Kriskras door Kaokoveld en Damaraland

Het uiterste noordwesten van Kaokoveld hebben we niet gehaald, omdat, zoals we in ons vorige verslag al hadden aangegeven, ons Mannetje daarvoor niet geschikt is. Maar zelfs als hij wel geschikt zou zijn, is de vraag maar of we het dan wel gedaan zouden hebben, want zoals jullie inmiddels wel weten, zoeken wij de hele moeilijke pistes niet op. Niettemin durven wij te zeggen, dat wij een aardige indruk hebben gekregen, van het noordwesten en midden van Namibië, van het Kaokoveld respectievelijk het Damaraland.

De infrastructuur in Namibië is goed, zodat er gelukkig nog genoeg wegen overblijven, die wij wel kunnen berijden. Zo hebben we de afgelopen weken alweer 3.500 kilometer afgelegd, door zigzaggend af te zakken van de Angolese grens tot aan Swakopmund, waar dit verslag is geschreven.

Ruim baan

Het blijft heel moeilijk om in woorden tot uitdrukking te brengen, wat je ziet en hoe je dat ondergaat als je door Namibië rijdt. De foto’s moeten ook maar een handje helpen. Om het in het juiste perspectief te zien, moet je in ieder geval weten, dat Namibië 20x zo groot is als Nederland en dat er slechts twee miljoen mensen wonen, waarvan bovendien nog een kwart miljoen in de hoofdstad Windhoek. Als we het over een Nationaal Park (NP) hebben, dan denkt de gemiddelde Nederlander waarschijnlijk aan onze nationale trots De Hoge Veluwe, dat kleine stukje Veluwe in het midden van ons land. Een NP in Namibië is van een andere orde. Het Etosha NP beslaat zo’n 20.000 vierkante kilometers; dat is ongeveer de helft van heel Nederland! Je kunt dus rustig zeggen, dat de dieren daar in hun natuurlijke omgeving leven.

Het land is verschrikkelijk leeg en het wordt na het bovenstaande gelezen te hebben al wat gemakkelijker voor te stellen, dat je urenlang kunt rijden, zonder een levend wezen te zien. Verder is Namibië vooral een woestijn; een woestijn met inderdaad ook mooie zandduinen, maar ook veel bergen en grillig gevormde rotsen. Wij vinden het prachtig om daar doorheen te rijden, maar we kunnen ons ook voorstellen, dat er mensen zijn, die daar niets van moeten hebben.

Eindeloze wegen

Rijden doe je hier vooral op gravelwegen. Die zijn breder dan onze provinciale wegen en zijn meestal goed te berijden. Voor ons Mannetje maakt het qua snelheid nauwelijks iets uit of we op asfalt dan wel op gravel rijden. Meestal, want soms heb je van die beruchte zogenaamde wasborden, van die lelijke ribbels, dwars over de weg. Dan begint alles in en aan de auto te rammelen, dat horen en zien je vergaat. Dan kun je je ook voorstellen, dat zelfs de zwaarste M20 moeren lostrillen (echt gebeurd!). Ooit, en misschien ook nu nog wel, werd er reclame gemaakt voor trilborden, waar je op kon gaan staan en dan zonder moeite slank werd. Of een band om je middel met dezelfde belofte. Was het maar waar! Wij zijn immers het levende bewijs, dat dat echt niet werkt, anders zouden we allang superslank zijn!

Herero vrouw in vol ornaat

In Opuwo hebben we het vorige verslag het licht laten zien. Het straatbeeld in deze plaats wordt vooral bepaald, door de vele Himba’s die er lopen. Is dat al een kleurrijk gezicht, het wordt nog kleurrijker door de vrouwen van de Herero stam. Hebben de Himba vrouwen heel weinig kleren aan, de Herero vrouwen lopen er Victoriaans gekleed bij, waarbij nagenoeg het hele lichaam bedekt is. Zelfs een hoofdtooi ontbreekt niet. Of het door hun klederdracht komt of omdat ze het werkelijk zo dik zijn, feit is in ieder geval, dat als zo’n vrouw voorbijkomt er ook echt iets voorbijkomt. Naast deze twee hoofdgroepen lopen er ook nog vertegenwoordigers van andere stammen, al of niet in klederdracht, wat het geheel tot een feest voor het oog maakt.

Terwijl ik op het terras van het hotel het vorige verslag zat in te kloppen, komt opeens een jonge vrouw op ons af met een iPad in haar hand. Ze laat hem zien en wat blijkt: ze heeft onze website opgezocht. Ze had onze auto voor het hotel zien staan en die samen met haar vriend bewonderd. Zodoende had ze ook ons webadres gelezen. Ze bleek uit Zwitserland te komen en was samen met haar vriend en vader op reis door zuidelijk Afrika. Als kind had haar vader haar vele malen meegenomen op vakantie naar Kenia. Nu namen ze papa mee om nog wat meer van Afrika te zien. Net als haar vader was ze jurist en zou na de Afrika-reis gaan werken bij de Hoge Raad van Zwitserland. Dat zijn leuke, spontane ontmoetingen.

