We gaan rijden …..

En dat is maar goed ook, want anders groeien we hier nog dicht! Na diverse vruchteloze pogingen is het eindelijk gelukt om contact te krijgen met Ellen en Vincent.

Onze trouwe lezers kunnen zich wellicht nog herinneren, dat we hen ontmoet hebben bij Ronald en Adele in Kameelfontein, waar we samen met Jan en Mariska een uitermate gezellige week hebben gehad. Middels hun blog hadden we begrepen, dat ze tijdelijk hun camper aan de spreekwoordelijke wilgen hangen om zich in een nieuw zakelijk avontuur te storten. Dat gaan ze doen vanuit Windhoek, waar ze inmiddels een woning hebben betrokken. Meerdere keren hebben we in het afgelopen jaar contact met ze proberen te maken middels email, het enige adresgegeven dat we hadden, maar tot onze grote frustratie kwam er geen enkele reactie; tot een paar dagen geleden dan. Meteen werd er een afspraak gemaakt om elkaar te ontmoeten. Juist dit weekend vond er in Windhoek een groot oldtimer treffen plaats en dat leek Ellen en Vincent een goede start om de dag mee te beginnen. Al gauw werd ons duidelijk dat zo’n treffen voor de blanke Windhoekers alleen maar een aanleiding is om er een groot sociaal gebeuren van te maken. Vorig jaar waren we toevallig getuige van een Oktoberfest in Swakopmund, maar dat verbleekt helemaal met wat we hier zagen.

Bierfest!

Lange tafels met aan weerskanten houten banken, grote bierpullen en de alom aanwezige geur van Bratwurst, Duitser dan Duits dus. Voordat we het goed en wel beseften hadden we al een paar halve liters achter de kiezen,

No comment

terwijl we nog maar amper wat gegeten hadden.

Joe’s Bier Haus; je kunt er zelfs de pot op!

Die hakten er dus best in. In de loop van de middag zijn we nog naar een clubhuis van bikers geweest om vervolgens naar Joe’s Beer House af te zakken, een “wereldberoemd” restaurant en een must voor toeristen. Maar ook de locals komen hier graag, want anders lukt het je niet om iedere dag 4 tot 500 (!) eters binnen te krijgen. Na nog een koffie thuis bij Ellen en Vincent kwamen we tegen negen uur ’s avonds moe maar voldaan weer bij Wil Bouwers aan op de Trans Kalahari Inn respectievelijk Bobo Campers, waar we zoals gebruikelijk ons MANnetje hebben geparkeerd.

Dat je bij Wil B. in het epicentrum van een verhuurbedrijf van campers zit, werd ons de afgelopen week wel duidelijk. Het zal geen verwondering wekken als ik zeg, dat op de gravelwegen hier wel eens een camper panne heeft. Meestal rukt er dan meteen een team uit om de auto ter plekke te repareren, maar soms, zoals in het geval van Edith en René uit Broek in Waterland was de camper niet meer te redden. Op een gravelweg, in de buurt van Solitaire, kregen zij een klapband. Daar had het bij kunnen blijven, maar ze raakten van de weg, schoten over de wal, die ontstaat doordat de gravelwegen geschraapt worden (vergelijk het maar met de sneeuwhopen aan de kant van de weg bij ons als de schuiver voorbij is geweest) om vervolgens aan de andere kant van die rand in het zachte zand weg te zakken. Gevolg: de camper ging op z’n kant liggen! Een mega schade, die voor hen ook mega kosten met zich mee brengen, want de verzekering zegt heel simpel: als je omslaat heb je onverantwoord hard gereden. Dus geen dekking van het eigen risico. Heel zuur en dat terwijl hun vakantie nog niet halverwege was. Wij ontmoetten hen op de dag, dat zij in de Trans Kalahari Inn zaten te wachten op een vervangende camper. Hoewel de teleurstelling enorm moet zijn geweest, hadden ze toch maar besloten om er het beste van te maken. Al snel kwamen we met elkaar in gesprek en na diverse aperitiefjes zijn we ook maar samen aan tafel gegaan. Het werd weer een van die onverwachte gezellige avondjes. Hopelijk heeft het voor Edith en René ook geholpen om de gedachten even af te leiden van hun misfortuin.

Het volgende verhaal dat we bij Bobo Campers konden optekenen was nog veel triester. Vorig jaar kwam een Italiaanse vrouw doodziek bij Wil aan. Samen met haar man en nog een vriend, hadden ze met twee Toyota Landcruisers een rondreis gemaakt. Hoe letterlijk je de term doodziek in dit geval mag nemen bleek wel toen Wil de vrouw linea recta naar het ziekenhuis had gebracht: te laat, de volgende dag is ze overleden als gevolg van een verwaarloosde malaria aanval. Haar man besloot meteen, dat voor hem het reizen door Afrika niet meer hoefde en zette de auto op de boot naar Europa. Hun vriend was nog niet zo ver en liet de auto, zoals voorheen, bij Bobo achter. In de loop van het afgelopen jaar besloot hij echter om de auto ook maar naar huis te halen. De boot werd geboekt, maar voordat de auto ingescheept zou worden, wilde hij nog eenmaal een toertje door Namibië maken. Dat toertje kwam een paar dagen geleden tot een abrupt einde, toen hij, ook in de buurt van Solitaire, drie keer over de kop ging. Hijzelf kwam er met een gekwetste elleboog zeer genadig van af, maar zijn auto hoeft niet meer verscheept te worden: total loss!

