Een soort Epiloog

De laatste weken voor ons kerstreces 2014 zullen we ons nog lang heugen, vooral ook door de traagheid van de internationale pakketjesbezorger DHL en het gigantische geklungel van onze nationale trots, de KLM. Mijn Facebook vrienden zijn aardig op de hoogte, middels bijna dagelijkse updates, die ik de wereld in heb gestuurd en waar de frustratie van afdroop.

Het ziet er gelikt uit, maar owee..

Het begon allemaal met de DHL en de ambtenaren van de Tanzaniaanse douane. Wie in welke mate verantwoordelijk was voor de traagheid waarmee het pakketje uiteindelijk in Arusha aankwam, kan ik moeilijk bepalen, maar ik heb de neiging om vooral DHL de schuld te geven. Ze hebben een fantastisch trace & tracking systeem, maar wat heb je daar als klant aan, als er alleen maar algemeenheden vermeld worden, zonder concreet te worden? Als er nog informatie ontbreekt kun je toch net zo goed vermelden, welke informatie ontbreekt? Bovendien suggereren ze, dat ze contact met de klant op zullen nemen. Nou mooi niet; als je er zelf niet achteraan gaat, laten ze het gewoon liggen. Af en toe nemen ze het pakketje in de hand, zien dat er niets gebeurd is en leggen het gewoon weer terug en herhalen dezelfde nietszeggende kreet in hun systeem. Op het moment dat we besloten om de onderdelen in Nederland te bestellen, gingen we er van uit, dat dan enerzijds beter gegarandeerd was, dat we de goede spullen zouden krijgen en anderzijds, dat we tijd genoeg hadden voor dat traject. Op het moment van stranding hadden we immers nog 2,5 week voor onze vlucht van Nairobi naar Düsseldorf via Amsterdam. Uiteindelijk had DHL al die tijd nodig om het pakketje in Lushoto te krijgen. Letterlijk op de allerlaatste dag, dat de auto nog tijdig gerepareerd kon worden. Aan de lokale mensen heeft het niet gelegen. Hilde, een vriendin van Ute in Arusha, was bereid om als contactpersoon te fungeren en het pakketje in ontvangst te nemen. Daarna zou een van haar medewerkers het pakketje ’s morgens om zes uur afleveren bij het busstation. Een andere kennis van Ute, die toevallig in Arusha was, toen het pakketje mogelijk die dag daar zou aankomen, is nota bene een extra nacht in Arusha gebleven om de mogelijkheid, dat ze het pakketje de volgende morgen mee naar Lushoto zou kunnen nemen, niet uit te sluiten. Helaas, hoewel het pakketje volgens het DHL-systeem om ca. 15.00 uur Dar-es-Salaam had verlaten, bleek het de volgende morgen nog niet te zijn aangekomen. Nee hoor, toen Johanna, zo heette deze behulpzame dame, net op weg naar huis was, kwam de mededeling, dat het pakketje kon worden opgehaald (Grrrr…!). Maar goed, uiteindelijk is het allemaal op z’n pootjes terecht gekomen en arriveerden wij zondagmiddag bij Jungle Junction, een hele bekende pleisterplaats in Nairobi voor reizigers zoals wij.

