You are here: Home > Zuid-Afrika > Zuid-Afrika, de Parel van Afrika

Zuid-Afrika, de Parel van Afrika

Ooit had de plaatselijke VVV van Winterswijk de slogan “Winterswijk, de parel van de Achterhoek” bedacht. Die schoot me te binnen, toen ik op zoek was naar een passende titel voor deze aflevering uit de serie “From here to ….?”.

Iets hebben wij daar ook van meegekregen

Iets hebben wij daar ook van meegekregen

Vaak wordt ons gevraagd, nadat men kennis heeft genomen van onze reis door Afrika, wat we het mooiste land vonden. Dikwijls hebben we dan Ethiopië genoemd, hoewel we dat land juist helemaal niet met ons Mannetje bezocht hebben, maar al veel eerder middels een georganiseerde reis. Ethiopië noemden we vooral omdat het in onze ogen nog “echt” Afrika was. Vanwege de ruigheid van het landschap, de bevolking, die zo hier en daar nog in het Stenen Tijdperk is blijven hangen, maar ook nagenoeg het enige land in Afrika met een geheel eigen cultuur: de Koptische Kerk met al haar bijzondere gebruiken. Van Zuid-Afrika zeiden we altijd: “Dat is Europa met toevallig heel veel zwarte mensen”, maar daarmee doe je het land toch wel ernstig te kort. Of Europa, want ons continent is tenslotte ook niet te versmaden. Nu, aan het einde van ons grote Afrika-avontuur, komen we toch eensluidend tot de conclusie, dat Zuid-Afrika toch echt het mooiste is en dat we goed begrijpen waarom de Boeren zich hier wilden vestigen. En niet alleen de Boeren, maar ook al die zwarte mensen, die vanuit het noorden dit land zijn ingetrokken. Het heeft ontzettend veel mooi, vrijwel ongerept natuurschoon met glooiende heuvels en hoog oprijzende bergen, meer dan 3.000 kilometer kust, veelal ruig, soms heel lieflijk met stille baaien en niet te vergeten een goede infrastructuur. De Nationale Parken van Zuid-Afrika zijn natuurlijk al wereldwijd beroemd, met het Kruger NP als bekendste. Maar er zijn er nog zoveel meer van dat soort pareltjes en allemaal voor een zeer schappelijke prijs te bezoeken. Neem je een Wild Card, dan kun je samen met je partner een jaar lang ieder park met je eigen auto bezoeken, zo vaak als je maar wilt. Dat is nog eens wat anders, dan de US$100 per dag, die ze elders in Afrika durven te vragen. Verder is alles wat een Europeaan zou willen kopen hier te koop. Overal tref je Amerikaans aandoende supermalls aan, van afmetingen, die we in Nederland niet eens kennen. En wat ook niet onbelangrijk is: voor prijzen waar je echt niet van wakker hoeft te liggen. “Uit eten gaan” is hier zo goedkoop, dat je er naar onze maatstaven eigenlijk zelf niet voor kunt koken. Een lekker flesje wijn hoef je ook niet te versmaden vanwege de prijs. Kortom: een ideaal vakantieland, die parel van Afrika. Voor de goede orde: we worden hier niet voor betaald hoor!

Natuurlijk willen wij vanaf deze plaats ook nog best een lans breken voor Namibië, maar dan moet je wel beseffen, dat dat een geheel ander land is. Niet wat infrastructuur en voorzieningen aangaat, die zijn op hetzelfde peil als in Zuid-Afrika, maar wat landschap betreft. Namibië is een kurkdroog land, wat voor een groot deel uit woestijn bestaat. Het is ook ontzettend leeg, want met gemiddeld 2,7 inwoners op een vierkante kilometer is het na Mongolië het dunstbevolkte land in de wereld. Je kunt dus uren rijden zonder dat je iemand tegenkomt. Ons spreekt dat enorm aan, maar we kunnen ons voorstellen, dat er mensen zijn, die daar anders over denken.