Zo hadden we ook een leuke ontmoeting op een camping in Khowarib, iets ten oosten van Sesfontein, halverwege Opuwo en Kamanjab. Nadat we ons gemeld hadden bij de receptie, wilden we maar een ding en dat was onze dorst aan de bar lessen. Ongelooflijk hoeveel water we in de loop van een dag wegwerken. Maar als de werkdag er eenmaal opzit, dan willen we aan het koude bier, eventueel uit onze koelkast, maar liever nog een goeie koude van een bar. Aan de bar zaten al een aantal gasten, die gezellig met elkaar in gesprek bleken te zijn. Als Nederlander (“dus spreken jullie Afrikaans”) werden we  meteen al onthaald op een stukje geschiedenis van ieders voorouders. Vele roots bleken in Nederland te liggen, maar niet van het Amerikaanse stel uit Philadelphia. Of misschien ook wel, maar ze wisten het niet. We hebben niet gevraagd hoe oud ze waren, maar we schatten ze in als dertigers. Al pratende bleek, dat vooral hij, al fantastische reizen gemaakt had, meestal per motor. Nu was hij met een huurauto onderweg, maar binnenkort zou zijn motor in Kaapstad aankomen. Dan wil hij ermee naar Europa via het oosten van Afrika. Zo’n soort trip had hij ook al gemaakt door van Noord Amerika helemaal naar Ushaia, het uiterste zuiden van Zuid Amerika te rijden. Het Noorderlicht had hij een keer op IJsland gezien, helaas niet toen hij juist voor dat doel in het ijshotel van Kiruna in Zweden verbleef. Toen wij hem vertelden, dat volgens onze informatie de winter van 2013-2014 door een verhoogde zonneactiviteit bij uitstek de meeste kans op het Noorderlicht bood, besloot hij geloof ik spontaan om dan deze winter ook nog maar weer even terug te gaan naar Kiruna. Het werd allemaal heel terloops gemeld, niet dikdoenerig of zo. Ook toonde hij zich heel reëel over hoe “men” in de wereld over Amerikanen dacht. Hij werd wat vaag, toen ik hem vroeg of hij nog wel tijd overhield om te werken. Had het over zijn vader, die altijd hard gewerkt had, maar niet aan de leuke dingen was toegekomen. Hij wilde het in de andere volgorde doen. Op zich natuurlijk geen slecht streven.

In Kamanjab hebben we overnacht op een camping met de naam Oppi-Koppi. Deze camping is heel populair bij overlanders, want die mogen hier gratis overnachten. Als tegenprestatie wordt er alleen een foto van je gemaakt,

Nieuwsgierige struisvogel

die in het grote verzamelboek wordt opgeslagen. Nu waren we hier in april ook al even geweest, dus zelfs aan die formaliteit hoefden we niet meer te voldoen. Het verhaal achter Oppi-Koppi is best wel een beetje triest. De eigenaar Vital en zijn vrouw Marian reisden graag en veel. Op enig moment besloten ze ook een auto op te bouwen op basis van een Iveco en daarmee een wereldreis te gaan maken. Ze deden het heel grondig, want ze verkochten zowel hun zaak als hun huis. De auto stond gepakt en een afscheidsparty voor familie en vrienden was reeds gegeven, toen het noodlot toesloeg. Iemand liet beslag leggen op hun auto omdat hij meende nog een vordering op hen te hebben. Niets was minder waar, maar het kostte de Belgische justitie drie jaar om daar ook achter te komen. Al die tijd hadden ze niet de beschikking over de auto. Omdat er toch ook weer brood op de plank moest komen, besloten ze de camping Oppi-Koppi over te nemen, toen zich die mogelijkheid voordeed. Die camping is inmiddels uitgebreid met chalets, een mooie bar en een dito restaurant. Het is er gezellig. Overdag vliegen veel vogels af en aan, gelokt door het zaad dat gestrooid wordt. ’s Avonds komen een civetkat en wat mooie, zwart-witte stekelvarkens de restjes uit de keuken opeten. Verder lopen er twee eigenwijze tamme struisvogels rond. En ook niet onbelangrijk: ze hebben Wi-Fi  en die is ook nog eens gratis. Hun auto staat nog steeds in België en is inmiddels te koop, want links gestuurde auto’s mogen in Namibië niet ingevoerd worden.

