Grenzenloos

Grenzeloos of grenzenloos, dat was even de vraag. En zie, terwijl ik dit typ zet de spellingschecker een rode streep onder grenzenloos. Het voorstel is om er grenzeloos van te maken. Ik heb het opgezocht, maar grenzenloos is juist voor wat ik ermee aan wil geven en dat is, dat we in de nabije toekomst geen grenzen meer met ons Mannetje gaan passeren. Een grenzenloze reis dus. Kijk, daar komt dat rode streepje weer.

Komende van Belize hadden we bij binnenkomst in Mexico weer zo’n ervaring, die ons deed besluiten om in de toekomst in Mexico te blijven. Het begon weer met zo´n klojo van immigration. “Hoe lang blijf je? En wat ga je dan doen? Waar is je vliegticket? Geen ticket, dan kan ik je niet meer dan zeven dagen geven!” Grrr, er zit niets anders op, dan bij 35 gr Celsius de laptop te halen en het ticket (de boeking) op te zoeken. Begrijp jij het? Ik niet! Als hij ons zeven dagen geeft zijn we ook in Mexico en zouden we onder kunnen duiken. Of je weigert iemand helemaal of je geeft hem gewoon het aantal dagen, wat normaal is om weer te kunnen vertrekken. Op het vliegveld kregen we gewoon 180 dagen, die staan notabene in het paspoort maar tellen niet meer. Nu dus moeilijk doen en ons ook nog op kosten jagen: 40 euro pp. Dat is de eerste reden. De tweede reden, om geen grenspassage meer in onze route op te nemen, is de douane. Zoals gezegd heb ik een Tijdelijke Invoervergunning (TIP) voor de auto, die nog tot 2028 geldig is. Als bewijs daarvan heb ik een sticker op mijn voorruit. Maar iedere keer wordt om een document gevraagd. Misschien zou ik naast die sticker ook een bijbehorend document moeten hebben, maar dat heb ik niet (meer). Na heel veel discussie, waarbij ik mij vooral van de domme houd (no Espagnol), mogen we dan toch doorrijden. De kruik gaat echter net zo lang te water tot hij breekt, dus dat wil ik niet meemaken. De derde en laatste reden is, de tijdsdruk die ontstaat in geval van pech, zoals we de afgelopen weken hebben ervaren. Het is de spanning tussen leveringstijd van het onderdeel en het verstrijken van het visum respectievelijk de datum waarop je weer terug wilt vliegen. Dat probleem hebben we niet als we in Mexico  blijven. Conclusie: geen grensoverschrijdingen meer.

Met Roy bij FedEx

De positieve kant van bovenstaand verhaal, de grenspassage, is natuurlijk, dat we op tijd Belize uit waren. De race

Hij ligt al klaar!

tegen de klok werd toch nog tijdig in ons voordeel beslist, hoewel er zelfs op het eind nog een kink in de kabel kwam. Samen met Roy de pomp opgehaald in Belize City. Toch een rit van bijna 2,5 uur waarbij de maximum toegestane snelheid gedurende langere tijd ruimschoots werd overschreden. Dat is wel weer een voordeel van zo’n derdewereldland: geen enkele controle op snelheid. Het enige wat af en toe gecontroleerd wordt is of je de wegenbelasting wel betaald hebt. Op de luchthaven ging het allemaal heel soepel. Aan alles was te merken, dat Roy en zijn buurman wat voorwerk hadden gedaan. We hadden nog maar nauwelijks ons gezicht laten zien of de pomp werd al tevoorschijn gehaald. Uiteraard moesten er toen nog wel een paar bureaucratische loketten afgewerkt worden, vooral natuurlijk bedoeld om nog wat geld uit je zak te kloppen. Op de keper beschouwd is het namelijk best gek, dat je de auto tijdelijk mag invoeren maar een onderdeel om hem aan de praat te krijgen niet. Geld terugvragen aan de grens heb ik maar niet geprobeerd.

