Op visumjacht in Lomé, Togo

Een vliegreis is meestal niet het meest interessante deel van een reis en daar besteden we dan doorgaans in een verslag ook geen aandacht aan. Als er wel iets het vermelden waard is, zoals het (onnodig) missen van een vliegtuig in Madrid, toen we een keer op weg naar Zuid-Amerika waren, ja, dan uiteraard wel. Dan kan het zelfs een heel verhaal opleveren. Onze trouwe lezers smullen er nu nog van. Dit keer maken we een uitzondering en dat impliceert meteen, dat er iets bijzonders is gebeurd. Af en toe dan krijg je een link doorgemaild van een opvallend filmpje, dat op You Tube te zien is. Zo kreeg ik nog niet eens zo lang geleden ook weer een link toegestuurd waarop een vliegtuig te zien is,  bezig met de landing, terwijl er een behoorlijke storm dwars op de landingsbaan staat. Helemaal scheef komt zo’n toestel dan aan en probeert zwalkend van links naar rechts, toch op de landingsbaan uit te komen. Het wordt helemaal spectaculair als hij vlak voordat de wielen de grond raken nog een zwieper krijgt en zelfs naast de baan dreigt te geraken. Gelukkig loopt het altijd (?) goed af en dat hielden we ons ook maar voor ogen, toen we in Lissabon een dergelijke landing zelf eens van binnenuit mochten ervaren. Ongelooflijk, wat ging dat vliegtuig te keer. We kwamen vanuit zee over de stad binnengevlogen en terwijl de huizen steeds dichter onder ons voorbij schoten, gingen we slingerend en bokkend steeds verder omlaag. Dat er woeste krachten op het vliegtuig beukten, was duidelijk te horen: het kraakte in al zijn voegen. Toen na een paar zeer spannende minuten ook deze landing tot een goed einde was gebracht klonk er een applaus op. Dit keer echter niet van de passagiers, zoals bij vakantievluchten nog al eens gebruikelijk is, maar door de stewardessen zelf! Eerst daarna gaven de passagiers ook blijk van hun opluchting en vielen zij hen luid klappend bij. Eveneens opvallend was hoe snel de nog jonge piloot uit zijn cockpit kwam. Meestal blijven ze nog wel een tijdje in hun stoel zitten. Toen hij naar buiten kwam glunderde hij van oor tot oor. Kennelijk was hij heel tevreden met zichzelf. Een al wat oudere stewardess liet ons ten overvloede nog weten, dat zij persoonlijk nog nooit zo’n heftige landing had meegemaakt. Toch mooi, dat wij dat ook nog eens mochten meemaken. Maar wat ons betreft mag het best bij die ene keer blijven.

Nog is niet alles verteld over deze vlucht. In Accra aangekomen bleek een van onze tassen te ontbreken. Daar sta je dan bij zo’n lopende band. Als dezelfde tassen en koffers voor de zoveelste keer voorbij komen, waarschijnlijk nagestuurde spullen van een vorige vlucht, de hal steeds leger wordt en nog steeds is de jouwe er niet, dan moet je het accepteren: deze keer ben jij de klos! Het bleek uitgerekend de tas te zijn waar de spullen om te klussen in zaten. Er wordt geheel op de automatische piloot een formulier ingevuld, waardoor de inhoud van de tas ineens uit kleren gaat bestaan, terwijl ik nog zo gezegd had, dat er juist geen kleren in zaten, maar bijvoorbeeld een jerrycan met houder voor op de imperiaal. En lampen. En een verlengsnoer. En drop. En hagelslag. En zuurkool. Zuurkool? En klompen. Klompen? Tja, weten zij veel. Eerst woensdag, nadat we diverse keren vruchteloos gebeld hadden, terwijl ze zelf zouden bellen, krijgen we te horen, dat de tas gearriveerd is. Goede raad is duur, van nasturen hebben ze hier nog niet gehoord, dus maar een deal met een taxichauffeur gesloten voor een retourtje Accra Airport. En nu maar kijken of we die kosten nog kunnen verhalen.

Met nieuwe klompen!

