Ons Manke Mannetje

De echt oplettende lezer van onze verhalen zal zich waarschijnlijk nog wel herinneren hoe we ons vorige verslag beëindigden, maar voor de minder goede zal ik hem hier even herhalen: ”We hebben nog bijna een maand om Nairobi te bereiken en dat moet een piece of cake zijn”. Dat schreven we toen we nog heerlijk op het Kipepeo Beach bij Dar-es-Salaam zaten met het vooruitzicht, dat we na nog een weekje strand, de bergen in het noorden van Tanzania zouden gaan bezoeken, zoals de Usambaras Mountains en de Mt Kilimanjaro. Zelfs Lake Victoria behoorde nog tot de mogelijkheden. Maar hoe anders ziet de werkelijkheid er inmiddels uit.

Aanvankelijk verliep de reis nog wel volgens verwachting. Na Dar-es-Salaam zijn we naar Bagamoyo gereden in de veronderstelling, dat dat een leuke badplaats zou zijn. Dat viel behoorlijk tegen. Op de eerste camping, die we aandeden, stonden we ver weg van het strand, letterlijk achteraf. Het leek er op dat we de enige gasten waren, dus echt gezellig was het ook niet. Misschien hadden we iets meer moeite moeten doen om het hele complex te bekijken om tot een gefundeerd oordeel te komen, maar die tijd hebben we ons niet gegund en zijn meteen doorgereden naar de buurman, de Traveller’s Lodge. Op zich een mooi complex met een prachtig, goed onderhouden grasveld waar we konden staan, maar het geheel lag behoorlijk ver van het strand af, zonder dat er op het strand zelf faciliteiten waren. Met de gezellige omgeving van Kipepeo Beach in Dar (zo doen ze dat hier) nog vers in het geheugen, ook een tegenvaller. ’s Avonds in de bar en het restaurant was het wel gezellig met gratis internet, maar dat heeft er ons niet van weerhouden om de volgende dag een flinke ruk naar het noorden te maken. Van diverse kanten hadden we gehoord, dat een bezoek aan Peponi Beach Resort bijna een “must” was. Het zal wel met onze verwachtingen van een strandvakantie te maken hebben, maar ook van deze plek raakten we niet echt gecharmeerd. Toegegeven: het is prima aangelegd met bij iedere kampeerplaats een afdak en 220V, maar al die plaatsen waren voor ons MANnetje onbereikbaar door de laaghangende boomtakken. Het scheelde maar een haar of we hadden zelfs onverrichterzake weer terug kunnen keren. Hoewel we niet helemaal alleen waren, mankeerde daar weinig aan, dus gezelligheid was ook hier ver te zoeken. We kunnen ons best voorstellen, dat dit resort bij andere reizigers hoog scoort, want het is goed georganiseerd en heeft op papier veel te bieden. Maar wat heb je aan een bar vlakbij het strand als die niet bemand is? Als je dan ook nog in aanmerking neemt, dat de weg van Tanga naar Peponi ronduit erbarmelijk is, dan moet je je nog wel een paar keer bedenken om hier naar toe te rijden. Wij zouden in Dar gebleven zijn, als we alles vooraf geweten hadden, want Kipepeo Beach heeft behoudens de gezelligheid nog een belangrijk voordeel ten opzichte van het noorden van Tanzania: veel minder rotzooi op het strand en je kunt er de hele dag zwemmen. Het verschil tussen eb en vloed in het noorden is enorm. Omdat de kust heel geleidelijk afloopt valt er met eb een hele brede strook strand droog, wel een paar honderd meter. Dan kan er niet gezwommen worden. Verder drijft er heel veel troep in het water. Weliswaar onschuldige rotzooi zoals wier en bladeren, maar dat maakt vooral de eerste meters niet aantrekkelijk. Bij eb blijft dat voor een belangrijk deel achter op het strand.

Ferry bij Pagani

Omdat het ons zoveel moeite gekost had om bij Peponi te komen, zijn we toch twee dagen gebleven, maar daarna zijn we verkast naar Beach Crab Resort. We weten niet meer van wie, maar ergens moeten we ook voor deze plek