Op het moment dat we daar aankwamen. hadden ze een stroomstoring, die nog tot de volgende morgen zou voortduren, zodat we ons niet online konden inchecken bij de KLM voor vlucht KL566. Geen probleem, want de volgende morgen was ook nog vroeg genoeg. Bovendien is het helemaal niet verplicht. Mensen die de moeite niet willen nemen of nog niet thuis zijn op het World Wide Web, kunnen nog steeds gewoon aan de balie inchecken. Maar ik denk altijd maar zo: “Als ik in het systeem zit, wordt het moeilijker om ons er weer uit te gooien”. Dus voordat ik de volgende dag aan het opruimen sla, eerst maar even inchecken. Dan begint het: het KLM-systeem laat weten, dat de door mij ingevulde boekingscode in combinatie met het opgegeven vluchtnummer niet bestaat. Pardon? Doe ik iets fout? Nog maar eens geprobeerd. Zelfde resultaat. Wellicht het ticketnummer i.pl.v. de boekingscode? Weer hetzelfde negatieve resultaat. Na meerdere pogingen, begin ik de neiging te krijgen om het op te geven en ’s avonds maar gewoon naar de luchthaven te gaan. De zitplaatsen had ik immers al een week eerder vastgelegd. Maar ja, het zit je toch niet lekker. Dan nog een keer geprobeerd via een andere ingang; “manage my trip” of iets dergelijks. In plaats van een vluchtnummer wordt daar je achternaam gevraagd. Dat werkt! Vervolgens schrik ik mij zogezegd rot. Het eerste waar mijn oog namelijk op valt: vertrektijd 8.20 uur. Het is op dat moment 9 uur en ik krijg ter plekke bijna een rolberoerte. Heel even maar, maar lang genoeg om over mijn hele lichaam kippenvel te krijgen, want ik denk dat de vlucht vervroegd is en dat we hem gemist hebben. Als de naam van meneer Murphy toch alweer een paar weken door je geheugen spookt, is zo’n gedachte natuurlijk niet helemaal vreemd. Maar gelukkig (!?), zie ik  dan “dinsdag” staan. Niet gemist dus, maar vervolgens neemt boosheid de vorige emotie over. Het blijkt een andere vlucht geworden te zijn met ook een gewijzigd vluchtnummer. Dus denk je, dat je van de geboekte vlucht verwijderd bent en van een nachtvlucht naar een dagvlucht bent gezet. Moet je dat accepteren? Wat is er aan de hand, waarom hebben wij helemaal geen bericht ontvangen, noch van de KLM, noch van de organisatie, Cheaptickets, waar we de tickets geboekt hebben? Je zoekt naar antwoorden en probeert in contact te komen met de KLM. Wat een frustrerende bezigheid is dat geworden! Op een telefoonnummer wat via de website van de KLM wordt getoond, neemt men niet op. Nadat hij een aantal keren overgaat krijg je de bloeddruk verhogende tuut-tuut-tuut te horen. Meerdere keren geprobeerd, zowel met mijn eigen sim-kaart als ook met een lokale. Ook via Facebook (ja, ja, het lijkt of ze met hun tijd meegaan) kun je vragen stellen. Ze beloven binnen 20-40 minuten antwoord te geven. Nooit gehad. Als ik een poging doe om voor die avond nog dezelfde vlucht te boeken, zegt het KLM-boekingssysteem, dat er nog plaatsen zijn. Op de website van de luchthaven staat onze oorspronkelijke vlucht nog steeds gepland voor 22.40 uur. De overtuiging groeit, dat we van die vlucht zijn afgehaald. Wellicht om Keniaanse Bobo’s, die plotseling naar Amsterdam moeten, te plezieren? Heb ik onlangs niet gelezen, dat de president voor het Internationale Gerechtshof in Den Haag moest verschijnen? Op een gegeven moment blijft er echter niets anders over, dan de situatie als een voldongen feit te accepteren. Het thuisfront moet geïnformeerd worden, je regelt een taxi voor de volgende morgen 5 uur en laat Jungle Junction weten, dat je nog even blijft. De reeds afgehaalde bedden kunnen weer opgemaakt worden voor een extra nachtje. Echt balen!

Om even na achten ’s avonds, dus zo’n twee uur voor het oorspronkelijk geplande vertrek, wordt ik eindelijk gebeld door een meneer van de KLM; ze hebben dus wel mijn nummer! Dit wordt mijn eerste mogelijkheid om me af te reageren. Arme man, maar zijn verhaal helpt ook niet echt. Het is vaag en allemaal te wijten aan “commercial reasons”. The bloody limit, kennelijk is de winstgevendheid van de KLM belangrijker dan de tevredenheid van haar klanten. Zijn “aanbod” is dat we een hotel mogen nemen en de kosten kunnen declareren. Een beetje laat, dat aanbod. Die denken, dat we ergens op de luchthaven ronddolen. We moeten wel de “bonnetjes” goed bewaren….

Midden in de nacht, om 4 uur komt er (voor het eerst) een sms van de KLM binnen, met de mededeling, dat onze aansluitende vlucht naar Düsseldorf gewijzigd is en dat we nu eerst om 21.15 uur vertrekken in plaats van 17.00 uur. Opnieuw in alle staten: dat betekent 6 uur wachten op Schiphol! Maar nog hebben we de apotheose van deze soap niet gehad. Als we om 6 uur ’s ochtends met een duffe kop aan de incheckbalie staan, krijgen we te horen, dat de vlucht Nairobi-Amsterdam is verschoven van 08.20 uur naar 10.50 uur! Daar kom je om vier uur je bed voor uit! Bijna vijf uur wachten (Nog een keer een grondig grrrr…).  Dat was dus de reden waarom onze vlucht naar Düsseldorf verschoven was! Waarom hebben ze dat niet eerder gemeld? Het lijkt wel of wij voor de KLM niet bestaan. Als we eindelijk de lucht ingaan, neemt de gezagvoerder ook niet eens de moeite om uit te leggen, wat er nu eigenlijk aan de hand was. “U zult het al wel weten!” of woorden van gelijke strekking was het enige wat hij te melden had. Aanvankelijk wil ik helemaal niet praten met het hoofd van de cabinebemanning, omdat ik mijn verhaal wel aan de KLM afdeling Klachten zal melden. Als ze toch aandringt, doen we ons verhaal en mijn waarschuwing vooraf, dat het wel eens een half uurtje kan duren, geven we daarna een aardige invulling.