De laatste weken hebben we weer zoveel natuurschoon gezien, dat we wel tot bovenstaande conclusie moesten komen. Dat begon al meteen toen we Kaapstad achter ons lieten met zijn aardse geneugten en

Chapmans Peak Drive

Chapmans Peak Drive

verleidingen en de Chapmans Peak Drive gingen rijden. Dat is een tolweg, die voor een belangrijk deel is uitgehouwen in de rotsen en hoog boven de oceaan langs de bergwand loopt met na iedere bocht weer een fantastisch uitzicht. De vorige keer hadden we deze overgeslagen omdat we dachten, dat we er met ons Mannetje niet mochten komen omdat ze er geen vrachtauto’s

Allemaal even een foto

Allemaal even een foto

willen hebben. Maar nu bleek, dat mits de auto niet hoger is dan 4 meter, wij met onze lengte wel mochten. Dat was des te verheugender, omdat we op deze wijze ook de mooiste route naar Kaap de Goede Hoop konden nemen. Tja, wat moet je met zo’n Kaap, waarom trekt zoiets toch iedere keer weer? Het is niet eens het meest zuidelijke punt van het continent, maar het meest zuidwestelijke; het mocht wat. Toch staan er iedere keer weer busladingen met toeristen, die zich snel laten vereeuwigen met het bord, dat zegt, dat ze op dit ene specifieke punt staan. Het moet met de overlevering te maken hebben, de hoop die men had, om na het ronden van de Kaap heelhuids Indië te bereiken. Of Nederland op de terugweg. Hoe dan ook, voor mij blijven dit ook altijd van die punten die aantrekkingskracht op mij uitoefenen en zo kan het gebeuren, dat Wil en ik hier samen nu voor de tweede keer staan en het mijn derde keer al is. Zeg nooit “nooit”, maar dat er nog een derde respectievelijk vierde keer komt is hoogst onwaarschijnlijk.

Via een eveneens zeer mooie route aan de oostkant, onderbroken door een kort bezoek aan een kolonie pinguïns,  verlaten we het schiereiland waar de Kaap op ligt en blijven we de kust volgen in oostelijke en later noordelijke richting. Deze kust staat bekend om de walvissen, die je gewoon vanaf de kant kunt zien. Vooral het plaatsje Hermanus is hierom beroemd. Met name in de maanden oktober en november kun je ze hier met het blote oog zien. Ze hebben daar zelfs een soort dorpsomroeper, die luidkeels meldt als er weer zo’n enorm zoogdier in zicht is. Nu in februari heeft hij vrijaf, want de kans in dit jaargetijde is vele malen kleiner. Niettemin ontwaren we op enige afstand wel het bekende “fonteintje” dat een walvis maakt als hij zijn adem uitblaast. Dus ook nu kan het nog.

Om in Hermanus te komen hebben we de kustweg door het Kogelberg Nature Reserve gevolgd. Het begint bijna eentonig te worden, maar die was zo mogelijk nog mooier dan de Chapmans Peak Drive. We vroegen ons zelfs af, waarom hier geen tol werd geheven, gezien de hoogstandjes van wegenbouw, die deze weg mogelijk hebben gemaakt.

Aktie!

Aktie!

Had Wil voordat we aan ons Afrika-avontuur begonnen nog amper een fototoestel in haar handen gehad, allengs heeft zich tot een echte “trigger happy” fotografe ontwikkeld. Waren het eerst alleen maar foto’s uit de rijdende auto, door mij wel eens gekscherend bermfotografie genoemd, nu neemt ze zelfs de moeite om urenlang surfers te fotograferen, die in Mossel Bay vlak voor onze deur hun kunsten vertoonden. Het is ook een bijna ideale plek om zulke foto’s te maken omdat de aanstormende golven een heel eind parallel aan de kust lopen. Je zit er daarom als het ware met de neus bovenop. Het resultaat van haar inspanningen mag er zijn.

