Lente in Zuid-Afrika

Het is lente in Zuid-Afrika en volgens vele bewoners van dit land niet een van de betere. “Het is te lang winter geweest” hoor je veel. “Het heeft (te) veel geregend”, is een andere. Wij hebben gemerkt, dat de lente hier nogal wisselvallig kan zijn. Zo heb je stralende dagen van 30-40 graden, zo is het somber, regenachtig en kil. Gelukkig overheersen de mooie dagen. Bovendien laat de natuur zich nog op veel plaatsen in al haar pracht zien, met overal bloemen. En daar genieten we dagelijks van.

We verlieten jullie op het meest zuidelijke punt van het vasteland van Afrika: Cape Agulhas. Dat was op dat moment ook het meest oostelijk punt van onze reis, want vanaf die kaap, zijn we bijna helemaal teruggereden naar die andere Kaap. Ons doel was immers het bekende wijngebied van Zuid-Afrika, met plaatsen als Stellenbosch, Franschhoek en Paarl. Voor de mensen, die niet helemaal de historie van Zuid-Afrika paraat hebben even een korte inleiding. Toen men in navolging van de Portugese ontdekkingsreizigers steeds regelmatiger om de Kaap naar Indië voer, besloot de Nederlandse Verenigde Oost-Indische Compagnie (VOC) in dit gebied een steunpunt op te zetten, voor de bevoorrading van hun schepen. Een bekende naam uit die tijd was Jan van Riebeeck. Prenten van zijn eerste ontmoeting met de lokale bevolking hangen hier in bijna ieder museum en kennen wij ook nog uit onze geschiedenisboekjes. Door de VOC werden mensen geronseld, die groenten en fruit moesten verbouwen. Dit alles om de bemanningen van de schepen van verse spullen te voorzien, waardoor de gevreesde scheurbuik

Het Hugenotenmuseum in Franschhoek

voorkomen kon worden. Zo vonden ook de eerst druivenstokken hun weg naar Zuid-Afrika. In de tijd van de Reformatie vluchtten de Franse Hugenoten onder andere naar de Nederlanden. Zij waren vervolgens welkom in Zuid-Afrika en brachten de kunst van het wijnmaken mee. Daarmee werd de basis gelegd voor het huidige succes van de Zuid-Afrikaanse wijnen. In een plaats als Franschhoek vind je ook nog veel terug van de belangrijke rol, die de Hugenoten hier hebben gespeeld. Dat ervaar je onder andere in een heel mooi, goed gedocumenteerd museum. Wat het voor ons Nederlanders extra interessant maakt ten opzichte van bijvoorbeeld een Engelsman of een Duitser, is de sterke verwevenheid met onze eigen Nederlandse geschiedenis.

In Franschhoek hebben we ons ook laten verleiden tot het maken van een wijnproeftour. Of verleiden is eigenlijk niet het goede woord, want waarvoor kom je hier anders? Een belangrijk voordeel van

Pracht en praal

een georganiseerde trip is, dat je zelf niet hoeft te rijden en dat is toch wel prettig, want aan het eind van zo’n tour zit je toch duidelijk boven het door de wet gestelde maximum promillage. In ons geval ging een deel van de trip per speciale bus en een deel met een oud treintje. In totaal werden vijf wijngoederen aangedaan, waarbij gemiddeld vijf a zes verschillende wijnen gekozen mochten worden om te proeven. Sommige waren al inclusief en in de ritprijs opgenomen, bij de anderen kon je voor een gering bedrag aan de proeverij deelnemen. Veelal werd ook nog voor “weinig” een goed voorziene kaasplank aangeboden. Iedere 40 minuten kon je weer de volgende bus of trein nemen. Een aantal zaken vielen ons op. In de eerste plaats de rijkdom, die al die wijnhuizen uitstraalden. In de tweede plaats de prijs van de aangeboden wijn. Die lag ver boven de prijs, die diezelfde wijn in de supermarkt kost. Er werd door de proevers ook bijzonder weinig gekocht. In de derde plaats werd het gezelschap in de bus en trein steeds luidruchtiger, naarmate de middag vorderde. Wij waren dus duidelijk niet de enigen, die de wijn bij het proeven doorslikten in plaats van uit te spugen!

Museum in Stellenbosch

Hadden we misschien vooraf nog gedacht om een dergelijk exercitie ook nog eens in Stellenbosch en/of Paarl te herhalen, na deze ene tour hadden we het eigenlijk wel gezien. Veel van wat we geproefd hebben, vonden we maar matig. Bovendien weten we in de supermarkten, die je hier te kust en te keur aantreft, inmiddels onze favoriete wijnen wel te vinden.

