Nog een paar nachtjes slapen …..

Nog een paar nachtjes slapen en dan ………, dan vertrekken we zoals gebruikelijk naar Windhoek in Namibië, waar ons Mannetje ongeduldig op ons staat te wachten, klaar voor een nieuw avontuur in de serie “From here to ….?”.

Als alles meezit en er zich geen onvoorziene problemen voordoen, zullen we eind volgende week gaan rijden. Eén onvoorzien probleem heeft zich inmiddels al wel voorgedaan en dat betreft onze monteur ter plekke, Bart van Hal. Bart is momenteel in Nederland omdat hij wat problemen met zijn gezondheid heeft, die  in het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen nader worden onderzocht. We hopen voor hem, dat het met een sisser afloopt. Gelukkig is al het noodzakelijke onderhoud aan de auto al meteen in april uitgevoerd, zodat dat geen belemmering voor ons hoeft te zijn. Alleen nog wat kleine dingetjes, die ik waarschijnlijk wel zelf kan oplossen. Lukt het niet dan kunnen we altijd nog de hulp van Wil Bouwers (Wil II, manager van Bobo Campers en de Trans Kalahari Inn) inroepen. Wil II is onze steun en toeverlaat ter plekke en heeft er ook voor gezorgd, dat we eindelijk verlost zijn van onze Honda motor, die steeds meer een blok aan het been begon te worden. Het oorspronkelijke idee was om als we ergens wat langer wilden blijven staan, we de motor konden pakken voor het doen van boodschappen en zo. In de praktijk kwam daar bar weinig van terecht. De 125 cc Honda was eigenlijk te licht en daarmee doe je in het Afrikaanse verkeer absoluut niet mee.  Bovendien gebeurde het een paar maal, dat als we hem dan eens een keer wilden gebruiken, hij het niet deed. Dan was het echt balen. Voor ons toch al (te) zwaar beladen Mannetje werkte het gewicht, helemaal achterop, ver achter de achteras, ook nog eens als een hefboom, waardoor we extra veren moesten laten monteren. Al met al genoeg redenen om afscheid te nemen. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het schijnt dat in Namibië een tijdelijk ingevoerd voertuig onder geen beding definitief ingevoerd mag worden. Omdat in een optimistische bui vorig jaar de ophangpunten voor de motor al verwijderd waren, bleek vernietiging van de motor derhalve de enige praktische oplossing. Maar zelfs dat had nog de nodige voeten in de aarde. Dankzij het geduld en doorzettingsvermogen van Wil II is het ten slotte gelukt en hadden we in augustus eindelijk de papieren in huis om de borg van de ADAC terug te krijgen en hem uit het kentekenregister te laten verwijderen. We gaan samen in de komende week een hapje eten om dit heuglijke feit te vieren!

Als ik teruglees wat we vorig jaar bij ons vertrek allemaal van plan waren, dan zijn we nu wel heel wat bescheidener. Toen noemden we naast heel Oost Afrika ook al landen als Zimbabwe en Mozambique, bestemmingen waar we in de verste verte niet aan toe zijn gekomen. Daarom staan ze nu voor deze winter op ons programma, naast Botswana, waar we de vorige keer in sneltreinvaart doorheen zijn getrokken. Zoals we het nu zien trekken we de laatste anderhalve maand (februari/maart) weer door Zuid-Afrika. Dan ook zal de beslissing genomen worden of we de auto gaan verschepen of dat we hem toch nog daar of in Namibië laten staan. Dan zouden we ieder jaar een paar maanden in met name Zuid-Afrika kunnen overwinteren. Weliswaar staat ons Mannetje te koop, maar het aantal potentiële kopers is uiteraard zeer gering dus zo’n vaart zal het met de verkoop wel niet lopen. Als iemand zich meldt zullen we ons zeker beraden. Met Kerst en de jaarwisseling komen we zoals gebruikelijk weer naar huis. We zullen de auto dan bij Ronald in Kameelfontein stallen. Hij is blij, dat hij ons weer kan ontvangen, wij zijn blij dat we weer van zijn gastvrijheid kunnen genieten.

