You are here: Home > 2019 ZO Europa > Wat is de wereld mooi!

Wat is de wereld mooi!

Een van onze vrienden maakte deze opmerking bij foto’s, die we op het Facebook hadden gezet. De grap was, dat Wil en ik, dat deze reis ook regelmatig tegen elkaar zeiden. De routes, die we gereden hebben, zonder dat ze zelfs een speciale vermelding hadden, waren fantastisch. Ook deze laatste weken, sinds ons vorige verslag, had weer veel te bieden. Hoewel het moeilijk is, zal ik toch proberen, dat hierna ook onder woorden te brengen.

De tempel van Zeus

Maar eerst gaan we nog even terug naar de klassieke oudheid in de vorm van de opgravingen van Olympia. Daar kun je natuurlijk niet zomaar aan voorbij rijden als je toch

Hier wordt het Olympische vuur ontsoken

in de buurt bent. De waarheid gebiedt ons te zeggen, dat het op deze archeologische vindplaats vooral weer gaat om een grote hoeveelheid brokken van pilaren en funderingen. Die liggen her en der over het terrein verspreid. Je hebt de foto’s met bijschrift en het bijbehorende museum echt nodig om een beetje een idee te krijgen van hoe het was. Zelfs dan slaat de euforie bij ons nog niet toe. Integendeel, onze interesse wordt vooral bepaald door onze vermoeide voeten en benen. Nu hebben wij deze reis het geluk, dat het heerlijk, zomers weer is. We moeten er niet aan denken, dat je hier met 40 gr in de schaduw moet lopen. In Olympia werd de Griekse oppergod Zeus vereerd. De grootste tempel, waarvan vrijwel niets meer over is, was uiteraard ter ere van hem. In het museum zie je hoe men met de overblijfselen van de versieringen de gevels van deze tempel gereconstrueerd heeft. Persoonlijk vond ik dat het meest aansprekende. In de tempel heeft een enorm beeld van Zeus gestaan, uitgevoerd in goud en ivoor, wat tot de wereldwonderen van de klassieke oudheid gerekend wordt. Van dit beeld bestaan alleen nog maar tekeningen en beschrijvingen uit de overlevering, want het schijnt later bij een kasteelbrand verloren gegaan te zijn. Ergens anders lees je echter, dat het onduidelijk is, wat er met het beeld gebeurd is. Nu vraag je je misschien af hoe het mogelijk is, dat

Gevel tempel van Zeus

zo´n mooi en kostbaar beeld verloren is gegaan. Daarvoor moet je beseffen, dat met de intrede van het christendom in Griekenland de verering van

Gevel tempel van Zeus

de oude Griekse goden teruggedrongen werd. Sterker nog, aan het eind van de 4e eeuw na Christus verordonneerde keizer Theodosius de eerste, dat het afgelopen moest zijn met die afgoderij. Want zo werd (en wordt) dat door de nieuwe religie gezien. Dat betekende ook het einde van de toenmalige Olympische Spelen, die iedere vier jaar ter ere van Zeus gehouden werden. Ook dat vond men een onderdeel van die afgoderij. In 1896 werden de moderne Spelen in het leven geroepen. Sinds de Olympische Spelen van 1936 in Berlijn, wordt het Olympische vuur weer op deze plek ontstoken om van daaruit naar de stad te gaan, waar de Spelen gehouden worden. Die plek hebben we in ieder geval bezocht!

Deze reis hebben we ook heel wat ravijnen en kloven gezien, de ene nog indrukwekkender dan de andere, maar vaak alleen maar toegankelijk als je bereid bent een stevige wandeling te maken. De Louisios Gorge is er één, waar je alleen als geoefende wandelaar een goed beeld kunt krijgen van dit mooie stukje