Vaak lees of hoor je, dat mensen aan een boek beginnen om iets van zich af te schrijven. Nu ben ik zeker niet van plan om een boek uit te geven, maar als ik het voorgaande teruglees, kan ik het zo met een “cut and pace” in een klachtenbrief aan de KLM overnemen. Zo gezegd, zo gedaan, maar ook dan ontmoet ik weer een onverwachte hindernis. Het Flying Blue nummer van mijn Platinum “for life” kaart wordt door het klachtensysteem afgekeurd. Die kaart heb ik te danken aan de vele vlieguren, die ik in mijn werkzame leven met de KLM heb gemaakt, maar willen ze mij eigenlijk nog wel?

Een vruchtbare omgeving

Was het allemaal kommer en kwel in de afgelopen weken? Nee, helemaal niet. Uiteraard beheerste het Manke Mannetje wel onze gedachten, maar verder hebben we er maar het beste van gemaakt. Daarbij werden

Toen waren we nog vriendjes …

we uitstekend geholpen door Ute en Richard. Naast de behulpzaamheid toonden zij zich ook zeer gastvrij, zodat het vrienden van ons zijn geworden. Het heeft ons daar aan niets ontbroken. In de eerste dagen hadden we al samen een uitstapje gemaakt, later zijn we ook nog met hen en een heel stel Duitse jongeren naar het Mambo Viewpoint geweest. Dat is een rit van circa 2,5 uur door de mooie Usambara Mountains. Als de senioren van het gezelschap, mochten wij op de voorbank zitten. De chauffeur werd er helemaal confuus van: iedere keer bij het schakelen, streek hij langs het dijbeen van Wil.  Het heeft ongetwijfeld een band geschapen, want toen hij een paar dagen later Wil op de Irente Farm ontwaarde, begon hij heel enthousiast te zwaaien.

In dit deel van Tanzania zie je weer heel veel landbouw. Zo ver als het oog reikt worden op de berghellingen allerlei groenten verbouwd. Overal langs de weg zie je ook mensen lopen, vooral vrouwen, die met een hakje op een hoofd balancerend op weg zijn naar hun stukje grond.

Het Mambo Viewpoint is opgezet door een Nederlander, die in zes jaar tijd iets heel moois heeft neergezet, daar boven op die berg. Men claimt dat je op heldere dagen de Mt Kilimanjaro kunt zien. Ons bezoek zal hij zich niet als een hoogtepunt herinneren, maar dat heeft alles te maken met een groot misverstand. Hij dacht 14 lunches te verkopen a US$ 10, maar daar was vooral bij de jongelui weinig animo voor, vooral ook omdat het buffet er met wat soep, brood en rauwkost uiterst mager uitzag. Daardoor werd de sfeer wat kribbig, waarbij onze landgenoot zich niet van zijn beste kant heeft laten zien. Wij konden immers niet weten, dat een belangrijk deel van de lunch rechtstreeks uit de keuken zou worden geserveerd, te meer niet, daar hij daarvoor gezegd had, dat het binnen allemaal klaarstond. Een goed gastheer had wat meer moeite gedaan om zijn gasten te informeren. Nu werd het hoofdgerecht tot onze verrassing opgediend, terwijl wij ons net vol hadden gegeten met soep en droog brood. De rijst met vlees en groenten kon weer onverrichterzake terug naar de keuken!

Ute en Richard hebben samen al een heel bewogen leven achter de rug, die via omzwervingen door Zimbabwe en Malawi enige tijd geleden in Tanzania zijn neergestreken. Sinds 1 oktober jl. zwaait Ute de scepter over de Irente Farm. Oorspronkelijk was dit inderdaad een grote boerderij met veel verschillende dieren, naast diverse landbouwgewassen. De vorige beheerders hebben veel hiervan afgestoten. Eigenlijk hebben ze naast de landbouwproducten alleen nog maar melkkoeien en bijen. Het is de bedoeling, dat Ute en Richard (Richie voor intimi) de boerderij weer in oude luister gaan herstellen. Er is zoveel te doen, dat je bijna zin krijgt om je hulp aan te bieden. Wij hopen van ganser harte, dat ze het gaat lukken en hebben ze in ieder geval heel veel succes toegewenst.