Verder oostwaarts rijdend kom je van de ene “bay” in de andere. Doordat de uitlopers van de bergen in de oceaan eindigen, ontstaan in de diepe dalen zo hier en daar pittoreske

Herolds Bay

Herolds Bay

strandjes. Om er te komen moet je soms een heuse afdaling maken met haarspeldbochten en behoorlijke hellingspercentages, maar dan ontvouwt zich ook een bijna paradijselijk plaatje voor je ogen. Herolds Bay is zo’n voorbeeld; een prachtig strandje met een mooie branding, waar het heerlijk in vertoeven was. Helaas was er geen camping, zodat we aan het eind van de middag toch ons heil elders moesten zoeken. Een ander voorbeeld is de monding van de Stormrivier. Weliswaar hier geen strand, maar een imposante kloof, overspannen door zo’n fijne, traag heen en weer zwaaiende hangbrug. Links en rechts van de monding is de kust van een woeste schoonheid, waar de golven van de Indische Oceaan eindeloos op kapot beuken; een beeld waar je nooit genoeg van kunt krijgen.

In Jeffreys Bay is een camping pal aan het strand gelegen en dat tref je langs deze kust niet zo vaak aan. Voor ons een reden om hier wat langer te blijven. Van ons bezoek twee jaar geleden kenden we een Grieks restaurant waar we goede herinneringen aan bewaarden. Vooral Wil kon het toen uitstekend vinden met de eigenaar, die een soort look-a-like van Kojak uit de gelijknamige TV-serie was, een programma uit de tijd, dat ik ook nog wel eens voor de buis zat. Om dat imago nog een beetje te versterken, krijg je bij het afrekenen een lolly, het handelsmerk van Kojak. De eigenaar was er helaas niet, maar de bekende lolly kregen we aan het eind wel weer. Toen we de aardige serveerster (zie ook hierna) naar de baas vroegen en we wat verder ingingen op zijn “Kojak-imago” zagen we alleen maar steeds groter wordende vraagtekens in haar ogen verschijnen. Hoewel ze dus trouw lolly’s uitdeelde bij het afrekenen had ze geen flauw benul van de achtergrond van dit gebruik.

En ik maar denken dat het een grap was ....

En ik maar denken dat het een grap was ….

Jeffreys Bay maakt veel reclame voor de beste calamari in de wereld. Nu had ik onlangs weer eens inktvis gegeten en dat was me wel bevallen, dus nu “in de hoofdstad van de calamari’, zoals ze dat zelf pretenderen, ook maar weer eens besteld. Nadat we onze bestelling geplaatst hadden en we op ons gerecht zaten te wachten, viel mijn oog op een bordje aan de muur. Het was een waarschuwing die zei, dat als je een kunstgebit had of moeite met het kauwen, je beslist geen calamari moest bestellen. Op dat moment heb ik het uitgelegd als een grappig bedoeld bordje, maar helaas, toen ik mij aan het maal gezet had, bleken ze inderdaad behoorlijk weerbarstig. Nu had ik mij alleen daardoor nog niet laten kennen, maar ik vond ze ook vrij smakeloos. Genoeg redenen om ze niet op te eten. Uiteraard viel dat de serveerster op, dus werd mij gevraagd, waarom ik ze niet at. De manager kwam om uit te leggen waarom ze zo “gespierd” zijn (zo kun je het dus ook zeggen) en dat het hem speet dat ik de waarschuwing als grap uitgelegd had. Vervolgens werd van alles gedaan om mij alsnog “gelukkig” te maken, zoals iets anders van de kaart bestellen. Zo erg vond ik het allemaal niet, dus heb ik daarvoor bedankt. Bij het afrekenen bleek, dat ze de calamari niet in rekening hadden gebracht; als dat geen service is! Onze attente serveerster heeft er een extra tip aan overgehouden.

