudewijn

    p.s. Wij hebben ook plannen voor het Afrikaanse continent. Kilimanjaro en safari!

  8. Tim Hovenier schreef:

    Wou 155.000 km en dat allemaal op hoofdzakelijk kleine wegen gedaan, dat is zeker een soort van boek dicht slaan, nu is het verhaal afgelopen
    Maar jou kennende Gerard, komt er vast een soort vervolg op, ook al zal die heel anders worden
    Complimenten voor alllllll je verslagen, het is vastgelegd in je/jullie boek dat kan je niet meer ontnomen worden
    Jullie zullen in al die jaren veel geleerd hebben hoe autoriteiten kunnen werken, misschien is het in Nederland nog niet zo slecht geregeld, nergens zal het perfect zijn, ja later de in Hemel
    Geniet van jullie mooie huis in Winterswijk en je dierbaren, zie uit naar jullie volgende trip(je)
    Groene groet

  9. han van der vorst schreef:

    Beste Wil en Gerard,
    Wat heb ik genoten van al jullie reisverhalen. En ook jullie boek heb ik inmiddels uitgelezen. Wat een avonturen hebben jullie beleefd. En nu op naar de volgende reis.
    Ik hoop daar nog vaak over te horen.
    Succes met alle voorbereidingen.
    Hartelijke groet uit een zonnig Spanje.
    Han en Astrid

Laat een reactie achter