Knak.nl

Het contrast had niet groter kunnen zijn: meteen nadat we de grens naar Zuid-Afrika waren overgestoken veranderde zo ongeveer alles. Het landschap, het aanzicht van de dorpen en zelfs het weer! Om met het laatste te beginnen: voor het eerst sinds weken zagen we weer wolken. Aanvankelijk slechts wat vegen, maar gaandeweg werden het echte wolken waar zomaar regen uit had kunnen vallen. Dat gebeurde nog net niet, maar het strak blauwe was er wel een beetje af. […]

Afscheid van Namibië maar niet voor lang, want volgend jaar april zijn we in ieder geval weer terug. In de afgelopen zes weken hebben we vrijwel alle hoogtepunten ten westen van Windhoek gezien. Van de noordwest kant hadden we al verslag gedaan, hier volgt een verslag uit het zuidwesten. […]

Het uiterste noordwesten van Kaokoveld hebben we niet gehaald, omdat, zoals we in ons vorige verslag al hadden aangegeven, ons Mannetje daarvoor niet geschikt is. Maar zelfs als hij wel geschikt zou zijn, is de vraag maar of we het dan wel gedaan zouden hebben, want zoals jullie inmiddels wel weten, zoeken wij de hele moeilijke pistes niet op. Niettemin durven wij te zeggen, dat wij een aardige indruk hebben gekregen, van het noordwesten en midden van Namibië, van het Kaokoveld respectievelijk het Damaraland. […]

We wisten dat we nog een paar klusjes te klaren hadden voordat we weer konden rijden, maar dat er nog een paar onverwachte bij kwamen, waardoor ons verblijf op de Trans Kalahari Inn bijna twee weken zou gaan duren, dat hadden we natuurlijk niet verwacht. […]

“’t Is weer voorbij die mooie zomer, die zomer die begon zowat in mei”, zo zong Gerard Cox het jaren geleden al en zo zouden wij het anno 2013 ook wel kunnen zingen. […]

Het begon allemaal in 2009 met de uitnodiging om deel te nemen aan een rally van Londen naar Kaapstad in 28 dagen. Het zaadje, dat een levenlang reeds aanwezig was, om over land naar Zuid-Afrika te reizen, begon toen alsnog te ontkiemen. Hoewel het een heftige rit zou worden, besloten we ons toch in te schrijven. […]

In ons vorige verslag zijn we geëindigd met de constatering, dat de belangrijkste hobbel, die we nog te nemen hadden, de passage van de beide Congo’s vormde. We kunnen nu best toegeven, dat we er vooraf behoorlijk tegenop zagen. Achteraf hoop je dan te kunnen constateren, dat het allemaal wel meeviel. Maar helaas, zo hebben we het niet ervaren: we vonden het heel zwaar, we hebben soms zelfs in de rats gezeten en hopen dat nooit meer mee te maken. […]

Kilometers moesten we maken, kilometers hebben we inmiddels gemaakt. Van Abuja in Nigeria door Kameroen tot Lambarene in Gabon. De evenaar zijn we inmiddels gepasseerd en de zon staat nagenoeg loodrecht boven ons. Nog een goede dagetappe en we staan aan de grens van Congo, Brazzaville. Maar nu loop ik vooruit op de zaken. Eerst nog maar eens terugkijken naar wat er in de afgelopen weken is gebeurd. […]

Tijdens ons Kerstreces zei iemand tegen ons, dat het best wel bijzonder was, dat wij een verblijf in ons eigen land al zien als een reces. Nu hadden we het zelf nog niet op die manier bekeken, te meer daar wij reizen niet als werk zien. En dat is toch vaak de tegenhanger van reces: het werk het werk laten en er een tijdje tussenuit gaan. Maar na de rit van Lomé naar Abuja in Nigeria beginnen we werkelijk te denken, dat we aan het werk zijn, want het was ronduit afzien. En dit was nog maar het begin. Dus kunnen we nu al zeggen: ijs en weder dienende komen we in april weer thuis voor een reces, het zomerreces! Want één ding is zeker: ook de komende weken wordt het vooral werken. […]

Een vliegreis is meestal niet het meest interessante deel van een reis en daar besteden we dan doorgaans in een verslag ook geen aandacht aan. Als er wel iets het vermelden waard is, zoals het (onnodig) missen van een vliegtuig in Madrid, toen we een keer op weg naar Zuid-Amerika waren, ja, dan uiteraard wel. Dan kan het zelfs een heel verhaal opleveren. Onze trouwe lezers smullen er nu nog van. Dit keer maken we een uitzondering en dat impliceert meteen, dat er iets bijzonders is gebeurd. […]