Louisios Gorge

natuur. Nou kun je ons van alles betichten, maar zeker niet dat wij ervaren wandelaars zijn en al helemaal niet als er veel hoogte overwonnen moet worden. Dus dat hebben we niet gedaan. Wat juist die kloof ook speciaal maakt is, dat hier tegen de rotswanden weer kloosters zijn “geplakt”. Bij een kun je heel dicht met de auto komen, dus die hebben wij wel gezien, maar de anderen zijn voor ons verborgen gebleven. Nee, dan was het bij de Vikoskloof beter geregeld. Hier waren echt een paar uitzichtpunten gemaakt en ontsloten door een mooie, geasfalteerde toegangsweg. Alleen die weg ernaar toe was alweer een feestje. Zo’n 13 kilometer door een prachtig landschap. Onderweg is er ook nog een Stone Forest. Hier zie je, hoe hier ooit, heel lang geleden, het water van een oceaan heeft geklotst en waar jaarlijks een laagje sediment werd afgezet. Onwillekeurig denken wij Winterswijkers dan aan “onze” steengroeve, waar je hetzelfde verschijnsel ziet. Maar waar je voor komt is natuurlijk het uitzicht op de kloof en die stelt niet teleur. De kloof is ongeveer 20 kilometer lang en de diepte varieert van 450 tot 1.600 meter. Op sommige gedeelten is hij slechts enkele meters breed. Al is deze kloof ook voor de bejaarde toerist goed te benaderen, wandelen kan er uiteraard ook; er is zelfs een route waar je drie dagen over kunt doen! Het tweede uitzichtpunt dat we

Terrasje

bezocht hebben, was wellicht minder spectaculair, maar was weer interessant omdat er aan het eind van de weg een paar leuke authentieke huisjes bij een dito kerkje stonden. Toen de toeristen begonnen te komen, hebben de bewoners van hun huisje een restaurant gemaakt. Daar hebben we bij oma, die moederziel alleen, naar de volle terrasjes aan de overkant van de straat zat te kijken, een bakje koffie met gebak genuttigd.

Dat was onze laatste activiteit in Griekenland, daarna zijn we Albanië ingereden. Ook voor dit land schieten woorden weer tekort om de ruigheid van het landschap te

1.000 meter boven zee

beschrijven. Vooral de kustweg langs de Albanese Riviera, zoals ze dat hier graag noemen, is spectaculair. Die weg slingert zich grotendeels hoog boven de zee door de bergen, waar de contouren van de bergen letterlijk worden gevolgd. Dat wil dus zeggen dat je bij iedere uitloper van de berg eerst omhoog moet om vervolgens aan de andere kant weer af te dalen. Op enig moment zit je zelfs op 1.000 meter boven zeeniveau. Nu mag dat niet veel lijken, maar als je vanaf de weg waar je rijdt die zee letterlijk 1.000 meter lager ziet liggen, dan wordt het een ander verhaal. Dan wordt je een beetje stil.

Van hun voetstuk

Meestal als je in Europa de hoofdstad van een land bezoekt, krijg je mooie gebouwen te zien met een lange historie. In Tirana vind je die niet, want voor 1920 was het nauwelijks een dorp. Het werd tot hoofdstad gebombardeerd omdat oude steden, die daar in principe eerder voor in aanmerking zouden komen, door onderlinge rivaliteit afvielen. Sindsdien is dat dorpje aardig gegroeid, wat je een understatement zou kunnen noemen, want er wonen nu naar schatting één miljoen mensen, een derde van de totale bevolking. Maar mooie gebouwen vind je er dus niet. Toch was de rondleiding, die we daar gehad hebben een van de meest onderhoudende, die we hebben meegemaakt. In die rondleiding staat namelijk de recente, communistische

Onderhoudende gids

historie onder heerschappij van meneer Hoxa centraal. Dat levert voor ons verbazende inkijkjes op in het dagelijkse leven van de Albanees in die periode. Meneer Hoxa was namelijk een groot bewonderaar van Stalin en heeft ook veel van zijn nare gewoontes overgenomen. Politieke tegenstanders werden monddood gemaakt, als ze al in leven bleven. Godsdiensten werden verboden, waarmee Albanië een atheïstisch land werd. Kerken en moskeeën werden verwoest. Dit gebeurde vooral na de dood van Stalin. Hoxa vond Chroetsjov veel te liberaal en richtte zich toen op China, waardoor het zelfs een maoïstisch land werd. En toen Mao overleed, herhaalde zich de geschiedenis en was China ook geen vriendje meer. De man was wellicht ook enigszins paranoïde, want hij liet 173.000 bunkers bouwen, omdat hij een inval van de kapitalistische wereld (lees Amerika) verwachtte. De bewoners wisten ook niet beter of ze stonden op voet van oorlog met de boze buitenwereld. Om de kwaliteit van de bunkers te testen, sloot hij het gezin van een architect op in een bunker, die vervolgens zwaar onder vuur werd genomen. Al deze informatie werd op een luchtige manier verteld door onze gids, terwijl we in het centrum rondliepen, waar je dus onder andere die bunkers nog kunt zien.