In Stellenbosch hebben we nog wel het lokale museum bezocht. Feitelijk zijn het meerdere zogenaamde Kaap Hollandse gebouwen, die men heeft ingericht naar de vroegere tijd. Het zijn in dit geval beslist geen doorsnee woningen, maar huizen waar de magistraten van die tijd woonden. Het aardige is wel, dat je opgewacht wordt door een dame in passende kledij, die een korte introductie geeft van hetgeen je te wachten staat.

Hierna vonden we het tijd worden om weer eens wat te gaan rijden. Er wordt hier veel reclame gemaakt voor Route 62. Nu kan ik mij niet aan de indruk onttrekken, dat hier zwaar geleund wordt op de

Overal bloemen in Robertson vallei

bekendheid van de Route 66 in de Verenigde Staten. Zelfs het logo vertoont verdacht veel gelijkenis met zijn beroemde broertje. Maar hoe het ook zij, de weg loopt wel door een heel mooi gebied van Zuid-Afrika. Af en toe verlaten wij de 62 voor een interessante omweg. Zouden we alleen maar de 62 gevolgd hebben, dan zouden we nooit in Swellendam gekomen zijn. En wat nog belangrijker is: dan zouden we de weg door de Robertson Vallei gemist hebben en dat zou doodzonde geweest zijn, want wat we daar aan bloemenpracht gezien hebben was onvergetelijk. In deze vallei wordt naast wijn ook veel fruit verbouwd, maar de boeren hier besteden heel veel aandacht aan de aankleding van hun vallei. Overal langs de kant van de weg zien we prachtige bloeiende bomen. Af en toe rijden we letterlijk door een paarse tunnel, terwijl links en rechts de bermen weer een andere kleur hebben.

Een andere afsteker van de 62 die we gemaakt hebben, was om Boer Ben te ontmoeten. “Wie is dan wel Boer Ben”, zo vraag je je af. Tja, dat wisten wij eigenlijk zelf ook niet. Jan en Mariska(J&M), waar we nog steeds via email contact mee hebben, hadden ons laten weten, dat zij een tijdje bij een boer genaamd Ben gestaan hebben en dat hij ons ook graag welkom zou heten. Sindsdien spraken wij over Ben als Boer Ben. Nu was dat niet de enige reden om een omweg te maken, want er ligt hier ook een hele mooie pas: de Sevenweeksepoort pas. Eigenlijk is het meer een nauwe kloof waar je doorheen rijdt, dan dat het een pas is. Dat is hier toch wel een beetje een probleem. Er zijn talloze passen waarvan sommige nauwelijks die naam mogen hebben. Andere daarentegen zijn heel serieus, maar daar kom ik nog op terug. Net voordat we het asfalt van de 62 willen verlaten, worden we ingehaald door een auto, die ook de afslag naar de Sevenweeksepoort neemt. Als ze ziet, het bleek namelijk een zij te zijn, dat we haar gaan volgen stopt ze, stapt uit en vraagt ons waar we naar toegaan. Naar waarheid antwoord ik: ”Naar Ben”. Meer wist ik immers niet, ik had alleen maar de GPS-coördinaten van J&M. “O” zeg ze heel verrassend “dat is mijn buurman!” Ze legt uit, dat ze een camping runt en dat we dus ook bij haar hadden kunnen overnachten. Daarna rijdt ze, samen met de drie kinderen in de auto,  weer verder. En wij ook, misschien zelfs wel met een beetje schuldgevoel. “Doet Boer Ben aan broodroof?” zo gaan onze gedachten. Maar ondertussen genieten we wel van de prachtige tocht. Onderweg ook nog een schrikmomentje als van de andere kant een vrachtwagen de bocht om komt, die èn midden op de weg èn te hard rijdt. Het gaat maar net goed. Als we op het punt aankomen, waar de GPS zegt, dat we de weg moeten verlaten, om bij het opgegeven punt te komen, zien we niets wat op een weg of pad lijkt. Even verder zien we wel een bordje, dat naar een camping leidt, maar met een andere naam, dan die mevrouw op haar auto had staan. Verwarrend hoor. Omdat het toch al vrij laat is, besluiten we maar naar die

Practige vijver met bloeiende mimosa

camping te gaan. Via een vrij slecht pad hobbelen we naar beneden om op een boerenerf te eindigen. En wie komt ons daar stralend tegemoet? Juist ja, die mevrouw, die ons aan het begin van de pas staande had gehouden, omringd door haar drie kinderen. Het blijkt dat we het huis van Boer Ben al voorbij gereden zijn. Later wordt duidelijk dat de coördinaten, die we gekregen hebben, verwijzen naar het plekje waar J&M gestaan hebben en dat is nog een heel eind van de boerderij vandaan. We besluiten bij die vriendelijke mevrouw te blijven. Daar hebben we geen spijt van gekregen. De feitelijke camping lag nog een heel stuk verder aan een vredige poel, omzoomd met bloeiende en dus lekker geurende mimosabomen en op de achtergrond een decor van mooie bergen. We besluiten hier nog een dag langer te blijven om de volgende morgen ook even een bezoekje aan Boer Ben af te leggen. We hebben hem ontmoet, dat wel, maar veel hadden we elkaar kennelijk niet te vertellen. Zou dat dus als tegenvaller uitgelegd kunnen worden, door Boer Ben kwamen we wel op dat mooie plekje bij zijn buurvrouw uit. En dat maakte het meer dan goed.

Andere, echt serieuze passen hebben we ook gereden vanuit Oudtshoorn. Vanuit deze plaats voeren twee routes naar Prince Albert: de fraai aangelegde Meiringspoort en de ruige, onverharde Swartbergpas. We zijn begonnen met de eerste, die letterlijk de rivier volgt, die hier de bergen doorsnijdt. Al in de 19^e eeuw was er ene meneer Meiring, die vond dat er een kortere route naar zee moest komen. Sinds die eerste versie van de pas en de laatste, daterend van eind vorige eeuw, is de weg meerdere malen compleet weggespoeld. De uitvoering waar wij nu over rijden is geasfalteerd en kent “tig” plekken waar de weg de rivier kruist en die allemaal een eigen naam hebben meegekregen. Ook zijn er prachtig aangelegde parkeerplaatsen. Halverwege de poort bevindt zich een bezoekerscentrum, vlakbij een waterval. In dit centrum hangen onder meer foto’s waarop de verwoesting te zien is, van de vorige versie van de weg. Dat moet een enorm geweld geweest zijn gezien de ravage die het water heeft aangericht. De waterval stelt niet zoveel voor, maar is ook eenvoudig te benaderen. Deze Meiringspoort is ook voor ons Mannetje een piece of cake. Heel anders is de Swartbergpas. Aan het begin staan al diverse waarschuwingsborden, dan wel verbodsborden.

Swartbergpas

Auto’s zwaarder dan 10 ton mogen er niet overheen. Met 8,5 ton op de weegschaal, blijven we daar nog ruim onder. Maar met onze lengte van 635 cm, alles meegerekend, overtreden we eigenlijk wel het maximum van 600 cm dat gesteld wordt. Alles wat een aanhanger heeft, mag ook beneden blijven en zal het met de Meiringspoort moeten doen. Door al die waarschuwingen wordt je toch wel wat gespannener op de dingen die komen gaan. Maar we hebben de pas zonder problemen kunnen nemen. De spannendste momenten zijn eigenlijk de smalle stukken zonder overzicht, zo smal dat je elkaar onmogelijk kunt passeren. Maar dat soort momenten zijn ons bespaard gebleven. Als we een tegenligger ontwaarden, kozen die er al vaak voor op een breder stuk te wachten, zodat wij moeiteloos konden doorrijden. De uitzichten waren formidabel, hoewel de waarheid gebiedt te zeggen, dat mijn aandacht toch vooral op de weg gericht was. Veel gelegenheden om te stoppen waren er helaas ook niet. Mochten we deze pas nog wel met ons Mannetje nemen, de Montagu pas ten noorden van George werd ons ontzegd. Daar staat dan zo’n standaard 3,5 ton bord en dan heb je de neiging om het niet serieus te nemen. Maar we zullen het nooit weten, want we ze zijn braaf gebleven.

Oudtshoorn is natuurlijk in de eerste plaats bekend om zijn struisvogelboerderijen. Vroeger ging het vooral om de veren, tegenwoordig ook om het leer en het vlees. Een bezoekje aan een farm behoort tot de vaste toeristische uitjes als je hier bent en omdat wij ook aardig toeristisch bezig zijn, hebben wij dat ook gedaan. Er wordt in het kort iets vertelt over het fokken van struisvogels. Daarna wordt je rondgeleid en is het tijd voor de leuke dingen. Er mag gevoerd worden door diegene die durft. Valt me tegen hoe weinig vrijwilligers er maar zijn. Wat een hoogtepunt had kunnen worden, viel in het water. Niemand in ons groepje met een gewicht lager dan 75 kilo, durfde op zo’n beest te gaan zitten. Nu moest een van de personeelsleden laten zien, hoe hard je zo’n beest kunt laten rennen en hoe eenvoudig die te sturen is: nek naar links voor linksaf, nek naar rechts voor rechtsaf. Om te stoppen trek je gewoon de nek naar je toe. Een kind kan de was doen. Alleen blijven zitten is misschien niet zo eenvoudig……

Wie durft?

Inmiddels zitten we weer aan de kust bij Mosselbay. Vanaf hier gaan we de zogenaamde tuinroute volgen tot Port Elizabeth. Dan gaandeweg het binnenland weer in op weg naar Johannesburg. Maar daarover in ons laatste verslag van 2013 meer.