Met weemoed hebben we afscheid genomen van Sietske en Aeron en The Stumble Inn. Wat een fantastische plek met fantastische mensen, waar we ons heerlijk hebben thuis gevoeld. Binnenkort nemen zij ook afscheid van The Stumble Inn om weer een “normaal” leven in Nederland op te pakken. We zijn benieuwd of deze locatie over een jaar ook nog 4,5 ster heeft op de site van Tripadvisor. Voor de opvolgers ligt er in ieder geval een behoorlijke uitdaging te wachten.

Sietske, Aeron en hun zoontje Madou, voor wie de klompen bestemd waren, hopen we nog eens in Nederland te ontmoeten. We wensen ze in ieder geval veel succes met het vinden van een nieuwe baan.

 Voordat we aan het lange traject beginnen, dat ons tussen nu en medio april naar Windhoek in Namibië moet voeren, wilden we eerst ons Mannetje nog een keer laten vertroetelen. Via het internet hadden we gezien dat in Accra een groot MAN & Bosch steunpunt zat (MBG Ltd.). Daarnaast wilden we in een grote supermarkt nog wat laatste inkopen doen. Door het gedoe met die tas, konden we niet eerder dan op vrijdag vertrekken, maar dat zou geen probleem moeten zijn. Hoewel we al wisten, dat het verkeer rond Accra één grote puinhoop is, werden we daar toch weer door verrast, met als gevolg dat we eerst tegen 16.00 uur bij de garage aankwamen. Ook hier houdt de werkweek op vrijdagmiddag om 17.00 uur op, dus we hadden er een hard hoofd in. Maar zie wat er gebeurde. Nadat we naar de Technical Manager van Duitse afkomst, Günther Gutmann, geleid waren, ging alle hens aan dek. Je kon aan alles zien, dat voor de vele monteurs die er rondliepen het weekend eigenlijk al begonnen was. Alles was al keurig aangeveegd en wat laatste rommel werd opgeruimd. Niettemin begon werkelijk een heel legertje tegelijk te werken, nadat ik de auto op de smeerput had gereden. Sommige begonnen met het doorsmeren, anderen met het olie verversen, weer iemand anders liep de wielen na, filters werden vernieuwd, de verlichting werd gecontroleerd en voortdurend liep Günther mee te kijken en aanwijzingen te geven. Bij deze algehele check werd ontdekt, dat een van de schokbrekers was afgebroken. Omdat geen origineel exemplaar voorhanden was, werd een nieuw oog gemaakt en eraan gelast. Op het “hoogtepunt” van de werkzaamheden, waren minstens 10 monteurs voor ons bezig. Om even over vijven waren ze klaar. We hoefden alleen de olie maar te betalen en een goede tip voor de monteurs. Was dit allemaal al fantastisch, als klap op de vuurpijl mochten we ook nog die nacht op het bewaakte terrein blijven staan en kregen we de sleutel van het directietoilet mee. Als dat geen service is …

Grensovergangen blijven een bron van vermaak. En als het geen vermaak is, dan levert het wel weer een hoop ergernis op. Laten we er maar niet te veel over uitweiden, maar de grensovergang van Ghana naar Togo was wel de duurste grensovergang tot nu toe. Geen ambtenaar zette een stempel of handtekening zonder dat daar een betaling aan voorafging; de meeste zelfs met een soort kwitantie. Nou ja, meer een bewijsje, dat de volgende slagboom voor je open mocht. Gaandeweg liep de irritatie weer zo hoog op, dat ik bij de laatste slagboom, met de afgestempelde paspoorten en Carnets in mijn hand, pertinent die laatste 5.000 CFA (toch ruim 8 euro) weigerde te betalen. Met de neus van ons Mannetje vlak tegen de slagboom en dus de hele weg blokkerend, heb ik de motor uitgezet en mijn armen demonstratief over elkaar geslagen. Dat duurde maar even en toen werd met veel misbaar de slagboom geopend en waren we in Togo en kon de jacht op de visa beginnen.