Ons plekje op Beach Crab

een aanbeveling gelezen hebben. Het ligt zo’n 30 kilometer ten zuiden van Peponi en om daar te komen moesten we een rivier overstekken met een ferry. No big deal, het bleek een prima schuit te zijn, die ook in onze wateren makkelijk mee had gekund. Op het resort worden we ontvangen door twee enthousiaste jongelui. Het blijken perfect Engels sprekende Duitsers te zijn, die hier stage lopen. Later blijkt er ook nog een derde te zijn. De eigenaren zelf zijn afwezig. Ook hier kijken we zorgelijk naar de lage begroeiing, te meer, daar wij op de toegangsweg al en passant een paar takken hebben meegenomen. Ja, ja, de huid van ons MANnetje zit ondertussen vol met littekens van dit soort passages. Gelukkig blijkt er nog een andere weg te zijn en die brengt ons op een prima plek, bijna op het strand. De waarheid gebiedt ons te zeggen, dat ze eigenlijk helemaal geen goede kampeerplekken hebben; een stukje terrein is nog over en daar kun je je tentje neerzetten. Of je auto. Voorzieningen ter plekke zoals bijvoorbeeld een stroomaansluiting zijn er niet. De waterkraan is ver weg en levert bovendien alleen maar brak water. Maar dat mag onze pret niet drukken, want al dat soort triviale (ahum) zaken hebben wij niet nodig. Alleen halen we voor het eerst sinds Kameroen (of was het toch Ghana?) ons aggregaat tevoorschijn, omdat de palmen verhinderen, dat de zon onze zonnepanelen bereikt. De bar annex het restaurant ligt op een verhoging, vlak aan het strand, en levert daardoor een mooi uitzicht op. Van zonsondergangen kunnen we aan deze kant van Afrika niet genieten, want daarvoor kijken we “de verkeerde kant op”. Hier kun je genieten van de zonsopkomst, maar daar moet je wel heel vroeg je bed voor uit, wat ik een keer gedaan heb. Helaas, net die ochtend waren er wolken aan de horizon. Heb ik weer. Maar door de verlichting van achteren leverden die wolken toch een mooi schouwspel op.

Zonsopkomst

De bezetting is hier veel beter, dan in de vorige resorts, wat vooral ’s avonds tot een gezellige drukte in het restaurant leidt. Hier ontmoeten we Wolfgang en Ulrike. Duitsers van origine, maar al heel lang in het buitenland woonachtig. Sinds een paar jaren zijn ze neergestreken in Nairobi, waar ze nu min of meer permanent wonen; tien maanden hier, twee maanden in Duitsland. Hij is een gepensioneerde politieman, die als vertegenwoordiger van Duitsland in diverse landen gestationeerd is geweest. Allemaal in het kader van de bestrijding van internationale criminaliteit. Met hen hebben we samen gedineerd en een aardig wat uurtjes gezellig weg gekletst. Ze hebben ons uitgenodigd om in Nairobi op bezoek te komen en ze willen ons dan graag door de stad gidsen. Een aanbod, waarvan wij zeker gebruik gaan maken.

Maar te midden van deze rozengeur en maneschijn, zoals je deze dagen op het Beach Crab Resort met enige fantasie zou kunnen beschrijven, dient zich ook een donkere wolk aan in de vorm van een streep olie op de velg van

Nog maar een klein stroompje

het linker achterwiel. Die hoort daar duidelijk niet, dus meteen onze vraagbakens geraadpleegd. Zowel Bart in Windhoek als Henk in Apeldoorn (MAN in Varsseveld is helaas niet meer) denken, dat het wel mee kan vallen, waarschijnlijk een lekke oliekering. Goed het oliepeil van het differentieel in de gaten houden, want daar komt de olie vandaan, en zonodig bijvullen, is het advies. Probleem is dat ik daarvoor een inbussleutel nr. 14 nodig heb en dat de set, die ik bij mij heb, niet verder gaat dan 10 of zo. Ter plekke kunnen ze me er ook niet aan helpen, dus dat wordt de eerste actie als we in Pagani, de eerstvolgende plaats, niet meer dan een dorp, aankomen. Vooralsnog genieten we nog een paar dagen van de relaxte omgeving.

Ga maar zitten en ralax

In Pagani aangekomen proberen we een garage te vinden. Die moet er zijn, zo is ons verzekerd door een mederwerker van het resort. Als dat echter niet meteen lukt, stoppen we maar bij een paar mannen, die samen op een stoep in de schaduw zitten te keuvelen, een beeld dat je typisch Afrikaans zou kunnen noemen. We leggen uit wat het probleem is en dan gaat de tamtam zijn werk doen. In vroegere tijden waren dat trommels, tegenwoordig zijn dat mobiele telefoons. “Ga maar rustig zitten”, zo beduiden ze ons “het wordt geregeld”. Even later verschijnt inderdaad iemand op een motor (de wegenwacht, ha, ha). Hoewel hij er qua uiterlijk niet als een monteur uitziet, veel te schoon, is hij het wel. Ik wijs hem op de lekkage, maar probeer ook duidelijk te maken, dat het mij vooral gaat om a) het controleren van het oliepeil en b) het verkrijgen van een inbussleutel nr. 14.

Afrikaanse inbussleutel

Onze man vertrekt weer met zijn motor en wij mogen opnieuw plaatsnemen op het stoepje in de schaduw. Nog geen vijf minuten later komt een autootje voor rijden. Naast de monteur komt ook een jongeling mee, die uitstekend Engels spreekt. Hij is alleen maar meegekomen omdat hij ons had zien rijden en zeer geïnteresseerd was in onze auto en ons verhaal. Terwijl de monteur vaststelt, dat hij ook niet de juiste sleutel heeft, kan ik via deze jongeman wel duidelijk over laten brengen, waar ik werkelijk naar op zoek ben. Dan moeten we de monteur volgen, die inmiddels bij iemand anders achter op de motor is gekropen en zo komen we alsnog bij de garage uit, waar wij tevergeefs naar gezocht hebben. Ook hier geen sleutel 14 maar met Afrikaanse vindingrijkheid wordt hier van een oude boor(?) in no-time een inbussleutel gefabriceerd. Als daarmee de vulplug geopend wordt loopt de olie er nog uit. Mooi, er zit nog een genoeg olie in en ik bezit nu het juiste gereedschap om het peil onderweg regelmatig te kunnen controleren. Voor omgerekend nog geen vijf euro waren we geholpen. Maar helaas, dit bleek slechts het begin van een groot probleem te zijn. Toen wij ’s avonds, na 200 kilometer gereden te hebben op de Irente Farm in Lushoto aankwamen, bleek ons linker achterwiel zeiknat (excusez mes mots) van de olie; een klein lekje was een hele grote geworden. Dat was donderdag, 27 november jl. De volgende dag is er monteur bijgehaald, die de boel gedemonteerd heeft en tot de ontdekking kwam, dat een lager naar de Filistijnen was. Tenminste, dat zei hij. In ieder geval was hij kapot na demontage….. En ja, die hebben ze in Tanzania niet in voorraad. In Nederland trouwens ook niet, zodat die uit Duitsland moest komen. Op het moment van schrijven liggen ze te wachten op vrijgave door de douane in Dar-es-Salaam. Die plaats ligt zo’n 400 km ten zuidoosten van Lushoto. Vervolgens moet het pakketje dan nog getransporteerd worden naar Arusha, dat circa 400 km ten westen van ons ligt. Onderweg passeert het transport, hetzij door de lucht hetzij over de weg, Lushoto! Omdat hier in Tanzania, in tegenstelling tot wat wij in Nederland gewend zijn, niet aan huis wordt afgeleverd, moesten we kiezen voor een DHL kantoor. Omdat er dagelijks ook door de KLM op Arusha wordt gevlogen, hadden we op Arusha gegokt. Want of het nu die laatste plaats of Dar was, vandaar moet via privé contacten het pakketje met een lijnbus naar Lushoto komen. Helaas, verkeerd gegokt. Dat kan er nog wel bij. Hoe dan ook, we kunnen momenteel niets anders doen dan afwachten en onze ziel in lijdzaamheid betrachten.

Lunch in een plaatselijke lokaliteit

Geluk bij een ongeluk: we staan hier op de Irente Farm en niet ergens langs de kant van de weg, wat natuurlijk ook gekund had. Ons ontbreekt het aan niets en Ute en Richard, die hier sinds kort de scepter zwaaien, zijn heel

Kleurrijke Afrikaanse markt

behulpzaam. Zondag jl. zijn we samen een dagje op stap geweest en hebben o.a. inkopen gedaan op de lokale markt; een typisch Afrikaanse markt, dus heel rommelig maar ook heel kleurrijk. Na het bezoek aan de markt hebben we geluncht in een lokaliteit, waar Wil en ik hard aan voorbij gelopen zouden zijn, waren we alleen geweest. Echt geweldig was het opgediende voedsel niet, daarvoor zat er te veel vet aan, maar ziek zijn we er ook niet van geworden. Ons zondagse uitstapje werd besloten met een bezoek aan het bekende uitzichtpunt: het Irente Viewpoint. Vanaf een steile klif op een hoogte van ca. 1.600 meter kijk je uit over de omliggende Usambaras bergen en het dal, dat diep onder je ligt. Je moet daar aan het eind van de middag zijn, want dan maakt de ondergaande zon het nog feeërieker. Helaas voor ons speelden de wolken weer eens voor spelbreker. Niettemin hebben we echt genoten van dit dagje uit.

Zelfs als vandaag de onderdelen vrijgegeven worden door de douane, dan zullen ze op z’n vroegst morgen in Arusha zijn. Dan zouden ze overmorgen in Lushoto kunnen arriveren, waar we ze dan op kunnen halen. Dat is het snelste scenario. Waarschijnlijker is echter, dat de spullen nog een paar dagen bij de douane blijven liggen. Dan zitten we al gauw in het midden van volgende week voordat we kunnen rijden. Nog steeds hebben we dan geen probleem, om de circa 650 kilometer naar Nairobi op tijd te overbruggen, maar als we nog meer vertraging krijgen wordt het echt kritisch. Maandag, de 15^e december ’s avonds, is onze vlucht naar Nederland. Als eind volgende week ons MANnetje nog niet rijvaardig is, dan zullen we met het openbaar vervoer moeten, iets waar we ons bepaald niet op verheugen. Duimen dus!

Irente Farm