De Grijze Golf

In het voor- en najaar zien we bij ons in Europa veel campers en caravans op de weg, die zich richting Zuid-Europa spoeden. Er wordt dan wel eens gekscherend gezegd, dat de grijze golf weer onderweg is. Nou, dat is hier in Zuid-Afrika niet anders.

Overvolle camping in Mosselbaai

Het laagseizoen is hier begonnen en je ziet de goedkopere campings aan zee volstromen met vooral caravans. In Mosselbaai bijvoorbeeld, keken we onze ogen uit en

Zelfs de zwarte hulp gaat mee!

waren we aanvankelijk onaangenaam verrast, zo vol was die camping. We vreesden even voor een dichte deur te komen staan. De vorige keer dat we hier waren, ook in het laagseizoen, was die camping nog niet voor de helft gevuld. Nu hadden ze nog maar een paar plekjes beschikbaar. Het installeren voor een maandje of twee heeft heel wat voeten in de aarde, zo hebben we met eigen ogen kunnen aanschouwen. In een plaatsje iets ten noorden van Port Shepstone aan de Wild Coast, stonden we op een camping, waar rond het middaguur ook een stel met een caravan arriveerde. Eerst werden alle nog beschikbare plekken uitgebreid bekeken en opgemeten. Dat kostte al minstens een uur. Daarna werden de hulptroepen ingeroepen om de caravan op z’n plaats te krijgen. Afijn, het voert te ver om hier een minutieus verslag te geven, maar het was wel heel vermakelijk om naar te kijken. Het was eind van de middag toen kennelijk alles naar tevredenheid stond. Dan praat je over een caravan met een voortent en nog eens een voorvoortent. Dat staat allemaal op een paar grondzeilen terwijl die voortenten met een extra zeil worden afgedekt, vastgezet met meerdere stormbanden. In de iOverlander app worden door sommigen deze campings nogal oneerbiedig beschreven als  de plek voor de “living death”. Tja, en daar staan wij dus ook tussen, maar nooit langer dan een paar dagen, omdat we dan weer verkassen. Zo zijn we vanaf Mosselbaai steeds verder noordwaarts getrokken, via voor ons al zeer

Stormrivier

bekende plaatsen zoals de monding van de Stormrivier, waar het altijd weer imponerend is om te zien hoe de golven van de Indische Oceaan hier op de kust beuken.

Niet zo vol, maar wel gemiddeld oud

Verder hebben we onze zoektocht naar het eerste luipaard weer voortgezet in het Addo Elephant NP en het Mountain Zebra NP, maar tevergeefs. Vooral in het laatste park genieten we altijd wel van het prachtige natuurschoon. Doordat de luipaard in onze verhalen veel aan bod komt, zou je kunnen denken, dat we geen oog zouden hebben voor al die andere dieren, maar dat is niet juist. We genieten volop van de de zebra’s, de blesbokken, de impala’s en de wildebeesten om er maar eens een paar te noemen. Die laatsten hebben hier overigens een blonde staart, waardoor ze al van grote afstand te herkennen zijn.

Van het Mountain Zebra NP zijn we in een aantal etappes weer teruggereden naar de kust, de zogenaamde Wild Coast. In dit deel van Zuid-Afrika waren we nog niet geweest. Onderweg passeren we veel “zwarte”  dorpen. Die kenmerken zich, doordat over een groot gebied, tal van optrekjes staan in vele gradaties van

Dit is de beste die we gezien hebben

degelijkheid. Het ziet er niet uit, dat hier een doordacht plan aan ten grondslag heeft gelegen, maar dat het puur willekeurig tot stand is gekomen. Verder valt het ons op, dat zo’n nederzetting heel wat vruchtbare grond beslaat, maar dat er amper iets verbouwd wordt. Het zou veel beter zijn, als zo’n plaats zich op een klassieke manier ontwikkelt, waarbij de “gewone burgers” dicht op elkaar wonen en de boeren het land exploiteren. Maar daar komt niets van terecht. Dit soort

“Afrika komt naar Zuid-Afrika”

plaatsen zijn kennelijk ook een bron van criminaliteit, want je kunt zo maar een bord aan de kant van de weg tegenkomen waarop staat, dat je een hoge “crimezone” inrijdt! Zal je dorp maar wezen! Onze routes plannen we, niet gehinderd door enige kennis van de lokale omstandigheden, door een weg te kiezen, die er op papier in ieder geval mooi uitziet. Eigenlijk is ook wel goed, dat we niet alles weten, want als we een keer ergens in een restaurant zitten en met een inwoner aan de praat raken, raadt die ons ten sterkste af om de route te rijden, die we ons voorgenomen hadden. Het risico om beroofd te worden, zou daar namelijk aanmerkelijk zijn. “Vroeger” was dat geen enkel probleem geweest, maar nu kun je dat beter niet doen. “Helaas, maar het is niet anders” verzucht hij nog een keer. Google Maps weet een heleboel, maar dat soort informatie wordt nog niet verschaft.