Chez Alice, waar we momenteel verblijven, is een hotel annex camping, bekend bij veel reizigers. Het ligt zo’n 12 km buiten de hoofdstad Lomé en vormt zo een goede uitvalsbasis voor het steeds weer de stad inreizen op weg naar de diverse ambassades. En weer zeg ik het maar weer: dit zijn echt grote steden, waarbij een Nederlandse stad in het niet valt. Door het ontbreken van hoogbouw zijn ze bovendien ook heel uitgestrekt. Je maakt dus heel wat kilometers, veelal in een taxi, waarmee je iedere keer moet onderhandelen over de prijs. De grote grap is, dat je na een paar ritjes nog beter weet dan de chauffeur hoe ver het wel niet is. Als plaats om voor langere tijd te verblijven viel Chez Alice eigenlijk wel een beetje tegen. Omdat het vlak aan zee ligt hadden we verwachtingen à la The Stumble Inn. Maar in plaats van een wijds zicht over de oceaan, kijken we tegen een muur aan omdat we op een soort binnenplaats staan. De bar annex het restaurant heeft wel veel sfeer en de kettingrokende Alice, een bijna 80(!) jarige Zwitserse, is ook zeker een goede gastvrouw. Het personeel is aardig en behulpzaam, de drankjes koud het eten goed en gratis internet en dat alles maakt weer een hoop goed. Toen wij aankwamen was hier een groep, die samen in een grote bustruck Londen-Kaapstad-Caïro in 40 weken gaan doen. Veel Engelstaligen maar ook een Belgische jongen en een Nederlands meisje. De leider van de groep was een hele aardige vent, die ons op meerdere manieren behulpzaam was bij het verkrijgen van de visa. Hij liep net een dag op ons voor, zodat hij ons goed kon informeren over de belangrijkste informatie die gevraagd werd. Moeilijke visa zoals die van DRC en Angola, hadden zij al zonder problemen in Accra gehaald.

Een aardig intermezzo de afgelopen dagen werd gevormd door de Afrika Cup, waar Togo ook met zijn nationale voetbalteam aan deelneemt. En niet zonder succes. De eerste overwinning in de poule leverde al meteen een compleet volksfeest op. Toen ze zich via een gelijkspel ook plaatsten voor de volgende ronde, was het hek van de dam. Voor ons werd het helemaal een gezellige avond omdat diezelfde woensdagavond er ook een dansgroep optrad in Chez Alice. Het leukste van dat hele optreden was, toen omstanders spontaan de dansvloer opkwamen en het feest op die manier werd voortgezet. Helaas voor Togo viel zaterdagavond het doek: Burkina Fasso bleek in de verlenging net iets gelukkiger. Hier dus geen feest meer, maar misschien later in Nigeria nog, want die staan als grote favoriet in de halve finale en zullen naar verwachting de finale spelen.

De Togolezen zijn zeer gelovige mensen, is het niet in de ons bekende God dan is het wel in de hun bekende Goden. Binnen hun christelijke wereld vind je weer vele sektes a la vroeger bij ons Johan Maasbach. Verder staan Togo en Benin bekend om hun Voodoo-cultuur. In Togoville, ooit is hier door de toenmalige koning Mlapa III een overeenkomst getekend met de Duitsers die daarmee de volledige zeggenschap kregen over dit land (kan Willem Alexander ons straks ook zomaar weggeven?), is de  Voodoo-cultuur nog overal zichtbaar, zelfs direct naast een kathedraal. Wij kunnen niet onder de indruk raken van de diverse beelden, bomen en andere rekwisieten. Sterker nog: we vinden ze ronduit smerig.