Bunker in de stad

Een paar grote zijn tot museum omgevormd. Na de rondleiding hebben we er eentje bezocht; een deprimerende ervaring. Op een achteraf plaatsje, waar je zonder gids nooit zou komen, staan nog een paar standbeelden van Lenin en Stalin, die dus letterlijk van hun voetstuk zijn gehaald. Ze hebben in Tirana ook een George W. Bush straat. Tot de komst van Trump, zei de gids, dat deze straat genoemd was, naar wat door iedereen als de slechtste president van de Verenigde Staten wordt gezien. Meestal was het grappig, maar soms toch ook best wel met een schrijnend kantje, zoals het moment, dat in 1990 het isolement werd opgeheven en de bevolking tot de ontdekking komt, dat ze jarenlang bang gemaakt zijn voor een land (USA), dat nauwelijks van het bestaan van Albanië notie heeft. Je kunt je nauwelijks voorstellen, wat een schok het geweest moet zijn voor al die mensen, die na de Tweede Wereldoorlog geboren zijn en van de ene op de andere dag geconfronteerd werden met de wereld van 1990! De gids vertelt hoe zijn ouders in totale verwarring waren. Als hij als kind met zijn opa loopt te wandelen, laat die merken, vrouwen in korte rokjes obsceen te vinden, maar op dezelfde manier is hij ook helemaal van slag, als Mohammedaanse vrouwen weer hoofddoeken gaan dragen.

Slechtste weg

Iets wat we ook niet graag hadden willen missen, was ons verblijf in het plaatsje Koman. Dit plaatsje ligt bij een grote stuwdam met daarachter een prachtig meer, dat zijn

Hotel

naam ontleent aan dit dorpje. Op dat meer zouden we een boottocht van drie uur maken, enkele reis. Daar kom ik nog op terug. De weg naar Koman was de slechtste, die we deze reis gemaakt hebben en deed ons denken aan sommige routes door Afrika. Waarschijnlijk was de weg oorspronkelijk slechts een pad, dat bij de aanleg van de dam tot weg werd gepromoveerd. Maar dat een boottochtje over het meer nog een toeristisch hoogtepunt zou worden, kon men natuurlijk niet bevroeden, dus is er sinds de aanleg weinig aan het onderhoud gedaan. Met een zeer laag gemiddelde, arriveerden we in de loop van de middag op de camping. Nu stonden er in de campercontact app al heel verschillende beoordelingen, dus waren we op voorhand best nieuwsgierig, maar keuze was er niet. Wat in ieder geval klopte, was, dat we meteen bij aankomst door de vriendelijke eigenaar, Marco, met raki, een eigen gestookt drankje, verwelkomd werden. Nu zijn we geen van beide weg van dat soort drankjes, maar beleefdheidshalve, nemen we toch maar een slokje. We zijn de enige campinggasten en kunnen gaan staan waar we willen. De stroomvoorziening wordt geregeld middels een wat gammel verlengsnoer, waarvan je je afvraagt of die het bij regen ook blijft doen. Nadat we ons geïnstalleerd hadden, gingen we de boel eens beter verkennen en ik