Persoonlijk hebben we er nog niet veel van ervaren, maar gaandeweg horen we wel, dat het niet goed gaat met Zuid-Afrika. De criminaliteit neemt hand over hand toe, waardoor de blanken zich allemaal bewapenen. Maar ook de nutsvoorzieningen hollen achteruit. Voor het eerst werden we hiermee geconfronteerd toen we bij Koos en Petronella op bezoek waren. Er gaat hier tegenwoordig geen dag voorbij of ze moeten het een paar uur zonder elektriciteit doen en dat soms meerdere keren in een etmaal. Niet omdat er ergens in het net storing is, maar gewoon omdat men planmatig de knop omdraait. Het energienet kan de vraag niet aan. Volgens Ronald, waar we nu zijn, komt het ook omdat er op grote schaal clandestien stroom afgetapt wordt. Hele wijken betalen daardoor niet. Op de boerderij van de zoon van Koos valt men terug op een eigen aggregaat, maar daardoor verstookt men veel meer diesel, waardoor de bedrijfskosten onnodig omhoog gaan. Dat dan ook de Zuid/Afrikaanse Rand steeds zwakker wordt, helpt ook niet bij de export.

Plaveisel Sanipas

In 2014 waren we voor het eerst met ons Mannetje in Zuid-Afrika. Via Jan en Mariska werden we uitgenodigd om naar Ronald in Kameelfontein te komen. Dat bleek een

Toch nog op de Sanipas

stek te zijn waar Overlanders meer dan welkom waren. Daar hebben we later ook Vincent en Ellen ontmoet, die met hun Mercedes truck ook op bezoek waren. Ons plan was om vanaf deze plek naar Lesotho te rijden om dat bergachtige landje, dat helemaal door Zuid-Afrika wordt omsloten, met een bezoek te vereren. Daarbij zouden we ook de Sanipas “doen”. Nu gaan daar allerlei verhalen over, dus we wisten al wel, dat het niet een standaard ritje zou worden. Jan en Mariska hadden het al wel gedaan met hun DAF en waren van mening, dat wij dat ook wel zouden kunnen. Maar toen kwamen Vincent en Ellen met hun verhaal. Tijdens hun tocht over deze pas, moesten ze een paar keer steken om de uiterst krappe haarspeldbochten te kunnen ronden. Daarbij had Vincent zo vaak geremd, dat de luchtdruk, waarmee de remmen bediend worden, onder het vereiste minimum was gekomen. Zodra dat gebeurt, gaat een vrachtauto automatisch op de handrem. Tot hun grote schrik begon de auto door zijn eigen gewicht te glijden op de losse stenen, die het hoofdbestandsdeel van het plaveisel vormen op deze pas. Alleen dankzij de tegenwoordigheid van geest van Ellen, is voorkomen, dat hun auto in de afgrond zou verdwijnen. Net op tijd wist ze een grote steen voor een wiel te leggen en dat was net genoeg om verder glijden te voorkomen. Op zo’n moment vergaat je wel de lust om het zelf eens te proberen. Dus hebben we wel een rondje Lesotho gedaan, met ook nog een paar spannende passen, maar de Sanipas hebben we toen letterlijk en figuurlijk links laten liggen. De vraag bleef natuurlijk altijd wel een beetje zeuren of wij dat wel hadden gekund. Ons Mannetje heeft een korte wielbasis, korter dan die Mercedes en DAF, waardoor het eigenlijk geen probleem zou hoeven te zijn. Nu we toch weer in de buurt waren, moest ik dat wel eens een keer met eigen ogen zien. Niet met de eigen auto, dat zou Wil nooit toestaan, maar georganiseerd. Vanuit Underberg worden dagtripjes aangeboden, waarmee je met een Toyota Landcruiser, de berg opgaat. De pas is 2.873 meter hoog, maar dat maakt hem nog niet bijzonder. Het wegdek is abominabel, maar ook dat hebben we wel eens vaker meegemaakt  Nee, het venijn zit hem hier in de staart. De laatste paar honderd meter hoogteverschil wordt overbrugd door enkele zeer krappe haarspeldbochten. Zelfs de Toyota heeft bij twee bochten een keer moeten steken om de bocht te kunnen maken. Mij deed het denken aan de Italiaanse kant van de Stelviopas, maar dan nog smaller en uiteraard niet voorzien van asfalt. Hadden wij het zelf gekund? Ja! Ga ik het ooit doen? Nee, voor geen prijs! Nou ja, dat is ook weer niet waar, maar nee, niet voor mijn lol.

Drakensbergen

Terloops heb ik al melding gemaakt van ons bezoek aan Koos en Petronella. Zes jaar geleden reden we samen met onze vrienden Ben, Leonie, Hans en Maria, in een

Spieonkop Game Reserve

konvooi van drie campers in de buurt van het plaatsje Lindley. Op zoek naar een camping voor de nacht, belandden we op een slechte gravelweg. Juist op het moment, dat we dachten, dit wordt niet wat, stopte er iemand die vroeg wat we aan het doen waren. De camping, die we zochten, bestond al lang niet meer, zo kregen we te horen. Het werd ook afgeraden om die weg verder te rijden, want die was zo slecht, dat de gehuurde campers wel eens uit  elkaar zouden kunnen vallen. Wat nu, want de dag liep al ten einde. Een lokale B&B zag kennelijk ook geen heil in onze klandizie en Koos, want zo bleek de man te heten, nodigde ons uit om bij hem thuis te komen. Nu dachten we, dat hij ons naar zijn boerderij zou leiden, maar dat bleek een misvatting. Het was een gewone tuin te zijn, waar met enige moeite precies onze drie auto’s in pasten. Het werd een hele gezellige avond, zo gezellig, dat we op een gegeven moment met z’n allen Sari Marais zaten te zingen. “O bring my trug na die ou Transvaal, daar waar my Sarie woon …etc.” schalde het door de omgeving. Sinds een paar jaar geleden is er via Facebook een regelmatig contact geweest met Petronella. Toen zij dan ook vernam, dat we terug zouden keren naar Zuid-Afrika, moesten we beloven bij hen op bezoek te komen. En dat hebben we gedaan. Nadat we een paar keer in de prachtige Drakensbergen hadden overnacht, zijn we naar Lindley gereden. Petro had heerlijk voor ons gekookt. Ze had ook nog een bevriend paar uitgenodigd, die in Nederland op bezoek waren geweest en het natuurlijk wel leuk vonden om wat ervaringen uit te wisselen. Maar hoewel het Afrikaans dan wel op het Nederlands lijkt, het gesprek proberen te volgen is toch wel verdomd vermoeiend.

Waar heb ik dit aan verdiend?

Van Lindley zijn we rechtstreeks naar Ronald gereden. De bedoeling is, dat we hier een paar daar dagen blijven alvorens naar het Kruger Park te vertrekken in een laatste poging om deze reis nog een luipaard te spotten. Wil gaat Adele en haarzelf nog een groot plezier doen, door gezellig te gaan winkelen. Sjors en Monique bleken ook nog in de buurt te zijn, dus wat in NL niet lukte gebeurt hier wel: die hebben we ook nog even gezien. Daar vernemen we ook van, dat hun terugvlucht via München met South African Airways gewoon gecanceld is. Niet vanwege het Corona virus, maar omdat die maatschappij in zwaar weer verkeert en moet bezuinigen.  Laten wij nou voor het eind van het jaar diezelfde vlucht hebben geboekt, als we met de hele familie naar het Kruger Park gaan!

Over het Corona virus gesproken, wij hebben nog zo’n drie weken te gaan en we vragen ons af, hoe de wereld er dan uitziet. Kunnen we nog gewoon terugvliegen of lopen we ook tegen een situatie aan zoals gecreëerd door die gek daar in Amerika? Juist vandaag werd bekend, dat Trump alle vluchten naar de VS vanuit Europa heeft verboden. Behalve dan voor de Engelsen; zelfs hier bedrijft de man nog politiek. De beurzen donderen in elkaar, de economie zakt in, evenementen worden afgelast, hele landen worden gesloten. Wat gaat dat voor NL betekenen? Ruim 18  miljoen mensen op een postzegel, net zoiets als een grote Chinese stad. Dat kan bijna niet goedgaan. We zullen zien. Voorlopig nog maar even genieten.