Voodoo: onsmakelijk zo’n geofferde kip

Zeg nou zelf: een wanstaltig houten beeld van een gedrocht, met nog de resten van een geofferde kip op zijn kop, daar kun je toch niet echt warm voor lopen? De christenen hier laten merken, dat ze er zijn. Zo hebben veel bedrijven een naam, waar de naam van de Heer in verwerkt is. Een garage met als naam “God is sterk” of een kapperssalon die “Samen met de God” heet, zijn maar een paar voorbeelden van de vele varianten. Hoewel zeker hier aan de kust de Christenen duidelijk de meerderheid vormen, zijn er ook mohammedanen. Zie je dat niet direct in het straatbeeld, ’s morgens om 5 uur wordt je er op de bekende, ik heb de neiging om te zeggen, beruchte manier op opmerkzaam gemaakt, dat er ook wat moskeeën in de buurt zijn. Dat is het moment dat de lokale iman, geholpen door een versterker van een Wattje of tig 1000, meent zijn boodschap nogal opdringerig (en dat is een understatement) over de omgeving te moeten uitbleren. Hoewel men zegt, dat de christenen en de mohammedanen hier in vrede naast elkaar leven, ging dit een bepaalde dominee, pastoor of gemeente toch te ver en ze besloten met gelijke munt terug te betalen. Dus als de Iman net op dat onmogelijke uur begonnen is met zijn indoctrinatie, klinkt er opeens klokgelui uit een luidspreker alsof je ergens in een Alpendal zit, ook met de nodige Wattjes versterkt, daarmee buurman iman overstemmend. Je mag hopen dat het bij deze uitingen van protest blijft, hoewel alle ontwikkelingen in deze regio bepaald niet tot optimisme stemmen.

In de wijk waar Chez Alice gevestigd is, zijn vlak naast elkaar twee huizen waar sektes bij elkaar komen. Toen we daar een keer langs liepen, klonk er gezang en muziek. De deur stond open, dus nieuwsgierig als we zijn, toch maar even om het hoekje gekeken. Meteen werden we gevraagd om verder te komen en werden we naar een bank geleid. Daar zaten we weer heel pontificaal te zijn op de eerste rij. Op een verhoging zat een vrouw, die als een soort voorgangster optrad; dan weer declamerend, dan weer zingend. Overal stonden of zaten vrouwen in verschillende stadia van trance. Hoewel er ook mannen waren, waren het toch vooral vrouwen, die actief met de dienst bezig waren. Heel vreemd was, dat na ons de deur op slot ging. Dan komen gedachten in je op als: “De bekeerlingen voor vandaag zijn binnen, we kunnen beginnen”. Maar later heb ik die gedachte toch maar laten varen, want waarschijnlijk was het omdat een vrouw een zeer persoonlijk bekentenis deed. Ze stond wiegend van het ene een op het andere been voor de voorgangster en schreeuwde het uit. Uiteraard verstonden we er niets van, maar het kwam zeer dramatisch over. Ondertussen werd er door de omstanders “ach en wee” geroepen of woorden van gelijke strekking, met het hoofd geschud, dan wel de handen voor de ogen geslagen. Dat ging zo een tijdje door en we begonnen ons al af te vragen hoe we hier weer weg konden komen, zonder deze dienst al te zeer te verstoren. Gelukkig viel er een soort pauze, nadat de vrouw klaar was met haar bekentenis en de gemeente onder leiding van de voorgangster nog wat gezongen had. De deur werd weer op een kier gezet (nieuwe nieuwsgierigen lokken misschien?) en dat leek ons een goed moment om er tussenuit te knijpen. Volgens ons was men zeer teleurgesteld over ons voortijdige vertrek.

In de rubriek “Vluchtige Ontmoetingen” schrijven we ook onze kennismaking met Tina en Uwe uit München bij. Rond het middaguur arriveerden ze hier bij Chez Alice, de volgende ochtend waren ze alweer weg, nog voor wij uit bed waren. Maar wat wil je ook? Als je in oktober uit München bent vertrokken en je bent helemaal via Iran naar Afrika (een idee!) gereden en je bent via Zuid Afrika op 1 februari al in Lomé, Togo, dan moet je ook wel doorrijden als je in maart weer thuis wilt zijn. In vier maanden tijd hebben ze 36.000 kilometer gereden, dat is 9.000 km per maand ofwel zo’n 300 km gemiddeld per dag. En wij maken ons druk om 100? We hebben wel een paar uren gezellig met ze gekletst en ze hebben ons ook nog wat inzage gegeven in de route, die zij hadden afgelegd en wij de komende weken gaan rijden.