Eenden komen aan land

zal proberen te beschrijven, wat we zien. Marco exploiteert niet alleen een camping, nee hij heeft ook nog een aantal hotelkamers in de aanbieding. Die kamers, evenals het

en worden gevoerd

restaurant, de toiletten en de douches, zijn gebouwd onder de uitloop van een betonnen brug, waar wij ook overheen gereden zijn en die er zelfs van boven sterk verwaarloosd uitziet. Met een beetje fantasie kun je je voorstellen, dat hij hier als een soort clochard begonnen is. De muren zijn opgetrokken met nogal grof materiaal, feitelijk gestapelde rotsblokken. Het plafond wordt dus gevormd door de onderkant van de brug. Er is geen enkele poging gedaan om die te camoufleren. Middenin het restaurant staat het distilleerapparaat, waarmee de raki verkregen wordt. De basis wordt gevormd door druiven, die eerst drie weken gelegen hebben. Het meubilair is een samengeraapt zooitje. Naast de zelf gestookte drank bieden ze ook eigen gemaakte wijn aan. En weet je wat, de Cabernet Sauvignon smaakte verrassend goed. Zoals trouwens ook het eten, dat we, nadat Wil eerst een blik in de keuken had geworpen, besteld hadden. Voortreffelijk stukje vlees, bereid op de barbecue met gebakken aardappelen en een Griekse salade.

Het interieur

Buiten op het erf lopen kippen en eenden rond. Die laatsten zwemmen in de rivier, maar blijven in de buurt van de camping en komen af en toe snaterend aan wal en verwachten dan, dat ze gevoerd worden. En dat gebeurt dan ook. Tot onze niet geringe verbazing, kwamen er ’s avonds ook nog hotelgasten. Die

en het smaakte voortreffelijk

vermaakten zich geruime tijd in een leuke bar, die ook tot de onderneming behoort. Toen ik de volgende dag een Zwitserse mevrouw sprak, die met hun camper “wild” gekampeerd had, zei ik haar, dat ze dan toch wel iets gemist had, maar ook dat ik eigenlijk niet zo gauw onder woorden kon brengen, wat dat dan wel was. Het was gewoon een unieke ervaring. Natuurlijk wordt het sanitair door sommige bezoekers afgedaan als pre historisch, maar het was schoon en het werkte. Zelfs de warmwaterkraan buiten voor de afwas.

Zoals gezegd, diende deze plek als overnachtingsplaats, voordat we de volgende dag zouden inschepen op een ferry, die in ongeveer drie uur het

eerste rang

langgerekte stuwmeer afvaart. Dat dit meer een pareltje is geworden, komt omdat het in een relatief nauw dal tot stand is gekomen, waardoor je het gevoel krijgt, dat je door een Noors fjord vaart. We hadden geluk, dat we met onze camper redelijk vooraan stonden, zodat we gewoon vanuit onze eigen zetels, al dit natuurschoon op ons in kon laten werken, ondertussen genietend van een kopje eigen gezette koffie. We hadden een enkele reis geboekt, zodat we met de auto over de weg weer terug naar de kust moesten. Een belangrijk deel van de route liep hoog door de bergen, waardoor we steeds een mooi uitzicht hadden op een van de vele stuwmeren, die hier gecreëerd zijn. Het asfalt was goed, maar het hoge kronkelige gehalte liet geen hoog gemiddelde toe.

Onze verdere terugreis over de Balkan, die hoofdzakelijk langs de prachtige kust voerde, leverde ook nog een paar toeristische hoogtepunten op, zoals plaatsen als Kotor en Dubrovnik en natuurlijk niet te vergeten, de beroemde brug van Mostar. Maar juist daar zie je ook de keerzijde van het massatoerisme, omdat al die plaatsen ook opgenomen zijn in het excursieprogramma van de cruiseboten. Zowel in Kotor als in Dubrovnik lagen minimaal twee van die reuzen in de haven. In die plaatsen zelf zie je dan gidsen lopen met een vlaggetje waarop het nummer van de bus vermeld staat. Het hoogste nummer, dat we gezien hebben, was 47! Die massaliteit heeft er zelfs toe geleid, dat we de Plitvice Meren, dat we als toetje voor ons laatste uitstapje hadden gereserveerd, niet gezien hebben. Een beetje