Nog even 50% invoerrechten aftikken

Mike

Dat was vrijdag, ruim een week geleden. Wij hebben de pomp bij Mike afgeleverd, zodat hij aan het werk kon en ik heb mij bij Maaike en Wil gevoegd, die op het strand vertoefden. Terug van het strand kwam de volgende kink. De nieuwe pomp was voorzien van een poelie. Mooi denk ik aanvankelijk, die krijg je er dus gewoon bij. Helaas, ons Mannetje is gebouwd volgens militaire specificaties en dat levert op onderdelen afwijkingen op. Zo is de oude waterpomp voorzien van twee poelies, die op een soort adapter geschroefd worden. Met deze onzekerheid gingen we de vrijdagnacht in. Hoe gaan we dit oplossen? Kan het opgelost worden? Ik heb meteen Roy een berichtje gestuurd, dat we een probleem hebben.

Op zaterdagmorgen is er vooral veel gepraat tussen in de eerste plaats natuurlijk Mike en Roy en uw scribent. Vooral de voors en tegens

Met vereende krachten

werden besproken, wat zijn de risico’s, want wat gebeurt er als we straks helemaal geen werkende waterpomp meer hebben? Uiteindelijk bleek de oplossing nog best simpel, vooral ook omdat Mike over het juiste gereedschap beschikt. De adapter werd van de oude pomp getrokken, de poelie van de nieuwe. Vooraf was natuurlijk gemeten, dat de assen dezelfde diameter hadden. Toen kon de adapter op de nieuwe geperst worden en vervolgens de dubbele poelie gemonteerd. Daarna was het een kwestie van alles weer op z’n plaats terugzetten en klaar was kees. Maar toen was het al wel zondag! In het vertrouwen, dat het allemaal gelukt was, besloten we zondag nog maar van het mooie weer op “ons” strandje te genieten. Aan het eind van de middag sloten Mike en Hillary zich ook nog bij ons aan en hebben we samen een hapje gegeten.

Ook hier hebben ze slangen

In de loop van de weken, dat we bij Mike en Hillary op de camping hebben gestaan, begonnen ze wel steeds soepeler te worden met de kosten. Ik denk dat ze inzagen, dat wat ze vroegen echt niet kon. Zo hebben we uiteindelijk niets hoeven te betalen voor het legen van de afvaltanks. Mike had in een onbewaakt (?) ogenblik gezegd, dat hij maximaal een dag in rekening zou brengen voor zijn werkzaamheden. Daar heeft hij zich aan gehouden. Zelfs de laatste zondag is niet in rekening gebracht. Dat ze wat soepeler werden had ongetwijfeld ook te maken met een van buiten komend onheil. De waterdruk was al niet veel, maar op een gegeven moment werd die zelfs nul. Omdat het de vorige keer ook al een eeuwigheid  duurde, voordat onze watertank gevuld was, begon ik dit keer al, toen die nog voor 50% gevuld was. Dat was maar goed ook, want als ik de slang omhoog bracht, dan kwam er geen druppel meer uit. We hebben zelfs in hun appartement gedoucht! Ook mocht Wil gratis de was doen. Kortom, het werd allemaal een beetje minder zakelijk. Maar wat een probleem, als er dagenlang nauwelijks water uit de kraan komt. Op dit schiereiland hebben projectontwikkelaars hun kans schoon gezien, om heel veel te bouwen. Prachtige huizen, maar ook heel veel resorts. De infrastructuur heeft daar geen gelijke tred mee gehouden en daar worden nu de wrange vruchten van geplukt. Ben benieuwd hoe dit verder gaat, want de zomer moet nog beginnen. Uiteindelijk hebben wij onze watertank bij Roy en Maaike gevuld, die en op een ander net zijn aangesloten en ook een eigen voorraadtank in de grond hebben zitten. En zo konden we dan toch maandag 11 maart met een volle tank op weg gaan.