Van Kamanjab zijn we dwars door het Damaraland naar de kust gereden en daar zo’n 150 kilometer door het Skeleton Coast NP getrokken. De Skeleton Coast is de overtreffende trap van desolaat. Er groeit niks en er staat meestal een krachtige tot stormachtige wind. Het water van de oceaan wordt door de koude golfstroom, rechtstreeks komend van Antarctica, nooit warmer dan 15 gr, dus je kunt wel nagaan hoe de gevoelstemperatuur hier is. Kom je uit het binnenland, waar het nog zo’n 30 gr is en dan ineens dit; dan is de overgang best wel groot. Langs deze kust zijn tal van schepen vergaan, waarvan de overblijfselen soms nog zichtbaar zijn. Van de meesten zie je echter niets meer; wat het zoute water niet heeft opgelost, daarvan ligt de rest verborgen onder het zand. De laatste stranding dateert van vijf jaar geleden, een vissersboot uit Angola. Er was al het nodige van weggevreten door het zoute water.

Wat eens een boortoren was

Onderweg kwamen we ook nog een verlaten boorinstallatie tegen. Kennelijk was de boring op een mislukking uitgedraaid en het bedrijf op de fles gegaan. De hele installatie was achtergelaten en een

Cape Cross

prooi geworden van de elementen. De toren zelf was al geknakt en lag op de grond. Toen we een nader kijkje wilden nemen, vluchtten ineens twee jakhalzen weg. “Hoe kunnen die hier overleven?” zo vraag je je dan af. Kennelijk is er toch nog meer leven. Een verplichte stop aan dit deel van de kust is ook een bezoek aan de Robben kolonie van Cape Cross. Honderden zeehonden liggen hier op en aan elkaar. Je vraagt je echt af wat die beesten bezield om zo op een kluitje te gaan zitten, terwijl er zoveel meer ruimte is. Voor de gezelligheid lijken ze het toch ook niet doen, want er is voortdurend een gesnauw en gegrauw en wordt er ruzie gemaakt. In deze tijd van het jaar hebben ze nog geen pasgeboren jongen, die worden medio december verwacht. Dat scheelt heel veel in de stank, want na die geboortegolf ligt het strand vol met nageboortes en kadavers van jongen, die het niet gehaald hebben, zo weten wij van ons vorige bezoek. Dan wordt je alleen van de lucht al bijkans onpasselijk.

Een mooie boog bij de Spitzkoppe

Bij Henties Bay zijn we weer landinwaarts getrokken voor een bezoek aan de Brandberg, Mount Erongo en de Grosse Spitzkoppe. De eerste is met zijn 2.573 m de hoogste berg van Namibie. Ook Mt Erongo passeert de 2.000 meter grens maar de Grosse Spitzkoppe (1.728 m) heeft de meeste indruk op ons gemaakt. Je moet je voorstellen, dat deze bergen vrij abrupt oprijzen uit een verder vlakke omgeving. Van verre zie je ze dus al liggen. Vooral de rotsformaties rondom de Spitzkoppe waren indrukwekkend en deden ons even denken aan het Arches NP in de VS. Heel even maar hoor, want het laatste is veel uitgestrekter en heeft meerdere, door erosie gevormde bogen; hier bij de Spitzkoppe hebben we er slechts twee. Niettemin was het de omweg meer dan waard.

Daarna zijn we neergestreken in Swakopmund, een zeer Duits getint plaatsje. Eigenlijk is het best wel vreemd, dat die Duitse invloed nog zo sterk aanwezig is. Tenslotte hebben ze in 1918 al afstand moeten toen van wat eens Duits Zuid West Afrika heette. Ze waren hier pas in de laatste decennia van de 19^e eeuw gekomen, de eerste kolonisten zelfs pas in 1892! Van veel bouwwerken ligt de bouwdatum dan ook tussen 1900 en 1910. Met de Duitse taal kun je je hier goed verstaanbaar maken evenals het Zuid-Afrikaans. De Bäckerei, de Metzgerei, het Kaiser Wilhelm Hotel, het is er allemaal. Als je bij café Anton wat nuttigt, zie je een interieur, dat wij als typisch Duits bestempelen.

Proost!

En zijn al die uitingen nog niet voldoende om je te overtuigen: we vielen met onze neus midden in het Oktoberfest, georganiseerd door het lokale Brauhaus! Weliswaar geen grote pullen bier aangereikt door dames in dirndl jurken met half ontblote borsten, maar een zelf gehaald plastic geval met handvat, het feest was er niet minder om. We hebben er ook maar eentje gevat!

De laatste weken in Namibië wachten ons nog een paar hoogtepunten: het duinengebied van Sossus Vlei en de indrukwekkende Fish River Canyon. Maar daarover de volgende keer meer.En in het kader van Zuid-Afrikaanse uitdrukkingen: “As die smoelneuker jou laat sterre zien”. Was van de vorige ons inziens nog wel duidelijk wat bedoeld werd, deze raadt je volgens ons nooit!