Hoewel we wars zijn van sleur, verlopen de maanden dat we thuis zijn toch volgens een bijkans vast stramien langs bekende hoogtepunten; uitstapje hier, feestje daar.

Pontje over de Rijn

Zo hebben we met ons MX5 Clubje (daar hebben we er tegenwoordig zelfs twee van) een bezoek gebracht aan de Pfalz waarbij de Rijn een centrale rol vervulde. Minstens drie keer moesten we volgens de ingebrachte route met de pont de rivier oversteken. Je krijgt dan hele rare dingen als je in je TomTom hebt gezet, dat hij veerboten moet vermijden! Het weer was werkelijk fantastisch: de eerste, echt mooie week van het jaar. Volop zon en geen spatje regen. Hoewel de routes mooi waren, werd aan het eind van de week toch weer unaniem besloten om volgend jaar opnieuw naar de Vogezen te gaan. Daar zijn de wegen ontegenzeggelijk nog mooier, nog spannender en vooral ook leger, waardoor wij lekker met onze autootjes kunnen doorrijden, zoals dat enigszins eufemistisch heet.

Het uitstapje met het tennisteam bracht ons dit jaar naar Zeeland en leerde, dat het daar ook mooi is, mits het weer een beetje mee zit. Bij aankomst zag het er allemaal niet zo

Zeeland op de fiets

best uit, met forse regenbuien en harde wind. De organisatie wilde ons veel aan het wandelen en fietsen hebben en dat was geen erg aanlokkelijk vooruitzicht. Gelukkig klaarde het weer na die eerste natte dag behoorlijk op, zodat het zonnetje zich regelmatig liet zien en het in ieder geval droog bleef. Een bezoek aan het Watersnoodmuseum beschouwde ik persoonlijk als een hoogtepunt, niet in het minst omdat we een briefwisseling tegenkwamen tussen “mijn” juffrouw Beskers van de lagere school C in Winterswijk en een leerkracht van een Zeeuwse school, waarvan de kinderen speelgoed uit Winterswijk hadden ontvangen. Ik kan mij helaas niet meer herinneren wat ik van mijn speelgoed heb afgestaan.

Halverwege het raceseizoen heb ik mijn Westfield in onderhoud gegeven aan BA Motorsport. Dat bleek een gelukkige ingeving, want zij constateerden, dat er wel het een en ander met de auto aan de hand was. Zo bleek het chassis op vier plaatsen doorgescheurd. Geen wonder dat de wegligging niet meer helemaal je van het was. Of dat tot de doorbraak heeft geleid weet ik niet, maar mijn Facebook-vrienden weten het inmiddels al: het is me eindelijk gelukt om met de Westfield onder de twee minuten te rijden op Zandvoort. Daarmee ben ik nog steeds een paar seconden langzamer dan de besten in onze klasse, maar achteraan rijd ik zeker niet (meer). Toch geinig dat je als 70-jarige je je nog kunt verbeteren. Er zijn maar weinig sporten waarmee je dat kunt bereiken. Sinds Ton Strous (80 jaar!) steeds vaker verstek laat gaan, ben ik de oudste van het veld. Ik geloof warempel dat ik ook met mijn leeftijd begin te koketteren!

De Zwarte Cross vormde ook weer zo’n vast hoogtepunt, midden in de zomer. Eigenlijk hoef ik helemaal geen reclame meer te maken voor dit evenement, want er zijn al genoeg mensen, die de weg naar Lichtenvoorde weten te vinden. Dat mag blijken uit het feit dat voor het eerst in haar bestaan het festival dit jaar volledig was uitverkocht! Stond ik vorig jaar in Düsseldorf naar de echte Stones te kijken, dit jaar moest ik het doen met imitators in de zogenaamde Undercovertent. Ze waren goed genoeg om mij een goed gevoel te bezorgen bij nummers als “Out of time” en “Sympathy for the Devil” om er maar een paar te noemen. Jong en oud stonden uit volle borst mee te zingen. Anouk vormde vrijdagavond de slotact en ze viel me wat tegen. Ze werkte naar mijn smaak nogal plichtmatig haar repertoire af. En dat terwijl haar publiek steeds natter en natter werd, inclusief ondergetekende, omdat het steeds harder begon te regenen. Gelukkig was het zondag weer helemaal top met om 12.00 uur precies het traditionele, maar hoogstwaarschijnlijk ook laatste optreden van Normaal op het hoofdpodium. En om nog maar eens te benadrukken, dat het om veel meer dan alleen een cross gaat: op een van de vele podia doet Yuri van Gelder even zijn ringoefening! Hoe verzin je het!

