Noorderlicht

Nee, dit wordt niet een verhandeling over het boek van Suzanne Vermeer, pseudoniem voor de auteur Paul Goeken. Nee, wij hebben onze eigen Noorderlicht-story gemaakt. Altijd al zijn wij geïntrigeerd geweest door het verschijnsel dat Noorderlicht wordt genoemd. Hiermee wordt niet bedoeld, wat mensen soms denken, het boven de poolcirkel niet ondergaan van de zon. Integendeel, om het Noorderlicht te zien moet het juist donker zijn, hoe donkerder hoe beter. Dus bij voorkeur midden in de winter als de zon in de noordelijke contreien nauwelijks boven de horizon uitkomt. Dan kun je het veelal groenachtige licht waarnemen, veroorzaakt door deeltjes materie, uitgestoten door de zon. Of dit een wetenschappelijk verantwoorde beschrijving is, weet ik niet, maar het geeft in ieder geval aan, dat de zon er iets mee te maken heeft. Nu hadden we een aantal jaren geleden gelezen, dat er in de winter van 2013-2014 veel van die zonneactiviteit zou zijn, dus dat dan de kans om het Noorderlicht te zien het grootst was. Ondanks het feit, dat we erkende kou kleumers zijn, niet voor niets vertrekken we immers ieder jaar naar warme landen, besloten we in september jl. om een reisje naar het Zweedse Lapland te boeken. Centraal staat dan uiteraard de mogelijkheid om het Noorderlicht te aanschouwen, maar om je overdag bezig te houden, bevat het programma naast een bezoek aan het IJshotel en het Aurora Sky Station in Abisko ook een rit met een sneeuwscooter en een tocht met een hondenslede vanuit de Pinetree Lodge. Nu waren we ons natuurlijk heel bewust van het feit, dat het koud zou zijn, maar zo koud??!! Alle buitenactiviteiten vonden plaats bij een temperatuur van 30 tot 35 graden onder nul! Ja, je leest het goed, onder nul, min dus! Op de zondagmorgen van ons vertrek, wees de thermometer zelfs -37,9 aan. Niet alleen wij vonden dat bijzonder, ook de aanwezige Zweden maakten een foto van de thermometer om de wereld via

Koud hè?

Facebook kond te doen van deze toch wel extreme temperaturen. Beneden de -35 graden celcius hadden de buitenactiviteiten geen doorgang gevonden. Wat ons betreft hadden ze die grens wel wat hoger mogen leggen. Ook de uitdrukking dat je je “op de kou kunt kleden” verwijzen wij naar het land van de fabelen. Ondanks twee thermische lange onderbroeken, een skibroek en een speciale, door de organisatie beschikbaar gestelde broek daar overheen, voel je de kou vrijwel onmiddellijk naar binnen trekken. Ook het bovenlichaam wordt door meerdere lagen bedekt, waardoor wel enige gelijkenis ontstaat met het welbekende Michelin-mannetje. Niettemin krijg je al snel een koude rug. En dan hebben we het nog niet eens over de extremiteiten, zoals de handen en de voeten. Zelfs niet met hulp van die chemische verwarmers hield je die warm. Mijn vingertoppen voelen nog steeds vreemd aan, alsof ze geklemd gezeten hebben. Vooral die duim waarmee je op de sneeuwscooter gas moet geven. Ook weet ik nu uit ervaring wat een “frost bite” is. Vocht op je huid is zeer gevaarlijk, zo wordt vooraf al gemeld. Niet douchen, geen crèmes, zoveel mogelijk je eigen huidvet als bescherming laten dienen. Waarschijnlijk heb ik tijdens de rit toch per ongeluk mijn wang aangeraakt met de handschoen, waardoor er wat nattigheid is achtergebleven met zo’n “beet” als gevolg. Je merkt er niets van, het doet geen pijn, en net als bij verbranding begint de huid al te vervellen.

Ze hebben er echt zin in!

Was het alleen maar kommer en kwel? Natuurlijk niet, we hebben ons best vermaakt. De tocht met de sledehonden bijvoorbeeld was ondanks de kou een hoogtepunt. Vijf honden trekken een slee waar je met z’n tweeën in zit. Of beter gezegd: een zit, de ander staat achter op de ijzers. Die laatste moet zo nodig remmen als het te snel dreigt te gaan of de honden een handje helpen, bijvoorbeeld als het heuvelop gaat. Je kunt onderweg uiteraard van positie verwisselen, maar bij ons lag de rolverdeling tot tevredenheid van ons beiden, eigenlijk al meteen vast. Is het zielig om die honden al die kilo’s van ons te laten trekken? Helemaal niet! Die beesten staan ’s morgens gewoon te trappelen om van acquit te gaan. Ongelooflijk wat een energie. Je moet dan ook het eerste stuk veel remmen, omdat ze anders te dicht op de voorganger komen. En ze blijven er gezond bij: de gemiddelde leeftijd bedraagt 16-17 jaar! Daar mag menig ander fokproduct jaloers op zijn. Ook voor de menner is het soms hard werken, vooral als het pad naar boven loopt. Dan moet je er zelfs af en mee rennen. Je asem maakt, dat zich overal ijs begint af te zetten tot en met je wimpers toe. Je begint zelfs te zweten. Zo kan het gebeuren, dat wanneer je dan weer terug bent in de behaaglijke warmte van het hotel, je een biertje bestelt in plaats van een warm bessendrankje.

Ondanks de volle maan toch mooi.

En het Noorderlicht? Ja, dat hebben we ook gezien. Niet zo spectaculair als we gehoopt hadden, maar toch. Tot nu toe valt deze winter best wel tegen wat zonneactiviteit betreft. Ook hier blijken de voorspellingen er wel eens naast te zitten. Verder hadden we de pech, dat het volle maan was. Op een feeëriek, wit besneeuwd landschap, lijkt het dan wel bijna dag. Dat doet uiteraard afbreuk aan de intensiteit van het Noorderlicht. Maar goed, voor een natuurfenomeen waar je geen garantie bij krijgt, hebben we met twee keer in een week toch een aardige score.

Nu gaan we ons weer richten op de warmte. In Pretoria, onze eerste pleisterplaats is het momenteel 35 graden boven nul. Bij een vriend van Jan en Mariska gaan we onderhoud doen aan de auto en wat kleine reparaties uitvoeren. Een week later komen twee bevriende stellen ons opzoeken. Zij hebben bij Bobo twee campers gehuurd. Samen gaan we het noordoosten van Zuid-Afrika bezoeken met als bekende toeristische hoogtepunten onder meer het Kruger Nationaal Park en de Drakensbergen. Als zij weer terug naar Nederland zijn, gaan wij naar Lesotho en misschien nog wat plekken, die we ook nog willen zien. Daarna gaat het via Botswana terug naar Windhoek in Namibië. Maar daarover lezen jullie later wel meer.

Ondanks de vele gezellige momenten met kinderen, kleinkinderen, vrienden en het tripje naar Zweeds Lapland, zal dit winterreces echter in het teken blijven staan van het overlijden van onze vriend Gé Lindenhovius. De dag dat we in Nederland aankwamen, werden we geconfronteerd met het nieuws, dat hij was opgenomen in het ziekenhuis. Al heel snel namen de berichten een dramatische wending en werden zijn vooruitzichten heel somber. Zijn toestand verslechterde zo snel, dat hij zelfs de jaarwisseling niet meer heeft meegemaakt. Dat maakt je weer bewust van de betrekkelijkheid van het leven en dat je uit de dagen, die je gegund zijn, het maximale moet halen: carpe diem! Wij gaan het weer proberen!