IMG_6299Over surfers hebben we het al gehad, maar nog niet over de dolfijnen. Als je zo voor je tweede huis zit met uitzicht op de Indische Oceaan, zie je ze regelmatig voorbij komen. Het zijn altijd hele grote groepen bestaande uit misschien wel een honderdtal exemplaren. In optocht komen ze voorbij, telkens even met hun glinsterende rug boven water uit komend. Een mooi gezicht, dat we wel vaker gezien en gemeld hebben, maar dit keer zagen we surfende dolfijnen en dat was toch wel heel bijzonder. Op bijgaande foto is goed te zien hoe ze zich mee laten voeren, door de brekende golf; een magnifiek gezicht. Jammer dat zo’n show ook weer zo voorbij is.

Volop natuurschoon in Nationale Parken

Volop natuurschoon in Nationale Parken

Nadat we de nodige afspraken voor onze accommodatie hadden gemaakt rond de verscheping van ons Mannetje in Port Elisabeth, braken de laatste weken van ons verblijf in Afrika aan. Bij zowel Wil als ondergetekende begon een wat onbestemd gevoel te overheersen. Bij Wil hoorde je regelmatig de verzuchting van “ik zal dit gaan missen” terwijl uw scribent in zijn gedachten bezig was met wat er allemaal nog moet gebeuren, voordat we de auto kunnen inleveren.  Er moet een hoop opgeruimd worden en ook nog enig sleutelwerk verricht worden. Zo moet bijvoorbeeld de elektrische lier er af omdat die 30 cm boven de auto uitsteekt en daar de definitieve prijs van het transport bepaald wordt door de omvang van ons Mannetje, uitgedrukt in kubieke meters, waarbij alle uitsteeksels meetellen, scheelt dat toch al gauw weer enkele honderden euro’s. Het beroerde is echter, dat je feitelijk nog niets kunt doen, omdat je nog een paar weken te gaan hebt. Die tijd hebben we uiteindelijk opgevuld, zo hebben we dat echt ervaren, met een hernieuwd bezoek aan het Addo Elephants, het Mountain Zebra en het Camdeboo National Park. De Baviaanskloof lag ook nog op de route, maar onze zeer trouwe lezers weten, dat dat een ervaring was, die we niet licht zullen vergeten en zeker niet voor herhaling vatbaar was. Vooral landschappelijk gezien waren de bezoeken aan voornoemde parken opnieuw hoogtepunten en een verdere onderbouwing van de stelling, waar ik mee begon: Zuid-Afrika, de parel van Afrika.

Zo nadert nu met rasse schreden het einde van deze reis. A.s. dinsdag om 9 uur hebben wij samen met de tussenpersoon een afspraak met de douane in Port Elisabeth. Als zij alles in orde hebben bevonden, wordt ons Carnet des Passages afgestempeld (heel belangrijk om de borg van de ADAC terug te krijgen, die we ooit moesten storten) en gaat de boel op slot. De auto wordt dan overgedragen aan de verlader en zien we ons Mannetje niet eerder terug dan op 14 april in Bremerhaven. Meteen als de formaliteiten in Port Elisabeth afgehandeld zijn, stappen we in een huurauto om linea recta naar Kaapstad te rijden; nog altijd zo’n 700 kilometer van Port Elisabeth verwijderd. Liever waren we natuurlijk gaan vliegen, maar dat paste net niet of net wel in het schema. Omdat “net niet” ook tot de mogelijkheden behoorde, hebben we toch voor de auto gekozen. Zelfs met autopech moeten we aan 24 uur voldoende hebben om ons vliegtuig van woensdagmiddag, 13.35 uur te halen. Dit keer vliegen we met een grote omweg via Dubai, zodat het nog donderdagmiddag wordt voor we voet op Nederlandse bodem zetten. Ik heb me voorgenomen om ergens in de komende weken nog een soort epiloog te schrijven als definitieve afsluiting van deze Afrikaanse serie reisverhalen. Die houden jullie dus nog te goed. Verder verheugen we ons er op om velen van jullie binnenkort weer in levende lijve te treffen. Tot dan.