Het Steengroeve Theater

Dat ik tijdens het optreden van Anouk natgeregend ben zou trouwens niet de enige keer zijn, dat ik deze zomer bij een buitengebeuren kletsnat geworden ben. Ook tijdens Symfonica II (Van Bach tot Van Buuren) in het Steengroevetheater zijn wij door en door nat geworden. Geen enkele app had het voorspeld, maar om 08.55 uur begon het te regenen en het is in drie dagen niet meer droog geworden. Echt waar. Niet een miezerig regentje, nee, het kwam werkelijk met bakken uit de lucht. Thuisgekomen bleek er zogezegd letterlijk geen droge draad meer aan ons lijf te bekennen. Geluk bij een ongeluk: het was niet koud, anders hadden we allemaal een longontsteking opgelopen. By the way, wel eens van de Winterswijkse mergelgroeve gehoord, in de volksmond de Steengroeve genoemd? Moet je toch eens even googlen.

“Bis bald in het Thüringer Wald”, zo luidde het motto van ons jaarlijkse uitstapje met de Austin Healey Club Winterswijk, bestaande uit wel twee leden. De organisatie had weer kosten noch moeite gespaard om een mooi programma in elkaar te draaien. Een hoogtepunt van dit uitstapje werd gevormd door een bezoek aan de Wartburg, volgens sommigen de mooiste burcht van Duitsland. Of het illustratief is voor deze regio weten we niet, maar de plaatsjes waar we overnacht hebben, bleken ’s avonds nogal slaperig. Met andere woorden: geen gezellig terrasleven.

Het laatste uitstapje van deze zomer was de tocht met de MX5 Club (Winterswijk) naar Vianden. Voor mijn MX5 is 2015 een bijzonder jaar: hij viert dit jaar zijn 25-jarige jubileum. Zoals het altijd de bedoeling is geweest wordt hij samen met zijn baasje oud en samen met zijn baasje doet ie het nog goed. Een kraakje hier, een piepje daar, maar op tijd wat smering en het komt goed!

Het laatste nieuwtje wil ik jullie niet onthouden en zullen bij de meesten van jullie die mij persoonlijk kennen een uitroep van verbazing ontlokken. Ik ben namelijk sinds kort lid van een kookclubje met de zeer fantasierijke naam “De Pollepel”. Jij? Koken? Die verbazing begrijp ik, dat krijg je van een zorgvuldig opgebouwd imago. Van iemand die zich altijd geprofileerd heeft als de ideale afnemer verwacht je niet, dat hij ineens aan het aanrecht gaat staan. Maar wees gerust, aan de bestaande rolverdeling tussen Wil en mij zal niet getornd worden. Zoals een van de leden mij bij de eerste en tot nu toe enige bijeenkomst al toevertrouwde: “Koken leer je hier niet!”. Heel geruststellend, maar gezellig is het wel. Kijk, dat komt jullie wel weer bekend voor, hè?

Goed, zondag 11 oktober a.s. is het weer zo ver. Om 15.05 uur kiezen wij het luchtruim en zullen via Berlijn en Frankfurt, maandagmorgen al heel vroeg in Windhoek aankomen. De weersverwachting voor maandag laat een onbewolkte hemel zien met een temperatuur van circa 30 graden. Voorwaar, geen slecht vooruitzicht!

We eindigen weer met onze standaard kreet: “Zij die gaan reizen groeten u”.