Nu nog iets over de jacht zelf. Omdat we voorzagen, dat we met ons 7-daagse visum voor Togo, dat we aan de grens gekocht hadden, het toch niet zouden halen, zijn we eerst maar naar de vreemdelingenpolitie van Togo getogen. Dachten we voor een verlenging gewoon een extra stempeltje te kunnen halen, moesten we toch een volledige aanvraag indienen. Komt u morgen om 15.00 uur maar terug. Mooi, dat is dus een tijdstip waarop je bij de andere ambassades niet meer aan hoeft te komen. Dat begint goed. De meevaller was, dat we niets hoefden te betalen. Op woensdagmorgen naar de ambassade van Nigeria gegaan. Iedereen die je spreekt en die hoort, dat je door Nigeria wilt reizen, haalt minimaal zijn wenkbrauwen op. Het is duidelijk, dat er in deze regio (en thuis) maar weinig mensen zijn, die naar Nigeria willen. Dan begrijp je toch helemaal niet waarom zo’n vrouw, die onze aanvraag in behandeling neemt, zo nurks doet. Of zou ze ons op die manier willen behoeden voor een afschuwelijke vergissing? (Let wel: dit is als grap bedoeld!) Nog vreemder is, dat als we de volgende dag onze paspoorten op komen halen, we ontvangen worden alsof we ineens eregasten van Nigeria zijn. We worden naar een kamer geleid, waar een mooie, statige vrouw zit, geheel op traditionele wijze gekleed, die ons persoonlijk een voor een de paspoorten, voorzien van het visum, overhandigt. Was het de ambassadrice zelf? Niet waarschijnlijk, maar het had in ieder geval wel die uitstraling. Iedereen, inclusief de nurkse mevrouw van de vorige dag, wenste ons met stralende gezichten een goede reis. Het kan verkeren, zo zei Bredero al eens. Gabon was weer heel anders. Meteen vanaf het begin heel relaxed en behulpzaam. En tegen betaling van wat extra franken, hadden we dezelfde middag onze paspoorten weer terug; een meevaller van minimaal twee dagen. Toen restten nog Benin en DRC Congo. Wat we ook probeerden, we konden maar niet achter het adres van de ambassade van de DRC komen. Bovendien was de informatie die we van dezen en genen kregen nogal tegenstrijdig. Er zou zelfs helemaal geen ambassade zijn, maar op de ambassade van Frankrijk zou het visum voor DRC verstrekt worden. Gelukkig hebben wij Travel2survive nog. Op een emailtje aan Jan en Mariska kregen we per ommegaande antwoord met de GPS-coördinaten van zowel de ambassade van Benin als die van de DRC. Die bleken heel nauwkeurig zodat we er zonder problemen met ons Mannetje naar toe zijn gereden. Hoe hebben we eigenlijk kunnen denken, dat de DRC moeilijk zou doen? Zelden zo’n relaxed sfeertje meegemaakt. En ook nog zo behulpzaam. Om een visum te krijgen moeten we wel even ingezetene van Togo worden. Ai, dachten we, nu gaat het dus fout. Maar nee hoor, een jongeman neemt een kopie van ons paspoort plus voor elk 12.500 cfa mee en hij gaat het voor ons aanvragen bij de lokale politie. Hij gaat meteen op weg. Wij vullen bij die vriendelijke mevrouw aan het bureau gezeten de aanvraagformulieren in, waarbij ze ook zeer behulpzaam is. De volgende morgen konden we de paspoorten met bewijs van ingezetene van Togo ophalen en konden we meteen door naar de ambassade van Benin. Hoewel de ene juffrouw nog verveelder keek dan de andere, werd de procedure verder zonder problemen doorlopen, zodat we de dag daarna ook dat visum hadden. Na anderhalve week jacht hebben we alle visa die we hier wilden halen; we hadden met twee weken rekening gehouden. In Abuja, Nigeria moeten hier nog Kameroen en Congo Brazzaville aan toegevoegd worden. Als dan ook Angola doet, wat het beloofd heeft, is alles rond. Dat visum voor Angola zal wel tot het laatste moment spannend blijven, want onderweg van Ghana naar Togo werden we opgebeld door het consulaat in Rotterdam, dat het visum toch in Nederland had moeten worden afgegeven! Heb je het ooit zo zout gegeten?

Donderdag 7 februari rijden we Benin in. Dat is hier nagenoeg om de hoek; nog geen 36 kilometer naar de grens. Daarna verlaten we de kust en nemen een noordelijke koers om na een paar dagen Nigeria in het midden binnen te reizen. Hoe dat verder verloopt lezen jullie in een volgend verslag.