Voor mensen die in zwarte magie geloven, hebben we nog een mooi verhaal opgetekend. Een van de eerste dagen, dat wij op de boerderij verbleven, hebben we ’s avonds samen met een jong stel uit Kenia gegeten. Zij had zo’n blauwe sok om haar arm en toen wij vroegen, waarom ze die droeg deed ze hem af, waardoor we even moesten slikken. Haar arm bleek deerlijk gehavend te zijn. Toen volgde het verhaal. Ooit had ze onderhandeld met zo’n opdringerige man, die haar wat prullaria wilde verkopen en waarvan je er zo veel ziet in Afrika. Op een gegeven moment was de irritatie hoog opgelopen en wilde ze weg lopen. Daarop bood hij haar heel verrassend een metalen armband aan, gratis voor niets. Enigszins verbaasd heeft ze hem aangepakt en om gedaan. Niet veel later krijgt ze samen met haar vriend, gezeten in een open auto, een ongeluk. De auto slaat over de kop, ledematen maken op zo’n moment ongecontroleerde bewegingen en het toeval (de vloek?) wil, dat ze met de armband ergens achter blijft haken, met als gevolg, dat al het spierweefsel van haar arm als het ware opgestroopt wordt; pezen, spieren, alles kapot. Het is wonderbaarlijk, dat vrijwel alle functies door diverse operaties weer hersteld zijn, maar als je in zwarte magie gelooft ….

Op Jungle Junction wacht ons nog een verrassing. Dat we daar Jan en Mariska zouden treffen, was natuurlijk niet verrassend, want daarover hadden we vooraf al per email contact gehad. Maar heel verrassend was wel toen Rika, het Japanse

Daar is ze weer, nu met haar Australische vriend: Rika

vrouwtje, dat we voor het eerst in Abuja (Nigeria) hebben ontmoet, ineens voor ons stond. Ze reist tegenwoordig samen met een man uit Australië, die de wereld op een motor doet. Hij is meer dan een reisgenoot, zo wordt ons al gauw duidelijk. Samen hebben ze al het plan opgevat om binnenkort hun reis in Zuid-Amerika voort te zetten. Haar Toyota busje, met inmiddels meer dan 160.000 (!) door haar gereden kilometers op de teller, gaat in de verkoop. In Japan heeft ze ondertussen een nieuwe Landcruiser gekocht, die naar Amerika verscheept gaat worden.  Ze is nog lang niet uit gereisd, zo is wel duidelijk.

Hans en Abby, die gaan we ooit nog in Zuid-Afrika bezoeken

Belgen lopen als een rode draad, door al onze ontmoetingen in de afgelopen maanden. Ook bij Jungle Junction komen we weer een heel interessant paar tegen. Als we ze vlak na onze aankomst voor het eerst zien, liggen ze een beetje op de bank in het gastenverblijf te slapen. Doordat we ze in hun middagslaapje storen, ziet met name hij er erg slaperig uit. Als we een opmerking in die geest maken, antwoordt hij, dat dat zijn dagelijkse gezicht is. En verdomd, dat blijkt zo te zijn. Dan is het des te verrassender als hij zijn verhaal verteld. Hij is arts en samen met zijn vriendin in een Lada Niva op weg naar Zuid-Afrika. Hij heeft een contract afgesloten om daar drie jaar lang tegen een minimale vergoeding, als trauma arts op de eerste hulppost van een ziekenhuis te gaan werken. Geweldig! Zo zie je maar weer, ga niet meteen op het uiterlijk af. Het blijken ook nog eens hele gezellige, gulle mensen te zijn. Met de hele club (er is nog een oudere Duitser, die in zijn eentje op een motor rondrijdt en een jongere Duister, die Afrika in etappes doet) zijn we naar een lokaal, dus erg Afrikaans restaurant geweest. Zeer warme aankleding: betonnen vloer, tegelwerk aan de wanden tot zo’n 1,5 meter hoog en TL-buizen aan het plafond. Wil bestelt meteen het duurste op de kaart: kip met patat. Kosten: 2,5 euro. Da’s natuurlijk niks, maar het was ook niks. Eerst werd de kip vrijwel rauw opgediend, daarna kwam hij voor de tweede keer zo hard als steen uit de olie. Ikzelf was met de lever, die ik besteld had op advies van een van de Duitsers, die hier de dag ervoor ook geweest was, nog een stuk goedkoper uit: 85 eurocent. En het smaakte ook nog eens goed! Bij het afrekenen ontstond er alom verwarring, omdat er meer gerechten op de rekening stonden, dan we besteld hadden. Maar ach, waarom zou je je daar druk om maken als je met z’n tienen slechts 21 euro hoeft af te rekenen? En daar zaten ook nog wat flesjes frisdrank bij.

Wel, dit is alweer ons laatste verslag van 2014. Inmiddels zijn we een paar dagen thuis en genieten volop (?) van de Donkere Dagen Voor Kerst. En de bijbehorende nattigheid. Maar niet heus. Gauw ons huis wat in Kerstsfeer gebracht (Wil) en uit de rijke oogst aan foto’s de mooiste of meest bijzondere geselecteerd en afgedrukt, zodat met Wil’s verjaardag de albums weer ter inzage klaarliggen (Gerard).  Rest ons niets anders meer dan af te sluiten met onze beste wensen: