De Galapagos Eilanden

Hoewel het alweer anderhalve maand geleden is, dat ik jullie heb verblijd (ahum) met een van onze verhalen, is het nog maar een goede twee weken geleden, dat we Nederland verlieten voor ons vervolg op het “From here to …?” avontuur.

Eigenlijk past deze aflevering helemaal niet in die reeks, want we hebben ons in de afgelopen periode vooral gelaafd aan de geneugten van een hele luxe reis naar de Galapagos Eilanden. Hoewel de wederwaardigheden van die reis centraal staan in dit verslag, wil ik toch beginnen met het onderwerp waar we de vorige keer mee geëindigd zijn: ons manke Mannetje. Helaas houdt dat onderwerp ons nog heel erg bezig.

Onze trouwe lezers weten wel, dat we in december furieus waren op UPS, die domweg weigerde ons pakket van Nederland naar Colombia te vervoeren, waardoor we uiteindelijk de opdracht hebben ingetrokken. We verweten met name een man van de lokale UPS, dat hij beren op de weg zag, die alles met de tijdelijke invoer van de auto te maken zou hebben. Helaas, was hij maar duidelijker geweest en gezegd, wat het werkelijke probleem was. Misschien had hij de klok horen luiden, maar wist hij niet waar de klepel hing, maar wij weten het nu wel: er is een wet in Colombia, die verbiedt, dat oude auto’s of auto-onderdelen ingevoerd worden. Dat het hier om een tijdelijk ingevoerde auto gaat, die ook het land weer verlaat, schijnt er niet toe te doen. Al eerder hebben we ons gelukkig geprezen met de camping eigenaar David en

Clearance event, lees probleem

zijn broer Daniel, omdat ze en Engels spreken en zeer behulpzaam zijn. Nog veel gelukkiger zijn we inmiddels met de vriendin van Daniel, Erika, die in Bogota woont en ondertussen meerdere keren bij DIAN (Dirección de Impuestos y Aduanas Nacionales) op bezoek is geweest om ons pakket te “redden”. En dat moet je letterlijker lezen, dan je wellicht in eerste instantie denkt. Als zij een paar weken geleden niet tijdig in Bogota ter plekke was geweest, dan was het pakket in beslag genomen! Haar bezoeken hebben inmiddels bij de ambtenaren wel begrip opgeleverd voor de ontstane situatie. Men begrijpt, dat het toch eigenlijk van de gekke is, dat er in Medellín een lamme camper van een toerist staat, die binnen een paar maanden het land uit moet zijn en dat zij de oplossing in handen hebben. Maar niemand ziet hoe het binnen de kaders van de wet kan. Het is om tureluurs van te worden. Het is zo’n situatie, die je ook wel eens op TV in consumenten programma’s ziet: iedereen weet dat het allemaal belachelijk is, maar niemand kan of wil het doorbreken. Vanochtend ontving ik een email van de koerier, waar we heel veel geld aan betaald hebben en waarvan mij compleet onduidelijk is, wat hun toegevoegde waarde eigenlijk is. Hij meende, dat het nu dan toch eindelijk gelukt was. Hij zag wat beweging in de ellenlange lijst van “clearance events” (lees: probleem) en dacht, dat het nu voor de bakker was. Hij wist echter niet wat ik van Erika al gehoord had: het pakket is overgebracht naar het sorteercentrum van DHL in Bogota, maar nog steeds niet vrijgegeven. We hebben tot medio februari de tijd om het daar legaal weg te krijgen. En anders? Geen idee, maar ik vrees het ergste! De auto moet medio april het land uit zijn. Daarom zijn we nu ook maar begonnen om ons te oriënteren op het laten repareren van de tussenbak. We zijn natuurlijk al die tijd zo gefocust geweest op het over laten komen van het onderdeel, dat al in ons bezit is, dat je eigenlijk helemaal niet stilstaat bij de optie repareren. Al Bosque, onze camping, schijnt lamme overlanders aan te trekken. Naast ons staat een Engels stel met een kapotte Mercedes. Die staan hier ook alweer een maand. De dag dat we hier aankwamen hebben we nog net kennisgemaakt met Thijs en Rieneke. Hebben hier ook een hele tijd gestaan om groot onderhoud te doen, waarbij onderdelen over moesten komen. We hadden al via email contact met ze gehad. Ze wisten, dat we de 4e februari zouden arriveren en hebben speciaal op ons gewacht. Samen met de Engelsen hebben we een paar gezellige Happy Hours gehad. Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen: die Engelsen kregen de volgende dag twee monteurs op bezoek en die heb ik meteen gevraagd of ze de tussenbak wilden repareren. Het resultaat is dat ze hem a.s. vrijdag gaan demonteren. Moet toch gebeuren  en zo gebeurt er toch nog wat. Hopelijk weten we tegen de tijd dat zij de diagnose stellen ook of het met de invoer nog wat wordt. We zullen zien, maar een ding is duidelijk: we zijn er nog lang niet!

Vele gezellige zaken waaronder optreden van Davina Michelle.

Uitzicht vanaf Miraflores

Goed, terug naar 21 januari, de dag dat we de deur weer eens achter ons dichttrokken. Hoewel we weer konden terugkijken op vele gezellige zaken, waren we toch niet

Hoog boven zee

rouwig om het grauwe Nederland achter ons te laten. Ik denk niet dat ik overdrijf, als ik zeg, dat we tijdens ons verblijf in Winterswijk hooguit drie dagen de zon hebben gezien. De app die de opbrengst van onze zonnepanelen aangeeft, spreekt wat dat betreft ook duidelijke taal. Bovendien diende zich ook een vorstperiode aan en wellicht op termijn ook nog sneeuw. Genoeg om ons weer te laten beseffen, waarom we voor “overwinteren” kiezen. Dat we dan ook nog interessante dingen meemaken is dan mooi meegenomen. In dit geval als eerste een bezoek aan de Galapagos Eilanden. De trip was al geboekt, toen we nog in de veronderstelling waren, dat we dan in Ecuador zouden zijn. Om de inmiddels meer dan bekende reden, was dat niet zo, dus moesten we van huis naar Quito vliegen, waar het arrangement zou beginnen. Ons oorspronkelijke vliegticket liep via Lima en daar hebben we om de reis niet te lang te maken, maar een verblijf van een paar dagen ingelast. Veel hebben we daar niet gedaan, maar toch ben ik daar weer een ervaring rijker geworden. We hadden een B&B in de wijk Miraflores. Die ligt vlak aan de kust, die hier ter plekke zeker 50 meter boven de zee ligt. Dat is meteen een ideale plek voor die mensen, die onderaan zo’n matras plegen te vliegen. De helling geeft veel thermiek, waardoor het goed opstijgen is: een paar passen en daar ga je. Nu werd ook de mogelijkheid geboden om als passagier mee te vliegen. D.w.z. dat je als passagier als dood gewicht aan de piloot wordt gekoppeld. Het enige wat je hoeft te doen, is een paar passen voorwaarts te maken en de rest gaat vanzelf. Helaas, toen ik mij aanmeldde om deze ervaring ook aan mijn denkbeeldige lijstje te kunnen toevoegen, werd ik geweigerd: te oud! Nou vraag ik het je toch! Pure leeftijdsdiscriminatie, dat is duidelijk, maar waarom? Is het risico voor een oude man of vrouw groter, dan voor een jongere? Een verklaring werd niet gegeven: domweg de regeltjes volgen. Het maximum was gesteld op 69 jaar, een leeftijd waarmee je in Nederland tegenwoordig net met pensioen bent. Op Facebook heb ik mijn hart ook al gelucht, maar ik doe het hier ook nog maar een keer. Ik mag wel een auto besturen, zelfs een vrachtauto wordt mij toevertrouwd, ook werd mij een racelicentie verleend en als ik op de kermis met grote G-krachten in de rondte geslingerd wordt, houdt niemand mij tegen. Maar om als ballast mee te vliegen met zo’n matras, daarvoor wordt ik te oud bevonden. Grrrr, gauw vergeten.

Dus niet voor mij!

De zodiacs met op de achtergrond de TipTop II

Er zijn veel aanbieders voor een cruise naar de Galapagos Eilanden, van duur tot heel duur, en dan is het best moeilijk kiezen. Je wilt wel zeker weten, dat je kostbare centen ook goed besteed gaan worden. Wij kwamen na lang wikken en wegen uit bij de Rolf Wittmer TipTop Galapagos Cruises, een familiebedrijf. Daar hebben we helemaal geen spijt van gehad. Het was allemaal tot in de puntjes verzorgd. De geschiedenis van de familie Wittmer is op zichzelf al een heel verhaal waard. Hoe de ouders van Rolf op een van deze eilanden verzeild raakte, is heel bijzonder. Hij was ambtenaar van de stad Keulen en besloot samen met zijn vrouw en een kind, voor iets heel anders te gaan en zich op het eiland Floreana te vestigen. Toen ze daar aankwamen woonde daar slechts één ander excentriek paar, toevallig ook Duits. Hoe ze in deze weerbarstige omgeving overleefd hebben en hoe Rolf, daar geboren,  uiteindelijk tot dit succesvolle bedrijf is gekomen, laat zich als een roman lezen. Daar ben ik momenteel ook mee bezig: een familiekroniek geschreven door Margret Wittmer en gesigneerd door onze gids. Want wat wil het toeval? Felippe, onze jeugdige gids is een rechtstreekse afstammeling van deze Rolf: het is zijn opa!

Felippe signeert boek van zijn tante

Het programma op de TipTop II is goed gevuld: ontbijt om 6.00 of 6.30 uur. Uiterlijk om acht uur, meestal eerder, begint de eerste activiteit. Dat kan zijn, dat je met een zodiac aan land gaat voor een wandeling. Soms is dat een zogenaamde droge landing, meestal echter een natte. Inderdaad, bij de ene krijg je natte voeten omdat je het laatste stukje door het water moet waden om op het strand te komen, bij de andere stap je op een pier of rotsblok. Een combinatie is ook nog mogelijk:

Natte landing

schoenen uit voor een natte landing, maar nadien heb je je wandelschoenen nodig omdat het pad nogal rotsachtig is. Soms is het nauwelijks een pad. Paaltjes markeren waar binnen je mag lopen of beter gezegd over de rotsblokken, meestal lava, je weg mag zoeken. Dan begint de verbazing over al die dieren, die absoluut niet bang voor mensen zijn. Voor een hobbyfotograaf, waartoe ik mijzelf ook reken, is het een eldorado. Vergeleken met de meeste natuurfotografie is dit wel een makkie, want de aanwezige beesten, of het nu leguanen, vogels of zeeleeuwen betreft, blijven gewoon zitten waar ze zitten. Dat geeft je alle gelegenheid om ze “op de korrel” te nemen. Persoonlijk begrijp ik dat nog steeds niet, want in vroeger tijden is er door onder andere walvisvaarders ongenadig jacht gemaakt op alles wat hier leefde zoals bijvoorbeeld schildpadden. Het vlees van die dieren schijnt heerlijk te zijn, dus dat was al reden genoeg om ze te vangen. Maar wat nog veel leuker was, je kon ze meenemen en ze bleven nog maanden in leven zonder dat ze water of voedsel behoefden. Dat is handig, altijd vers vlees aan boord! Felippe heeft biologie gestudeerd en kan er niet op betrapt worden, dat hij iets niet weet. Integendeel, hij gaat heel diep op de materie in. Dat is dan ook meteen het enige minpunt: je staat soms nogal lang stil op dezelfde plek. In de volle zon is dat niet altijd een pretje, want warm is het hier wel, zo vlak bij de evenaar.

Zo schuw zijn ze dus

Als we niet op het land zijn, liggen we in het water om te snorkelen. Dat is toch altijd weer een belevenis. Echt vaak heb ik het nog niet gedaan, maar het blijft fascineren. Vooral ook als er haaien gesignaleerd worden. “Doen niks” krijg je te horen, ze hebben hier genoeg te eten. Dat zal wel, want anders zouden ze hun klanten daar niet aan wagen, maar ik ontkom nooit aan de gedachte, die ook altijd bij mij opkomt op safari  in Afrika. Dan zit je in zo’n open jeep terwijl vlak langs de auto een levensgrote leeuw of luipaard loopt. Je hebt geen schijn van kans als zo’n beest zich niet aan de spelregel houdt, die zegt, dat hij ons niet als prooi ziet. Die gedachte heb ik dus ook, als ik meteen bij de eerste snorkelsessie zo’n 15 hamerhaaien onder mij door zie zwemmen.  De leukste onder-water-ervaring was echter de ontmoeting met een zeeleeuw, die wilde spelen. Hij beet telkens in een van onze flippers, zonder echt door te bijten. Zo had hij of zij ook heel veel belangstelling voor mijn GoPro, die ik ook eens een keer bij me had. Ik hoop dat ik daarvan nog de beelden te zien krijg van medereiziger Clay, die alles filmde. Bij mij zie je alleen maar zijn snorharen, als hij aanstalten maakt om naar mijn camera te happen. Ook is het moeilijk om de zeeleeuw in beeld te krijgen als hij de stabilizer van de GoPro in de bek neemt.

