From here to ….. ? aflevering 120

In 2011 bedachten we dit motto. Niet alleen moest dit tot uitdrukking brengen, dat we niet wisten welke landen we zouden gaan bezoeken, maar ook dat we geen idee hadden hoe lang we deze vorm van reizen leuk zouden vinden. We vertrokken uit Winterswijk met als doel om over land naar Zuid-Afrika te reizen. Zo gezegd, zo gedaan!

Het beviel zo goed, dat we vervolgens meerdere landen in Oost Afrika hebben bezocht. Van het een kwam het ander en zo reisden we zelfs met ons Mannetje door Noord-, Midden- en een klein beetje Zuid-Amerika om tenslotte in 2020 terug te keren op het Afrikaanse continent. Aan het rijtje bezochte landen zullen geen voor ons onbekende landen meer worden toegevoegd, zodat hiermee de eerste vraag wat dat betreft beantwoord is. Blijft over de tweede vraag. Daar blijft nog steeds het vraagteken staan. Onze horizon gaat niet verder, dan hooguit drie a vier maanden. Fysiek wordt het natuurlijk allemaal niet eenvoudiger, maar zo lang als we nog zonder hulpmiddelen in de cabine kunnen komen en niet al te vaak een lekke band krijgen, vinden we dit nog steeds een uitstekende manier om te overwinteren. Dus krijg ons verhaal weer een nieuwe aflevering: de 120^ste om precies te zijn.

Het dak krijgt een beurt

Op 1 oktober a.s. vertrekken we en beginnen onze reis zoals zo vaak bij Ronald in Kameelfontein. Momenteel werkt hij een waslijst met kleinere en grotere reparaties aan onze auto af. We duimen, dat ons “huis” op tijd gereed is. Uiterlijk 14 oktober moeten we Zuid-Afrika verlaten omdat dan de tijdelijke invoervergunning van de auto expireert. We zouden de volgende dag weer terug kunnen komen (hoezo bureaucratie?) maar hebben besloten om een rondreis door Zimbabwe en Zambia te maken. De bedoeling is om in die landen regio’s te bezoeken, waar we nog niet of vluchtig zijn geweest. Eind van het jaar moeten we dan weer terug zijn in Johannesburg, want als alles goed gaat, komen dan eindelijk alle (klein)kinderen over om met z’n allen een bezoekje aan het Kruger NP te brengen. Fingers crossed!

Tot een week geleden vroegen we ons af of wij nog voor ons vertrek de volgende vaccinatie zouden kunnen krijgen. Het antwoord op die vraag is niet meer relevant, want na ruim twee jaar verschoond te zijn gebleven, zijn we nu toch aan de beurt: allebei Corona. “Mooi”, zeggen we nu, “we kunnen er weer een half jaartje tegen”. Toch wel vreemd: in 2020 was je best wel een beetje bevreesd, dat je een besmetting zou oplopen, nu ben je eigenlijk best wel een beetje blij, dat je lichaam het zelf opgelost heeft; last minute en met de laatste variant van het virus.

Het jaarlijkse ritje

The Stones

Het afgelopen half jaar stond vooral in het teken van “terug naar normaal”. Uitstapjes, die al in 2020 op de rol stonden, zoals het jaarlijkse reisje met het tennisteam, mochten weer. Zelfs de Stones (zonder de overleden Charlie Watts) mochten hun kunstje weer komen vertonen en Jagger was beter dan ooit. Heel even dreigde Corona daar wel een stokje voor te steken toen Mick besmet bleek te zijn en het concert op het laatste moment afgelast moest worden. Gelukkig werd al snel een alternatieve datum gevonden. Zo kon ook de Zwarte Cross dit jaar weer doorgaan, voor mij een hele memorabele, de 19^e, want dit jaar werd ik vergezeld door twee mooie kleindochters. Dit is overigens niet de eerste keer, dat twee kleindochters meegaan, maar die die andere twee zijn nog te jong om een biertje mee te drinken. En dat is toch anders! Het Volksfeest, de standaard afsluiting van de zomer in Winterswijk, zo wordt het in ieder geval door mij ervaren, was ook weer als vanouds. Het is ook in de pers al vaker gezegd: het lijkt wel of iedereen wat in te halen heeft!

Nog geen biertje

Kleindochters

Ons zomerseizoen werd tenslotte afgesloten met een geweldig uitstapje met onze (MX-5) Cabrioclub naar Piemonte in Italië. Ook die had al in 2020 plaats moeten vinden, maar het spreekwoord “Wat in het vat zit … etc.” werd volledig bewaarheid. Wat een heerlijke trip: fantastische routes, lekkere wijn en lekker eten en heel veel gezelligheid. In geen tijden hebben we zo uitbundig gedanst. En dat nog wel op een plein in Villanova Mondovi, waar wij een lokaal feest hebben opgeluisterd met onze aanwezigheid. De uitbater van het plaatselijke café was zo blij met ons, dat hij meteen aanbood zijn terras ook voor de volgende avond voor ons te reserveren! Alleen was de afloop van het uitstapje niet conform planning. Op zaterdag, de laatste dag van ons gemeenschappelijk verblijf aldaar, besloot Covid 19, dat het nu tijd werd om uw scribent aan te pakken en testte hij positief. In plaats van via een mooie route in drie dagen terug te rijden, werd het één lange ruk naar huis. Het bleef niet bij die ene besmetting: inmiddels staat de score op 5 uit 12!

Met vreemde eend

De zomer was mooi, warm en vooral ook heel droog. Vanwege die uitzonderlijke droogte lijkt het hier al weken herfst, zoveel blad is al naar  beneden gekomen. Omringd door eikenbomen zien we de eikels al sinds begin augustus vallen. Ze zijn nog nauwelijks volgroeid en veel kleiner dan normaal. Ons gazon lijkt wel een steppe, zo bruin. Met de regenval van de laatste week komt er op sommige plekken weer een groen waas. Dat komt de komende winter wel weer goed, verwacht ik, maar niet goed komen al die dode heesters of die ruim 20 jaar oude beukenhaag. We zullen meer en meer met druppelslangen in de weer moeten, willen we dit in de toekomst vermijden, zo is de mening van onze hovenier. En dan te bedenken, dat toen onze tuin werd aangelegd (we zitten op een dikke leemlaag), het zo drassig was, dat we drainage in het gazon hebben laten aanleggen!

De zwaluwen zijn weer begonnen aan hun trek naar het zuiden, tijd dat wij ook weer de deur achter ons dichttrekken. Hoe het ons verder vergaat de komende maanden, kun je lezen in de volgende afleveringen van “From here ….?”

Zij die gaan reizen groeten u!