Op hoogtestage in Medellin

Vaak moet ik de laatste weken denken aan een uitspraak van Hans de Duitser, je weet wel, die voormalige vrachtwagenmonteur, die mij aanvankelijk goed geholpen heeft, maar wiens goed bedoelde advies indirect tot de onbedoelde hoogtestage in Medellín heeft geleid. Hij zei: “Als je zoals wij overlanders reizen, dan plan jij niet maar je auto”.

Zo’n bericht grijnst je dan dagenlang aan!

Nu vind ik dat wel ver gaan, maar een kern van waarheid zit er wel in. Toen wij jullie de vorige keer verlieten, was er nog hoop op een goede afloop, maar helaas, het heeft

Met de lift de stad in

niet zo mogen zijn. Bijna een week lang zaten we tegen de track & trace van UPS aan te kijken, waar werkelijk niets gebeurde. Op een gegeven moment verscheen er wel een alarmerende waarschuwing in de vorm van een Engelse kreet “exception”, zonder verdere toelichting. Dat nu hebben we bij DHL ook al een paar keer meegemaakt. Kennelijk is er een probleem, maar er staat niet bij wat het dan wel is. Zeer frustrerend. Op de site van UPS staat een algemene vermelding, dat er iets ontbreekt. Grr, vertel ons dan wat! MAN Apeldoorn werd ook niet wijzer, toen ze navraag deden waarom het pakket nog steeds op Schiphol stond. Uiteindelijk lukte het ons om via UPS in Colombia te man te traceren, die van de hoed en de rand wist. En nu komt het advies van Hans om de hoek kijken. Volgens hem moest ik bij de verzending benadrukken, dat het om een onderdeel ging, bestemd voor een tijdelijk ingevoerde auto en dat dus ook het onderdeel, vrij van invoerrechten ingevoerd kon worden. Dat nu hadden we niet moeten doen, want onze Colombiaanse zegsman was daardoor helemaal kopschuw geworden, zo las ik in de mails, die mij later ter hand werden gesteld. Volgens hem was dat heel problematisch omdat er aan de tijdelijk ingevoerde auto niets mocht veranderen. Misschien moest het onderdeel zelfs wel via Cartagena

Een lift als openbaar vervoer

waar de auto het land was binnen gekomen, geleid worden. Hij was het die zijn collega’s in Nederland nadrukkelijk verzocht, het pakket niet af te sturen. Eerst moest de

Je kijkt bij de mensen naar binnen

ontvanger, ik dus, het regelen met de douane ter plekke. Nu, denk je dan, doen we wel even. Samen met David, de eigenaar van de camping, naar DIAN, zo heet dat ministerie hier. Nou, dat was geen succes. De eerste vraag, die ons gesteld werd, luidde zo ongeveer: “Wat is het probleem?”. Tja, dat wisten wij eigenlijk ook niet. Als we dan over die tijdelijke invoer begonnen, kregen we te horen, dat “zij” daar niet over gingen. Zo werden we van het kastje naar de muur gestuurd, zonder succes. Die UPS-man in Colombia stelde voor om het via een andere tak van UPS als klein pakket af te sturen. Heel even heb ik ja gezegd onder het motto, dan staat het in ieder geval hier, maar toen Nederland ook weer problemen voorzag en het toch al bijna onmogelijk was geworden om de auto en gerepareerd te krijgen (een monteur hadden we overigens wel gevonden) en op tijd in Ecuador te zijn, hebben we de boel maar helemaal afgeblazen en de opdracht aan UPS ingetrokken. Dan was die stress in ieder geval voorlopig even van de baan. Daarna was nog maar één ding belangrijk: het verlengen van de permit voor ons Mannetje. Ergens hadden wij gelezen, dat die niet gegeven wordt, als je nog meer dan acht dagen te gaan heb. Gelukkig bleek dat mee te vallen, maar wat tegenviel was, dat we eerst ons visum moesten verlengen, dus weer naar een ander adres. Daar begon men eerst te steigeren, omdat ze zeiden, dat we wel een nieuw visum zouden krijgen als we in februari weer terugkomen. Logisch gezien vanuit het standpunt van Immigration en die natuurlijk geen weet heeft van de regels van de douane. Gelukkig kreeg ik hulp van een Nederlandse jongedame, die uitstekend Spaans sprak en zo konden we de man overhalen, om ons toch maar een nieuw visum te geven. De auto was daarna een fluitje van een cent, maar ook daarvoor moesten we weer terug naar de stad, want het kon niet dezelfde dag. Wat bezielt die mensen toch? Als je over land een grens passeert is het binnen een uur gepiept. Waarom moet het hier minimaal een dag duren? Belangrijk doen? Maar goed, sinds jl. woensdag hebben we alle papieren en kunnen we met een gerust hart op Kerstreces.

Beelden van de kunstenaar Botero

Dat Mannetje van ons heeft dus door zijn kuren onze planning volledig overhoop gehaald. Dat begon eigenlijk al met de verscheping, die een paar weken later geschiedde,

Wie heeft de dikste

dan we eerder dit jaar gehoopt hadden. Dus kwamen we al vertraagd Colombia binnen. Doordat er in Colombia maar weinig wegen zijn, die niet over bergkammen voeren lag ons tempo ook bijzonder laag. Als we 200 kilometer op een dag reden, dan hadden we het helemaal gehad. Zo werd al gauw duidelijk, dat we Lima in Peru niet op tijd zouden halen om op 9 december terug naar Europa te vliegen. Maar Quito in Ecuador moest gemakkelijk te doen zijn. Dus extra tickets geboekt van Quito naar Lima. Je voelt hem al aankomen: daar hebben we dus nu ook niets meer aan. Voor de hand ligt natuurlijk om nog tickets van Medellín naar Quito te boeken, maar zoals wel vaker met de prijzen van vliegtickets het geval is: het blijkt goedkoper te zijn om geheel nieuwe tickets te boeken vanuit Medellín en Quito te vergeten. Bovendien vliegen we nu rechtstreeks naar Lima en hoeven we geen extra hotelovernachting te nemen. Er is nog wel een kleine oneffenheid: terug moeten we wel via Quito, omdat we in de overtuiging, dat we in januari als we van ons Kerstreces terugkomen, in Ecuador zouden aankomen, reeds een uitstapje naar de Galapagos Eilanden hebben geboekt. Tja, het kan verkeren riep een bekende Nederlander al eens.

Kathedraal Medellin

En zo zitten we al drie weken op de camping Al Bosque, gelegen op 2.600 meter en dat is hoog. Dat merk je niet alleen aan je ademhaling, maar ook aan de temperatuur.

Straatverkoper

Want mag het zo’n 1.000 meter lager gelegen Medellín,  de stad van de eeuwige lente worden genoemd, hier boven is het meteen zeer frisjes om niet te zeggen koud, als de zon achter de wolken verdwijnt. Helaas gebeurt dat regelmatig en valt er dan vaak ook nog een beste bui. Geen wonder dus, dat we regelmatig zijn afgedaald naar de stad om daar van het mooie weer te genieten en en passant ook meer van de stad te zien. Het werkt perfect. Het eerste stuk gaat met de bus, dat is nog wel eens vervelend, omdat ze geen vast dienstregeling kennen; soms moeten we vijf minuten wachten, soms echter ook een half uur. Om te voorkomen, dat we de hele dag met een trui of een vest lopen te slepen, gaan we zomers gekleed op stap. Dat pakt wel eens verkeerd uit, vooral als we aan het eind van de middag terugkomen en het ook nog eens regent. De bus zet ons af bij de Metro Cable en dan wordt het comfortabel. Het is zo’n permanent doordraaiende lift met kleine cabines. Deze voorziening is aangelegd om vanuit de stad het natuurpark Arvi te kunnen bezoeken. Die lift overbrugt een belangrijk deel van het hoogteverschil met Medellín. Aan het eindpunt stap je over op een andere, soortgelijke cabinelift, die onderdeel is het het metrosysteem. Met het kaartje, dat je hier koopt, kun je naar alle stations van de (bovengrondse) metro. Hij eindigt dan ook in een metrostation. En zo komen we heel comfortabel waar we zijn willen.

Onze gids in Communa 13

Het uitstapje, dat iedereen die Medellín bezoekt moet maken is een rondleiding door de wijk Communa 13. Dat hebben we gelijk de tweede dag al gedaan, toen nog

Op de roltrap

onkundig van het onheil, dat ons boven het hoofd hing. Deze wijk had een zeer bedenkelijke reputatie als een van de meest gewelddadige wijken van Medellín. Alles en iedereen, die in de recente geschiedenis van dit land voor de bloedige vetes heeft gezorgd, was hier geconcentreerd. De beruchte FARC, het Medellin drugskartel en de paramilitaire beweging ELN maakten hier de dienst uit, met vele doden tot gevolg. Een rondleiding nu laat je zien, hoe Colombia dit verleden van zich heeft afgeschud. De wijk ligt tegen een steile helling, maar is door de aanleg van zes roltrappen toegankelijker gemaakt. Bezienswaardig zijn de vele muurschilderingen met allemaal hun eigen verhaal. Dat met name maakt een rondleiding door dit deel van Medellín interessant, het verhaal er achter. Sinds kort is er ook een wandschildering, waarvan de gemiddelde Colombiaan zich afvraagt, wat dat moet betekenen, laat staan al die buitenlandse bezoekers. Niet de Nederlanders echter, want die zien hier de beeltenissen van de deelnemers aan de nieuwe aflevering van “Wie is De Mol”. Uiteraard wist onze gids wel meteen, wat we bedoelden, toen we er naar vroegen. We hadden het in een nieuwsrubriek gelezen en wilden dat natuurlijk wel met eigen ogen aanschouwen. Toch wel leuk, een belangrijk deel van de Nederlandse bevolking zou voor geen prijs voor een vakantie naar Colombia willen vertrekken, maar John de Mol ziet er geen enkel probleem in om juist Medellín als achtergrond voor zijn programma te gebruiken.

#WIDM

Tot drie keer keer toe moesten we de moeite nemen om naar de Botanische Tuin af te reizen alvorens we ook naar binnen mochten. Ongelooflijk, een heel groot

Botanische tuin

park, midden in de stad, dat zomaar afgesloten wordt voor een “private party”. Regeringsbobo’s? Was Rutte ook niet net in die tijd hier voor een belangrijke vergadering? Het zou zo maar kunnen, maar ik kan me niet voorstellen, dat ze in Amsterdam het Vondelpark zomaar zouden afsluiten. Maar goed, de derde keer lukt het dus wel en zo kwam ik ook aan de vergelijking met het Vondelpark, want overal op de gazons werd gepicknickt, geslapen of gevreeën, zelfs door paartjes van dezelfde kunne. Wij hadden vooral oog voor de leguanen, die hier vrij talrijk voorkwamen. Dat werd een voorproefje op ons bezoek straks aan de Galapagos. Daar hopen we nog meer mooie foto’s te maken.

Als je met Wil langer in een grote stad verblijft, Medellín heeft circa 3 miljoen inwoners, dan wordt er natuurlijk geshopt, vooral ook omdat het hier een stuk goedkoper is, dan in Nederland. In Cartagena had ik van een straatverkoper al een zomerhoed gekocht. Van mijn huisarts moet ik meer mijn hoofd bedekken, omdat mijn hoofdhuid kennelijk niet meer zo goed tegen de zon kan. Met de gure temperaturen van Nederland in de winter in het vooruitzicht, hebben we ons ook een “echte” hoed aangeschaft. Of we hem ook gaan dragen? Tja, dat moet inderdaad nog maar blijken, maar daar kunnen sommigen van jullie binnenkort van getuigen.

Geen commentaar

Vandaag, zaterdag 8 december, vangt onze terugreis aan. Die gaat deze keer dus via meerdere tussenstations, maar uiteindelijk zullen we volgens planning a.s. maandag om 18.35 uur in Münster landen. Münster, zei je?  Jazeker, dat was enkele tientjes goedkoper dan Düsseldorf en qua rijtijd maakt het vanuit Winterswijk weinig uit. Vandaar.

Zoals de laatste jaren gebruikelijk heb ik weer een foto van het afgelopen jaar als uitgangspunt genomen om onze beste wensen over te brengen. De keuze is op een zonsondergang gevallen. Dat moest ook wel, want we hebben vanaf Mexico zoveel mooie gezien, dat het zelfs moeilijk was om te kiezen.

Tot ziens, tot horens, tot lezens!