Hoort wie klopt daar …..

Ook al zitten we in een heel andere klimaatzone met temperaturen van rond de 30 gr, toch verwijlen we af en toe met onze gedachten ook wel eens in Nederland en dan kom je tot zo’n titel. Zeker niet omdat hier zoveel zwarte mensen rondlopen, waardoor we volgens sommige scherpslijpers voortdurend aan Zwarte Piet herinnerd zouden moeten worden. Integendeel, we zien geen enkele overeenkomst met de jolige, vreemd geklede figuur uit onze jeugd. Dat waren onze helden, want die konden immers alles zoals over daken lopen en door schoorstenen kruipen. Bij de jaarlijkse intocht maakten ze radslagen op het plaveisel, ze renden van links naar rechts door de straat, ze klommen zelfs boven op de toren van ons plaatselijke gemeentehuis en werden dan vermanend toegesproken door die wijze, bebaarde man. Nee, die associatie met de zwarte mensen, die we hier zien, hebben we totaal niet. Maar via het internet komt natuurlijk wel het een en ander tot ons, zodat je aan Sinterklaas moet denken als je op zoek bent naar een titel, die aansluit bij een gebeurtenis, waarvan we jullie deelgenoot willen maken.

We verlieten jullie toen we vanuit Livingstone op weg gingen naar het South Luangwa National Park (NP), een afstand die niet in een dag is te overbruggen. In tegenstelling tot West Afrika zijn in de landen waar we nu doorheen reizen voldoende campings voorhanden. Zodra je echter een grotere afstand moet afleggen langs een doorgaande route, dan moet je zorgvuldig gaan plannen. Voorop gesteld natuurlijk, dat je op een camping wilt overnachten en dat is wel de wil van Wil. Wij gebruiken Tracks4Africa voor dit doel. Behalve dat je er routes mee uit kunt zetten, bieden die ook informatie over overnachtingsmogelijkheden. Soms echter blijken de gegevens niet te kloppen. Zo kwamen we aan het eind van een lange dag rijden in een klein dorpje aan, waar een camping zou moeten zijn. Helaas, verder dan de intentie om aan een heel klein meertje een camping te creëren was men niet gekomen. Onbegrijpelijk dus, dat zoiets ooit in Tracks4Africa is opgenomen. Dat er af en toe een adres vervalt, daar kun je in komen, maar hier was nog nooit iets geweest. Aan de eerste beste maar gevraagd of we toch niet daar konden gaan staan. Die verwees naar het hoofd van de nabij gelegen school, die kennelijk ook de eigenaar van de grond was. In no time werd de man opgetrommeld (het was zondag!) en kregen we toestemming om gewoon bij de school te gaan staan. De aanwezige jeugd kreeg duidelijk instructies om ons met rust te laten en bleven derhalve op gepaste afstand toekijken hoe die blanken zich installeerden. Zelfs de volgende ochtend, toen de school al vroeg begon, hebben we totaal geen last gehad van opdringerige kinderen. Integendeel, toen we opstonden verbaasden we ons er over, dat de klaslokalen gevuld waren; we hadden niets gehoord! Bij het afscheid nemen, staken twee van de vijf balpennen, die we aan het hoofd gegeven hadden, duidelijk zichtbaar uit het borstzakje van zijn overhemd. Hij was er blij mee. En wij ook.

Zonder verder noemenswaardige voorvallen, kwamen we bij het South Luangwa NP aan en installeerden ons op het Croc Valley Camp, prachtig gelegen aan de oever van de rivier, waar het park zijn naam aan ontleend. Dit kamp was ons aanbevolen door de man en vrouw, die nu leiding hebben in Ngepi Camp, je weet misschien nog wel, het leuke kamp in de Caprivi strook. Croc Valley is een van de beste plekken waar we tot nu toe gestaan hebben. Omdat er geen hekken om het park staan, noch om de camping, zie je, gezeten in je eigen luie stoel, het wild voorbij komen. De hele dag hoor je het geknor van de nijlpaarden, die ’s morgens ook regelmatig het water verlaten. Olifanten komen hun dorst in de rivier lessen, zo ook tal van bokkies. Het enige wat minder was, waren de apen. Hoe brutaal kunnen die beesten zijn, vooral die kleintjes. Bavianen blijven meestal nog wel op afstand en nemen hun kans waar als je even je hielen licht, maar die kleine blauwe zijn werkelijk hondsbrutaal. Wil dacht even visite te doen met het plakje cake, dat ze bij de koffie had. Mooi niet dus. Na een hap genomen te hebben, werd de rest gewoon uit haar hand gegrist! Dan komt de katapult, die we ooit voor dat doel al gekocht hebben, van pas. Ze herkennen zo’n ding meteen en je hoeft alleen maar de dreigen en ze gaan er al vandoor.