Dit soort groepen wekken ergernis

mijn eigen schuld was het wel, want ik had eerder dit jaar al begrepen, dat het aantal bezoekers per dag gelimiteerd is tot 10.000! Alsof het niks is! Er wordt aangeraden om

online je entreetickets te kopen. Dat wilde ik een paar dagen voor ons geplande bezoek op 30 oktober doen, maar toen bleek, dat er alleen nog kaarten vanaf 31 oktober beschikbaar waren! Even hebben we nog overwogen om op de bonnefooi te gaan, maar omdat ondergetekende daar in 1969 al was en Wil enkele jaren later, hebben we besloten om onze mooie herinneringen te koesteren en niet te gaan. Geluk bij een ongeluk: op dinsdagavond 29 oktober, sloeg het weer radicaal om. Hadden we tot dan prachtig zomerweer gehad, die avond stak er een storm op met enorme regenbuien en het kwik zakte naar een bedenkelijke 6 graden. Toen we de volgende dag op de natte snelweg met de ruitenwissers aan, de afrit naar de meren passeerden, prezen we ons gelukkig, dat het met de koop van de kaarten niet gelukt was.

Deze reis zit er weer op en we zijn weer vele ervaringen rijker. Niet alleen omdat we weer een hele trits landen aan ons lijstje van bezochte landen kunnen toevoegen, maar ook omdat we geleerd hebben, hoe we het leven in een moderne camper het best kunnen inrichten. Daarmee kunnen we volgend jaar, als we richting Iran gaan, ons voordeel doen. Alleen moeten we nog bekijken, hoe we nog onafhankelijker kunnen worden van een stopcontact, want daar klopte het nog niet helemaal. Im grossen und ganzen is het ons zeker niet tegengevallen en hebben we echt van deze reis genoten.  Af en toe noemden we het zelfs vakantie.

Over vele landen gesproken: af en toe waren we het spoor gewoon bijster, zoals toen we van Dubrovnik naar Mostar reden. Of eigenlijk niet het spoor, maar wel in welk land we eigenlijk waren. Stonden we voor we het wisten weer voor een grenscontrole. Gelukkig is de euro in de meeste landen welkom; je ziet dus ook geen wisselkantoren bij de grens. Dat verbaasde ons wel en was soms ook wel lastig als je bijvoorbeeld alleen maar een brood wilt kopen.

Maar voordat we volgend jaar naar Iran afreizen, staat eerst nog Namibië en Zuid-Afrika voor februari en maart op de planning. Op dit moment weten we nog steeds niet of we ons Mannetje dan zullen verschepen of niet. We hinken duidelijk op twee gedachten. In de afgelopen maand heb ik ook een advertentie op Mobile.de geplaatst. Dat heeft een paar serieuze reacties opgeleverd. Een daarvan is zelfs heel serieus, alleen zit die nog een beetje ver van de vraagprijs af. Maar wat als het echt tot een deal komt, wat doen we dan? Dus wachten we nog maar af. We hebben nog even.

4 Responses to “Wat is de wereld mooi!”

  1. joost schreef:

    Gerard & Wil,
    Foto 32 uit jullie serie doet het mx5-hart kloppen!
    Groet,
    Joost

  2. Tim Hovenier schreef:

    Nou nou, deze keer ben ik de 1e, maar dat komt mede omdat het nu zondagochtend is , welke ik oa gebruik om jullie reisverslagen te lezen op bed met een kopje koffie?
    Mooi op te lezen dat de natuur “dichtbij” ook mooi kan zijn, dat bevestigd weer mijn persoonlijke gevoel waarom een verre vakantie reis als het dichtbij ook mooi kan zijn
    Wat een timing jullie komen weer richting Nl? en de regen begint daar nu ook te vallen
    In ieder geval zijn jullie straks weer een paar maanden in Winterswijk , op omroep Gelderland TV is jullie plaats vaak in het nieuws
    Goede terugreis en bedankt weer voor het verslag
    Groene groet Tim2

  3. Rij schreef:

    wat een stuk minder dor dan ik dacht en wat een prachtige plaatjes

  4. Saskia schreef:

    Hoi Gerard en Wil,

    We hebben weer mee genoten van jullie belevenissen en mooie foto’s!
    En ook fijn dat jullie weer gezond en wel thuis zijn.

    Groetjes, Henk en Saskia

Laat een reactie achter