Die maandag zijn we in een ruk naar de grens gereden, waar we mooi op tijd aankwamen. Door het geneuzel bij de grens en het passeren van

Zelfs hier oogt hij agressief

een tijdgrens was de middag toch alweer een eindje gevorderd voor we op onze favoriete camping in Chetumal aankwamen. Daar werden we verwelkomd door een loslopende hond, die iedereen nogal agressief benaderde, waarbij je de neiging kreeg om een schop uit te delen, vooral als die achter je kwam. “Vriendelijk voor huisdieren” staat er dan bij de beoordelingen van zo’n camping. In onze ogen begint dat bijna een negatieve kwalificatie te worden, omdat mensen dat te ruim opvatten. Aan de lijn houden en ergens buiten de camping de hond zijn behoefte te laten doen, is toch wel het minste, wat je als gast mag verwachten. Agressief gedrag en dan ook nog loslopen, kan ons inziens echt niet.

Die hond bleek bij een Australische vrouw te horen met een nogal bijzonder verhaal. Ze was 57 jaar en moeder van vijf kinderen, in leeftijd variërend van 18 tot 29jaar. Die had ze “gewoon” achter gelaten. “Ze hebben mij niet meer nodig!”

De buurvrouw

Haar zoon van 21 kwam wel regelmatig over en dan reizen ze per motor. In april komt hij weer, maar tot die tijd trekt zij met haar hond in haar eentje rond. ’s Avonds zet ze een klein pub tentje op voor de nacht, overdag zit ze ergens in de schaduw op de grond met de rug tegen een muur of een boom. Eten is simpel: een blik bonen met wat uien en knoflook. Dat is wat ze zei, gezien hebben we het niet. Af en toe haalt ze bij een buurtwinkeltje een biertje. Geen grammetje vet op haar lijf en heel mager. Je kunt je nauwelijks voorstellen, dat die vijf kinderen gebaard heeft. Ze wil uiteindelijk een permanente verblijfsvergunning aanvragen voor Mexico.

Via een tussenstop in Felipe Carillo Puerto zijn we in twee etappes zonder problemen in Cancun aangekomen. Tijdens

Ook interessant

die tussenstop parkeren we ons Mannetje gewoon op een parkeerterrein bij een grote supermarkt en doen we net of we op een camping staan. We zetten de stoelen naast de auto en drinken ons biertje en/of wijntje. Dat leidt tot veel leuke reacties. Eigenlijk is het, vooral op zo’n moment, wel jammer, dat we geen Spaans spreken, want veel voorbijgangers knopen een gesprek aan. Gelukkig beantwoordt de wereldkaart op de zijkant van ons Mannetje al veel vragen. Een oudere mevrouw komt met haar kleindochter, die een mondje Engels spreekt en die moet vertalen. Heel leuk.

Vandaag en morgen zijn we bezig om de auto klaar te maken voor de stalling en de koffers te pakken. Voor het eerst heb ik een zeil gekocht, waarmee ik het dak kan afdekken, want hij komt niet overdekt te staan. We nemen het zekere voor het onzekere. Je weet nooit wat de elementen in een half jaar met het dak kunnen doen. Op de laatste ochtend de checklist afwerken of alles uit en opgeruimd is en dan zijn we klaar voor de terugreis.

Zo komt er een eind aan deze episode van “From here to ….?”, die natuurlijk absoluut niet gebracht heeft van wat we er ons van voorgesteld hadden. We zouden van Belize doorrijden naar Guatemala om uiteindelijk ergens in de buurt van Mexico City te eindigen. Het heeft niet zo mogen zijn, maar de omstandigheden hebben ons wel gedwongen om het rustig aan te doen. ’s Morgens een beetje lummelen, nieuws lezen, grasduinen op het internet en na de lunch relaxen op het strand. Aan het eind van de middag een cocktail op het terras en daarna nog een afzakkertje bij huis. Kortom, het had slechter gekund. Als de gezondheid ons niet in de steek gaat laten, pakken we eind september de draad weer op. Maar voor die tijd gaan we nog meerdere leuke dingen doen. Zo heb ik het snode plan opgevat om nog een keer aan de Tulpen Rallye mee te doen, die dit jaar uit Bilbao vertrekt en in Parijs eindigt. Met ons vaste cabrioclubje gaan we de Alpen weer onveilig maken en dat belooft weer mooie routes en gezellige avonden. Kortom, ook allemaal leuke dingen om ons op te verheugen. Voorlopig gaan we ons nog niet vervelen.