O ja, om met de rode draad, die vooral dit seizoen door onze verhalen liep te eindigen: we hebben toch nog een luipaard gescoord …..

Toch nog een luipaard(velletje)

Toch nog een luipaard(velletje)

 

 

7 Responses to “Zuid-Afrika, de Parel van Afrika”

  1. joost & marlien schreef:

    Wil & Gerard,

    Luipaard gescoord? De kers op de taart? Veeleisend en doorpakkend als jullie op dit punt bent neem je geen genoegen met minder dan een echte. Er komt vast een vervolg. Al is het maar voor de foto’s. Vooralsnog tot binnenkort. Mooi is dat.

    Joost

  2. Henk en Saskia schreef:

    Hallo Wil en Gerard,

    Nu nog maar gauw een reactie;) We kunnen ons voorstellen dat jullie ter plekke al een soort heimwee voelen! Dit keer geen banden verwisselen in de hitte. Wat een prachtige omgeving (en zo lief die 2 pinguïns).
    Geniet nog van jullie laatste dagen daar en alvast een goede terugreis!! En hoewel ingecalculeerd, dit keer hopelijk geen pech onderweg.

    Liefs en groetjes uit Winterswijk,
    Saskia

  3. Dick en Jacq schreef:

    Beste Beiden,
    Jullie gaan wat missen maar wij ook! Ik kan me gedurende mijn leven niet herinneren dat ik naar een feuilleton uitkeek!
    En geweldig verwoord!
    Hebben jullie de hele reis al teruggelezen ? Ik sta er zelf altijd versteld van wat, als ik onze eigen reisverslagen lees, wij allemaal alweer vergeten zijn
    Tot gauw!
    Dick en Jacq

  4. Han Hagen schreef:

    Dag Gerard en Wil,

    Een kabbelend verslag van een mooie afsluitende reis. Toch nog maar eens te overwegen om er een boekje van te maken. Je onderschat je schrijverstalent. Met name je kleinkinderen zullen het met bewondering lezen. Volgende week zien we elkaar weer.

    Vr. gr.

    Han

  5. First Lady schreef:

    My Pres & Wil,

    Partir c’est mourir un peu ……en dat geldt ook voor Afrika, maar met Wil, Winterswijk en nu Zuid Afrika als parels in je (jullie) leven komt het helemaal goed.

    Mooie afsluiting van een pracht avontuur en volgens mij hebben jullie enorm genoten en wij ook.

    Een “bon voyage” toegewenst en tot gauw.

    Greetz FSTLDY

  6. Ronald schreef:

    Hoi Wil en Gerard,
    Het was wederom een erg mooi verslag, jammer dat jullie MANNEtje het Afrikaanse continent heeft verlaten, dit betekend geen adembenemende reisverslagen meer vanuit het mooie Afrika. Wat heb ik genoten van de foto’s maar in het bijzonder van de prachtige reisverslagen. Ik hoop dat jullie nog niet achter de geraniums in Winterswijk gaan zitten, en dat er hopelijk vanuit andere mooie plekjes op de wereld reisverslagen komen. Wil en Gerard bedankt dat wij op deze manier deelgenoot mochten zijn van jullie Afrikaans avontuur. xxxxx Ronald

  7. Tim Hovenier schreef:

    Hallo Gerard en Wil,

    waarschijnlijk zijn jullie inmiddels weer in Nederland, terwijl ik nu net jullie enalaatste Africa verslag heb gelezen
    ik zie uit naar jullie Epiloog, bedankt voor je huidige verslagen
    groeten Tim

Laat een reactie achter