Een eenzame olifant

Omdat Bart, onze monteur ter plekke, uit zijn planning was gelopen en nog wel een kleine week nodig had voor de afgesproken werkzaamheden, besloten we om met de huurauto een tripje in de omgeving te gaan maken. Ons eerste bezoek betrof een volgens de Lonely Planet bekende begraafplaats in Okahandja waar beroemde Herero helden begraven liggen. De Herero’s is een van de belangrijkste bevolkingsgroepen van Namibië. Ondanks 10 minuten rondrijden hebben we niet meer gezien, dan een onaanzienlijk, verroest bordje met daarop de tekst “Graves”. Verder niemand aanwezig waar we de weg aan konden vragen. Dus toen maar naar het volgende “hoogtepunt”: Moordkoppie. Op deze plek zijn 700 Herero’s afgeslacht door een rivaliserende stam, de Nama. Een koppie in dit deel van Afrika staat voor heuvel, soms niet veel meer dan een stapel rotsblokken. Ook dit monument viel enorm tegen, zodat we tijdens onze lunch besloten de neus van onze auto noordwaarts te richten en het Etosha Nationaal Park met een nieuw bezoek te vereren. Daar hebben we geen moment spijt van gehad.

Twee dagen lang hebben we weer rondgestruind door dit zeer uitgestrekte en vooral in deze tijd, zeer droge park. Het wild is volledig aangewezen op de aanwezige drinkplaatsen, soms natuurlijk, soms ook door mensen

Toch maar even een wieltje verwisseld

aangelegd. Op deze plaatsen is het altijd een komen en gaan van dieren en is het gewoon een kwestie van geduld, voordat zich weer wat interessants voordoet. Van alles hebben we gezien, echter niet de luipaard en dat begint zo langzamerhand een frustratie te worden. Dat het rijden over gravelwegen voor een eenvoudige huurauto zwaar is, bleek wel uit de lekke band, die we gescoord hebben. In principe heb je dan een dilemma. Want zeggen de regels van het park niet dat je te allen tijde in de auto moet blijven zitten? Toch maar stout geweest en snel even een wiel verwisseld.

Terug in Windhoek, we schrijven woensdag jl., was ons MANnetje klaar, maar tijdens de proefrit kwam een nieuw probleem aan het licht: lekkage bij de brandstofpomp. Gelukkig had Bart de volgende dag de benodigde onderdelen al in huis, zodat we donderdag jl. eindelijk de auto weer bij Wil konden neerzetten. Op vrijdagmorgen de huurauto ingeleverd en met een van Bart geleende auto de stad ingegaan om inkopen te doen. Zelf moest ik ook nog één belangrijk ding aan de auto doen en dat was het verwijderen van de steun, waar de Honda op bevestigd is. Die gaat namelijk niet meer mee. Wat die motor betreft hebben we ons lot in de handen van Wil Bouwers en ene Chris gelegd, die er samen voor gaan zorgen, dat de Honda netjes ingevoerd gaat worden, zodat ik mijn borg terugkrijg, die we bij de ADAC moesten storten, voor het verkrijgen van een Carnet des Passages. Zo’n Carnet is een grensdocument dat het mogelijk maakt om in bepaalde landen tijdelijk een motorvoertuig te mogen invoeren. Voor het verwijderen van die steun had ik vanuit Nederland mijn oude slijptol meegenomen. Helaas, dat was voor mijn BlackenDeckertje te veel gevraagd en toen ik nog niet halverwege was, gaf hij de geest om nooit meer wakker te worden. Gelukkig kwam Bart ’s middags nog langs met zijn vrouw Penny en een van zijn dochters om afscheid te nemen. Met de juiste slijptol en vooral de juiste slijpschijf was het klusje zo gepiept. Er is dus wat de motor betreft geen weg terug meer.

Morgen, maandag 6 oktober 2014, gaan we weer op pad. In twee lange dagetappes willen we naar Maun in Botswana. Daar vandaan kun je een mooie rondvlucht maken boven de Okavango Delta, een uniek stuk natuur waar ik in een latere aflevering nog wel op terugkom. Langs die Delta rijden we dan naar de Caprivi, een soort blindedarm van Namibië, die zich helemaal uitstrekt langs de noordgrens van Botswana. Daarna steken we de grens over naar Zambia. In Livingstone nemen we dan nog even de tijd om de Victoria Falls te bezichtigen. Mijn laatste kans om nog ooit die ene bungy jump te maken vanaf de boogbrug over de Zambesi, die ik lang geleden al had moeten maken. Maar dat moet ik dan wel doen als Wil even de andere kant op kijkt. Ach, waarschijnlijk ga ik dat dit keer gebruiken als excuus om niet te springen!

De plannen voor na de Vic Falls zijn nu nog vaag, maar zullen later wel ingevuld gaan worden. Dat horen jullie wel in ons volgende verslag.