Verplaatsingen van het ene eiland naar het andere vinden meestal ’s nachts plaats. De langste duurde zo’n 6-7 uur. Dat was waar Wil het meest tegenop zag, gevoelig als ze is voor zeeziekte. Omdat de boot best wel te keer ging en het voor haar vooral de eerste keer niet echt een pretje was, viel het achteraf toch nog mee. Zegt ze zelf! Grappig is wel, dat we mede voor een catamaran gekozen hadden, in de veronderstelling, dat die stabieler in het water liggen, dit door de aanwezige bemanning ontkracht werd.

Tientallen haaien!

Een schouwspel, dat de meeste indruk maakte, vond geheel onverwachts plaats tijdens een diner. Ineens zwommen er tientallen haaien om de boot. Ze waren ongetwijfeld aangetrokken, door de aanwezigheid van een grote school vliegende vissen, die op hun beurt weer aangetrokken waren door het licht van onze boot. in een poging om aan de hongerige haaien te ontkomen, schoten de vissen het water uit om zo’n 30 tot 50 meter verder weer in het water te belanden. Helaas voor de vis lag daar meestal ook een haai, die hem dankbaar opvrat. Soms knalden ze tegen de romp van de boot. Als ze dan, ongetwijfeld verdoofd door de klap, terugvielen in het water, was daar een zeeleeuw, die heel slim, vlakbij de boot bleef. Een paar keer gebeurde het, dat een vis zelfs op het dek belandde waar wij met z’n allen stonden om dit schouwspel te bewonderen. Dat leverde voor het beest alleen maar uitstel van executie op, want dan werd hij zonder veel plichtplegingen weer overboord gezet. Deze “show” duurde voort totdat de boot na het diner begon te varen op weg naar onze volgende bestemming.

Op dit soort reizen schijnen de Amerikanen altijd in de meerderheid te zijn. Dat gold ook voor onze groep, die in totaal uit acht koppels bestond. Toevallig was er ook nog

En maar fotograferen

een ander Nederlands stel, waarmee het eigenlijk vanaf het allereerste begin klikte. De overige leden van het gezelschap veronderstelden dan ook aanvankelijk, dat we bij elkaar hoorden. Marja was ook een verwoed amateur fotografe, die nog veel meer foto’s geschoten heeft, dan ondergetekende. Ik had op een gegeven moment wel een punt van verzadiging bereikt. Maar ja, het geheim van een mooie foto is veel foto’s en dan ga je toch maar weer. Kost immers niks, behalve heel veel tijd om ze achteraf te selecteren. Met Bart, die bij Pon werkt, heb ik de hobby voor alles op vier wielen gemeen. Zelfs het rijden van klassieker rally’s bleek een raakpunt te zijn. Sterker nog, we zouden elkaar bij de Tulpen Rallye tegengekomen kunnen zijn, ware het niet, dat ik de laatste jaren niet meer heb meegedaan! Als koppel hebben ze in 2017 de Toerklasse zelfs gewonnen. Zo ver heb ik het nooit geschopt.

Nu dus weer terug op Al Bosque “boven” de rook van Medellín, dat zich opmaakt voor de Ronde van Colombia. Toevallig zaten we bij aankomst de eerste nacht in hetzelfde hotel als de volledige Sky ploeg inclusief Chris Froome. Het was me al vaker opgevallen, maar nu weer: wat een iele mannetjes zijn dat toch eigenlijk. De koninginnenrit, wat meteen de afsluitende etappe is, is niet ver hier vandaan. Toch eens kijken of we daar niet een bezoekje aan kunnen brengen. En ondertussen blijven we duimen, dat het met ons Mannetje nog een keer in orde komt.