Hoewel de garantie om een luipaard te zien bijna gegeven wordt als je met een georganiseerde game drive meegaat, hebben we toch besloten om op eigen houtje te gaan. Die drives duren vier uur en starten om 16.00 uur. Omdat hier om zes uur de zon ondergaat, betekent het dat je twee uur in het donker rijdt. Men gebruikt dan schijnwerpers om het wild op te sporen. Door in het licht te kijken, verraadt het wild met zijn oplichtende ogen, waar het zit. De kans dat je met meerderen in zo’n safari-auto zit is groot en dat is niet helemaal ons ding. Dus zijn we met ons eigen MANnetje het park ingegaan. Ondanks dat we geen luipaard hebben gezien, alweer niet, werd het een van de mooiste dagen in een wildpark tot nu toe. Wat ons betreft heeft het South Luangwa NP een hele hoge notering gekregen op onze lijst van favoriete parken. Het zit een beetje tussen het Etosha en het Kruger in. Landschappelijk is het heel fraai gelegen zo langs de rivier, terwijl het ook behoorlijk open is, waardoor je veel kunt zien. Als chauffeur had ik even een minder momentje, door de tak van een boom wat hoger in te schatten, dan hij in werkelijkheid was. Iets waarvoor ik altijd al bang ben geweest, gebeurde nu. Aan de bovenkant van de bak is op mijn verzoek een voorziening aangebracht, waaraan ik in geval van hoge nood, een handlier zou kunnen bevestigen om de cabine te kantelen. Nog nooit gebruikt en is ook in de toekomst niet meer nodig, sinds we de beschikking hebben over een hydraulische voorziening. Had dus verwijderd kunnen worden, maar juist daarachter bleef die tak hangen. De tak scheurde weliswaar af, maar niet nadat hij ook onze lierhulp had meegenomen. De kit die Expeditievoertuigen gebruikt heeft, bleek duidelijk sterker, dan de kit waarmee Twiga Travel Cars zijn hoeklijsten bevestigt, met als gevolg dat die laatste het begaf. Met behulp van tape, en later ook nog met siliconenkit, een en ander provisorisch gerepareerd, maar of het afdoende is als straks de regentijd begint, is afwachten. Misschien dat we het in december, wanneer we in Nairobi zijn, beter, definitiever kunnen herstellen.

Nu gaat iedere schram, die ons MANnetje oploopt, Wil enorm aan het hart. Ik zie het meer als part of the game: het is nagenoeg onvermijdelijk als je dit soort trips maakt. Was die laatste beschadiging al meer dan een schram en deed die dus extra pijn, er zou er diezelfde dag nog eentje bij komen, die ons lang zal heugen en waar deze aflevering van onze verhalen zijn titel aan te danken heeft. Van meerdere bronnen hadden we al vernomen, dat op plaatsen zoals Croc Valley de olifanten, vooral ’s nachts, door het kamp kunnen lopen. Soms is er zelfs wel eens een olifant aan de bar gesignaleerd, wat gezien het open karakter van dit soort bars minder vreemd is, dan je misschien zou denken. Wel, wat ons betreft, hadden ze wel weer naar de bar mogen gaan, maar midden in de nacht, we waren net in onze eerste slaap, werd ik wakker, van een vreemd geluid. (Klop, klop, wie is daar?) Het kwam van een van de openstaande raampjes. Nog een beetje slaapdronken, dacht ik in eerste instantie aan een aap, die zat te rotzooien en wilde hem wegjagen door een keer te schreeuwen. Dan realiseer je je ineens, dat apen ’s nachts ook slapen, dus dat het iets anders moet zijn. Je komt overeind, je ziet iets bij het raam bewegen en maakt een slaande beweging. Dan ineens herken je wat je ziet: de slurf van een olifant. Hij wipt het raam bijna uit zijn hengsels en probeert met zijn slurf naar binnen te komen. Gelukkig is het door onszelf met klittenband aangebrachte horgaas van voldoende sterkte om hem tegen te houden. Ik kijk naar buiten en ontwaar nog meer olifanten; we zijn weer eens omringd. Wil wordt nu ook eindelijk wakker en samen kijken we hoe een olifant de plastic bak, bestemd voor het afval, aan het vernielen is. Er gaat best wel de nodige agressiviteit van uit, zoals hij bezig is het te pletten en uit elkaar te trekken. We proberen wat foto’s te maken, maar dan worden we opgeschrikt, omdat een olifant (dezelfde?) nu aan de andere kant naar binnen probeert te komen. Dat gaat dermate heftig, dat we vrezen, dat het raam het niet gaat overleven. Als hij zich een moment terugtrekt, sluiten we het gauw. Ook alle andere. Even probeert hij met zijn slurf het zojuist gesloten raam te openen, maar op het gladde oppervalk krijgt hij geen vat. Of hij daardoor chagrijnig wordt of niet, zullen we nooit weten, maar feit is, dat hij tegen de opbouw begint te duwen, zodat het binnen net is alsof we op zee zitten. Dat was best een angstig moment. Daarna keert de rust gelukkig weer terug. Eerst de volgende dag zien we, wat voor schade die olifant heeft aangericht. Er is een duidelijk zichtbaar gat, waar een van zijn slagtanden door de beplating is gegaan. Ook heeft hij een spiegel gekraakt. Leuk hoor, zo’n open kamp! Op aanraden van de wacht zijn we de volgende nacht gewapend met een bus insectide naar bed gegaan. Daar schijnen olifanten niet van te houden. De enige onrust die nacht kwam van Wil, die in haar dromen weer in gevecht raakte met een olifant!

Toen we uit Windhoek vertrokken wisten we nog niet precies hoe we zouden reizen, maar als je eenmaal besluit om het South Luangwa NP te bezoeken, dan is een logisch vervolg om eerst Malawi aan te doen en van daaruit naar Tanzania te rijden. In Chipata, een belangrijke plaats voor het doorgaande verkeer, brengen we eerst onze voorraden weer op peil, zodat we met volle tanks en een goed gevulde provisiekast de grens over kunnen gaan. In die plaats wordt ik ook benaderd om geld te wisselen. Daar hadden we al rekening mee gehouden, dus op voorhand al 200 euro uit de safe gehaald. Maar hier is het nog steeds Amerikaanse dollars wat de klok slaat. Het is duidelijk dat de euro de dollar nog lang niet verdrongen heeft als internationaal geaccepteerde munt. De man die ons aansprak heeft geen ervaring met euro’s, dus wordt er een vriendje bij gehaald. Geld wisselen op straat is altijd een listige bedoening, maar in dit soort landen ontkom je er gewoon niet aan. Als het even kan blijf ik dan ook altijd achter het stuur zitten. Dat schept afstand, geen andere opdringerige mensen om je heen en je kunt rustig de tijd nemen om te tellen. En dat bleek bij deze grappenmaker wel nodig. Voor een euro had ik een koers van 550 Kwacha bedongen. Dat leek me gezien wat ik op het world-wide-web had gevonden een redelijke koers. Later bleek zelfs, dat het een hele goede was. Het meest gangbare bankbiljet was kennelijk een biljet van 500 en dan valt er wel wat te tellen. Het begint je al gauw te duizelen. Zo probeerde hij mij eerst af te schepen met de helft. “Ach, hoe kan ik me zo vergissen?” speelde hij zijn rol. Ik kreeg weer zo’n pak. Dit keer ontbraken er zo’n 22 briefjes. Toen eindelijk het volledige bedrag in de auto lag en ik hem de vier briefjes van 50 gaf, speelde hij zijn laatste list uit: ineens had hij nog maar drie briefjes in zijn handen. Als hij toen voor de auto had gestaan, was ik er overheen gereden! Wat een smiecht! Door dit gechicaneer vertrouwde ik helemaal niets meer en was ik maar wat blij, dat aan de grens het geld geaccepteerd werd. Op het slechtste voorbereid had ik in gedachten al afscheid genomen van die 200 euro!

De grensovergang zelf behoorde tot een van de soepelste. Als Nederlander hoef je zelfs geen visum voor Malawi te kopen. Het Carnet wordt heel geroutineerd ingevuld; men weet precies wat men moet doen. Dat is wel eens anders geweest. Alleen werd ik een beetje recalcitrant, toen ik weer een verzekering moest afsluiten, hoewel ik een dekking heb voor heel Afrika. Dus weigerde ik er een te kopen aan de grens. Bij de eerste beste politiepost waren we natuurlijk aan de beurt. Een hele discussie met de agent, die al gauw het karakter van een welles-nietes-discussie kreeg. Maar hij liet ons gaan, dat wel. Maar met nog tal van politieposten in het verschiet, heb ik er de volgende dag toch maar een in de hoofdstad Lilongwe gekocht. Was in ieder geval goedkoper.

“Vakantie aan zee”, zo had de titel van dit verhaal ook kunnen luiden, want ons verblijf in Malawi is vooral een verblijf aan de kust van het meer met de gelijknamige naam. Dat meer heeft echter een dergelijke afmeting, dat je de overkant niet kunt zien. Het geruis van de brekende golven is voortdurend te horen, zodat het gevoel dat je aan zee bent, versterkt wordt. Om een idee te geven: het meer is 575 kilometer lang en tot 85 kilometer breed. Met een oppervlakte van 24.000 km2 is het op twee na het grootste meer van Afrika. Ook de diepte is respectabel: tot 700 meter. Het meer heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontstaansgeschiedenis van de soorten, die zoals wellicht bekend, vooral vanuit deze regio heeft plaatsgevonden. Het aantal verschillende vissoorten in dit meer loopt in de duizenden.

Na een of twee dagen op dezelfde plaats verkassen we weer, verder naar het noorden. Tijdens zo’n verplaatsing worden we aangehouden voor een politiecontrole. Wat de hele reis door Afrika nog niet gebeurd is, gebeurt nu. Of ik

Bekeuring

maar even de claxon wil laten horen. Nu wil het geval, dat sinds we uit Windhoek vertrokken zijn, deze kuren vertoont. Het lijkt op een slecht contact, maar iedere keer als je denkt het hersteld te hebben, blijkt hij het tijdens en na het rijden niet meer te doen. Zo ook nu: de claxon zwijgt in alle toonaarden. De agent wijst me heel terecht op de drukke wegen en het belang van een goede toeter. Hij kan dus niets anders doen, dan mij een bekeuring geven. Terwijl hij zijn grote bonnenboek pakt, kom ik uit de auto, friemel wat aan de draadjes, stap weer in, druk op de claxon en jawel hoor, een luid geloei van de luchthoorn laat zich horen. De agent kijkt op van zijn werk, een brede grijns verschijnt op zijn gezicht, hij klapt het boek weer dicht en zegt dat we door kunnen rijden. Gered door de bel, wat een mazzel! Als we wegrijden, toeter ik nog een keer nadrukkelijk, maar als ik het 100 meter verder nog een keer wil doen, komt er geen geluid meer uit. De andere dag nog eens een keer gekeken, maar het probleem moet dieper zitten dan alleen een slecht contact. Ik besluit de oude, originele claxon, die ook nog aanwezig is, weer aan te sluiten. Die produceert echt een MANnetje onwaardig geluid, maar daarmee voldoen we wel weer aan de wet.

Het is voor het eerst, dat we Malawi bezoeken en het valt op hoe druk het hier is. Misschien wonen hier wel helemaal niet zoveel mensen, maar die er wonen, leven allemaal aan de kant van de weg. Je rijdt het ene dorp in en het andere weer uit. Maar ook daartussen staan overal hutjes en wonen mensen. Zo druk is het, dat we nauwelijks een plek kunnen vinden, om onze afvaltanks te legen. En dat wil wat zeggen. Mag Nederland een naam hebben op het gebied van fietsen, hier kunnen ze er ook wat van. In nog niet een Afrikaans land hebben we zoveel fietsen gezien als hier. Uiteraard dienen ze hier niet alleen voor het vervoer van mensen, maar ook geiten en varkens worden stijf ingesnoerd achterop de bagagedrager vervoerd. Of zakken meel of rijst. En daarmee ging het bijna een keer mis. Voor ons reed een man met twee zakken meel o.i.d. achterop. Juist toen we hem wilden passeren, begonnen die zakken te schuiven en vielen van zijn fiets, waardoor hij de controle over zijn stuur verloor. Ternauwernood kon ik hem ontwijken, toen hij plotseling naar rechts zwenkte (we rijden hier links!) en onder ons wiel terecht dreigde te komen. Behoudens dat ene gevalletje in het Rif-gebergte, met die idioot, die in de mist inhaalde en frontaal op ons dreigde te klappen, zijn we volgens ons niet dichter bij een ongeluk geweest, dan hier. Christoffel heeft zijn werk weer goed gedaan. Alweer bedankt André!

Tenslotte nog een leuk voorvalletje. Als we ons net op een camping hebben geïnstalleerd en ik nog naar een betere plek op zoek ben, komt er een jongeman op Wil af. Nu is dat niet ongebruikelijk, er valt altijd wel wat te verkopen, maar deze wilde zijn artistieke talenten op onze auto botvieren. Om Wil te overtuigen, liet hij haar foto’s zien van zijn eerdere kunstwerken. En die foto’s kwamen ons bekend voor, vooral de auto die daarop stond, want dat was namelijk ons eigen MANnetje! Toen Wim en Nita, de vorige eigenaren van de auto, tijdens hun reis in Malawi verbleven, hebben zij die schilderingen aan laten brengen. De artiest zelf had aanvankelijk de auto niet herkend. Pas toen Wil hem de schildering toonde, werd ook hem duidelijk, hoe klein de wereld soms kan zijn.

Nog een paar dagen zullen we onze “strandvakantie” in Malawi voortzetten. Dan steken we de grens met Tanzania over. De bedoeling is om richting de kust te gaan, waarbij we onderweg een paar minder bekende parken zullen aandoen. Of we ze ook daadwerkelijk gaan bezoeken is nog maar de vraag, want Tanzania vraagt belachelijke prijzen voor zijn parken. Omdat we al veel van de bekende parken tijdens eerdere reizen bezocht hebben, zullen we nu heel kritisch zijn. Wat het geworden is, lezen jullie de volgende keer weer.